27 yaşındayım. Allah’a çok şükür memurum düzenli bir isim de var. Kardeşlerimin hepsi evli ben ve erkek kardeşim kaldık bi tek. Evli olanlar da uzakta... Onların uzak olması da beni cok üzüyor. Hayatımda birini çok sevdim. Öyle çok sevdim ki aldatmasını, hakaretlerini yok sayacak kadar sevdim. Ama aklım basıma geldi ve arkama dönüp baktığımda, herkesin mutlu, sevdikleriyle evli olduklarını görünce neden bir ben mutlu olamadım diyorum. Evet hayatıma aldığım kişi yanlış kisiydi. İssiz, ağzı bozuk, hatta hastalık derecesinde sinirli bir insandı. Bu saatten sonra mutlu olamaz mıyım? Benim de beni seven değer veren, gözyaşıma kıyamayan olamaz mı hayatımda.. Bütün arkadaşlarım evli, beni görenler yok mu biri deyip duruyorlar yok deyince de acıyan gözlerle bakıyorlar insana. Bu bir eksiklik değil farkındayım ama neden çok üzülüyorum bu duruma. Lütfen yadırgamayın. Gerçekten bu aralar canım çok sıkıldı bu sebepten.. 27 yas çok geç bi yas mı mutluluğu yakalamak icin...