Merhaba hanımlar. Bugün bayramda ınstada gezerken biraz hüzünlendim. Bakıyorum herkesin gittiği bir yer takıldığı arkadaş çevresi var. Benimse hiç düzgün kafama uyan arkadaş çevrem yok. Birine bir yere gidelim mi desem birşeyler uydurur ama başkasıyla gezer. Neden bilmiyorum hep arkadaş gruplarında dışlanan ben oldum. Hep konuşmayı başlatan benim. Kendi kendime monolog yapıyorum sanki. Hep elestiriliyorum. Ya da kucumsendigimi hissediyorum. Bazılarınızın dediği şeyleri uyguladım sana değer vermeyenleri hayatından çıkar demişti bazılarınız çıkardım kimse kalmadı. Neden kimseyle arkadaş olup güvenemiyorum ki. Hep de mutlu gözüküyorum dışarıdan dertsiz gibiyim ama içten içe hep kalabalık arkadaş grubum olsa kızlı erkekli gezsek fln diye düşünmüşümdür. Biri birşey istese nezaketen veriyorum. Kendim gibi olunca kimsem kalmıyor hep altan alan ben olmalıyım . Ben alttan almayınca o kişilerle muhabbetimi kesiyorum. Bir kişiye çok içimden şans veriyorum empati yapıyorum ama o kişiye içten içe doluyorum. Bende insanım yani. Her zaman mutlu olamam. Bir kere derdim olunca mutsuz olursam kimse beni tamamen dinlemiyor. Kimseye güvenemiyorum artık bu yüzden. Size birşey anlatıcam özellikle ben o gün ne yaşadıysam başka arkadaşımla olsun kendimle olsun anlatıyordum bir arkadaşıma güvendiğim için sonra o kadar beni tehdit etti anlattığım şeyleri beni aşağılamak için kullandı. O günden ona güvenemedim özür diledi ama arkadaşlığımı kestim. Dilimi tutamıyorum sanki. Neden benim arkadaşım yok ? Neden dışlaniyorum? Neden herkes söylediğim şeyi sonradan bana karşı kullanıyor?