- 10 Haziran 2017
- 809
- 1.227
- 113
- 31
- Konu Sahibi whitesneaker
-
- #1
Herkese selamlar
Hayatta milyonlarca kişiden daha şanslı ve mutlu olduğumu biliyorum. Hiç bir zaman şükürsüz birisi olmadım. Ama bazen özellikle de şuan modum çok düşüyor, neden böyle diye sormaktan alamıyorum kendimi.
Çok detay vermeyeyim ama çok çok huzurlu bir evde büyümedim ve bence travmalarla doluydu. Gerçi bütün çocukların travması vardır. Sonrasında ise zorla da olsa üniversite kazandım okudum mühendis oldum. 31 yaşındayım 2 senelik evliyim. Eşim hayattaki en büyük şansım.
Mezun olduktan sonraki iş hayatı süreci beni asla tatmin etmedi. Dikiş tutturamadım. İlkeli olmaya gayret ettim. Çalıştığım yerler hep çok çalışan çok mesali yerlerdi. Rahat bir yerde çalışamadım. Sabah 8 akşam 6 eğer gerekirse mesaili. Bazen ayda 60 saat mesaili çalıştım. Ama geldiğim nokta beni asla tatmin etmedi.
Son nokta olarakta bazı sebepler dolayısıyla işten çıkışım verildi fakat bu toplu çıkış oldu. Nefret ederek gittiğim bir yerdi. Bütün ekibim dedikoducu, ofisten bir an önce biri çıksa da dedikodusunu yapsak diyen insanlardı. Asla aynı kafa yapısına sahip olamadım. Çıkma cesaretim de yoktu küçülme dolayısıyla çıkarılınca en azından haklarımı aldım.
1,5 ay oldu hala iş bulamadım aslında 4 mülakat gerçekleştirdim fena değildi hatta bir teklif aldım ama. Yine sıkıntılı yine çok mesai yapmam gereken maaşı az bir yer.
Bakıyorum hayatıma arkadaş çevreme. Enerjisini sıkıştırmayan çok stres yapmayan hayatı daha rahat bir kafa ile yaşayan herkes çok iyi yerlerde ve rahat şekilde çalışıyor. Ama ben stresli hayatı çok kafaya takan biriyim ve bu nedenle de hayatımı huzurla yaşayamıyorum gibi geliyor.
Bu dikiş tutturamama hissi çok ağır ve zor geliyor. 7 senedir çalışıyorum bu ayrıldığım 4. Şirket. Hayatımda ilk kez çıkışım verildi.
Psikolojik olarak toparlayamıyorum ve duygu durumum inişli çıkışlı.
Biraz moral olacak hikayelere ihtiyacım var.
Hayatta milyonlarca kişiden daha şanslı ve mutlu olduğumu biliyorum. Hiç bir zaman şükürsüz birisi olmadım. Ama bazen özellikle de şuan modum çok düşüyor, neden böyle diye sormaktan alamıyorum kendimi.
Çok detay vermeyeyim ama çok çok huzurlu bir evde büyümedim ve bence travmalarla doluydu. Gerçi bütün çocukların travması vardır. Sonrasında ise zorla da olsa üniversite kazandım okudum mühendis oldum. 31 yaşındayım 2 senelik evliyim. Eşim hayattaki en büyük şansım.
Mezun olduktan sonraki iş hayatı süreci beni asla tatmin etmedi. Dikiş tutturamadım. İlkeli olmaya gayret ettim. Çalıştığım yerler hep çok çalışan çok mesali yerlerdi. Rahat bir yerde çalışamadım. Sabah 8 akşam 6 eğer gerekirse mesaili. Bazen ayda 60 saat mesaili çalıştım. Ama geldiğim nokta beni asla tatmin etmedi.
Son nokta olarakta bazı sebepler dolayısıyla işten çıkışım verildi fakat bu toplu çıkış oldu. Nefret ederek gittiğim bir yerdi. Bütün ekibim dedikoducu, ofisten bir an önce biri çıksa da dedikodusunu yapsak diyen insanlardı. Asla aynı kafa yapısına sahip olamadım. Çıkma cesaretim de yoktu küçülme dolayısıyla çıkarılınca en azından haklarımı aldım.
1,5 ay oldu hala iş bulamadım aslında 4 mülakat gerçekleştirdim fena değildi hatta bir teklif aldım ama. Yine sıkıntılı yine çok mesai yapmam gereken maaşı az bir yer.
Bakıyorum hayatıma arkadaş çevreme. Enerjisini sıkıştırmayan çok stres yapmayan hayatı daha rahat bir kafa ile yaşayan herkes çok iyi yerlerde ve rahat şekilde çalışıyor. Ama ben stresli hayatı çok kafaya takan biriyim ve bu nedenle de hayatımı huzurla yaşayamıyorum gibi geliyor.
Bu dikiş tutturamama hissi çok ağır ve zor geliyor. 7 senedir çalışıyorum bu ayrıldığım 4. Şirket. Hayatımda ilk kez çıkışım verildi.
Psikolojik olarak toparlayamıyorum ve duygu durumum inişli çıkışlı.
Biraz moral olacak hikayelere ihtiyacım var.