Bu siteyi çok seviyorum kadınların dayanışması hoşuma gidiyor.
Annem babam ayrıydı annemin eşi evde sürekli huzursuzluk çıkaran kavga dövüş hergün kafayı bana takıyordu, annemde pasif kalıyordu. Onlardan kurtulmak içinde evliliği kaçış yolu olarak gördüm. Annemde evlenmem için baskı yapıyordu evden gitmemi istiyor diye gururuma çok dokundu ve evlendim.
Ama şuan ki aklım olsaydı kesinlikle evlenmez o evde de durmaz çalışır üviversiteye giderdim.
Çok pişmanım arkamda destek olmadığı için para biriktiyorm yaşıtlarıma baktıkca hayatlarını yaşıyorlar bense koca, kayınvalide, görümce gibi saçmalıklarla uğraşıyorum. Evliliğin getirdiği sorumluluklar, ve eşimle anlaşamamamız bencil ve sorumsuz hareketleri. Hiç Bi ortak noktamız yok.
Yağmurdan kaçarken doluya tutuldum.
Görümcemle aynı yaştayım üniversite okuyor.
Kayınvalidem bikere bana o daha küçük evli değil bekar, senin sorumluluğun daha fazla onun yaptığı toplum içinde göze batmaz ama seninki batar dedi. Bende ben sizin işinizi yapmaya mecbur değilim dedim. Akşam bunu eşime anlattım annem haklı mecbursun dedi düşünün.
19 yaşında nişanlandı 20 yaşında evlendim ve her zaman yaşımdan kat kat olgun davranmak zorundayım çünkü benim adım evli.
Şimdi nerde üniversite okuyan kişi görsem çok kötü oluyorum kendime kızıyorum.
Dün terapistim kendine süre ver çok yıpranırsın boşanma fikrini biraz ertele, arkanda destekci yok hem para biriktirir hemde ben elimden geleni yaptım dşye vicdanın rahat eder dedi.
Geçen her saniye sanki boşa bekliyorum gibi geliyor kendimi çok kötü hissediyorum.
