Merhaba arkadaslar. Foruma derslerim ve yogunlugum sebebiyle 1 senedir yazamiyordum. Sonunda 2 haftalik tatile girer girmez klavyemi elime icimi dokebilmek sizlerden fikir alabilmek icin alabildim.
Ben yaklasik 2 sene once evlilik sebebiyle Amerika'ya yerlestim. Esimin isi sebebiyle buraya geldim. Ama Turkiye'de olmak, arkadaslarimla dertlesebilmek, birinin omzuna kapanip aglayabilmek icin neler vermezdim. Yurtdisinda yasayanlar bu bahsettigim yanlizlik duygusunu cok iyi anliyordur eminim.
Neyse gelelim konuya. Ben 25 yasindayim. Burda master yapiyorum. Evliligim de normal seyrinde yani super degil ama rutin bir seyir izliyordu. Ta ki gecen haftaya kadar. Esim birgun ortada hicbir sebep yokken sessizlige gomuldu. Yaklasik 1,5 gun kendimi tuttuktan sonra sebebini sordum. Bana hayatta verdigi bazi kararlarini sorguladigini,kendini sorguladigini soyledi. Sinirli ve gergindi. Detayina girmesi icin israr ettigimde final sinavlari zamani benimle bu konuyu konusmak istemedigini soyledi. Cok israr ettim. En sonunda bana mutsuz oldugunu soyledi. Evlendikten sonra mutsuzum, cunku senin hayatta basarili olamayacagindan supeheleniyorum, sende bir isik goremiyorum. Basarili olma ihtimalin oldugu icin evlendim ama oyle gorunmuyor dedi. Soka girdim bu cumleleri duydugum icin arkadaslar. Kimin agirina gitmez? Ustelik ben basarisiz bir insan degilim. Master dersleri cok agir olmasina ragmen 4 uzerinden 3,5 ortalama getirdim. Kendime karsi da hic bir zaman umudumu kaybetmedim. Ama esim boyle dusunmuyor. Aci olan da beni ben oldugum icin sevmemis olmasi. Saglikliyiz, kafamizi sokacak bir evimiz var, karnimizi doyuracak yemegimiz var diye sukretmemiz gerekirken esim yaz staji bulamadigim icin, okulda asistanlik alamadigim icin beni basarisizlikla sucladi. O gece 3 saat uykuyla sinava girdim. Ertesi gun esim hicbirsey soylememis, beni hic kirmamis gibi davranmaya basladi. Ben de duygulari alinmis biri gibi davraniyorum. Yemekse yemek, sohbetse sohbet ama oyle kirginim oyle kotuyum ki anlatamam size. Daha 2 senelik evli bir insanin evlendigimizden beri mutlu degilim demesi normal mi sizce? Yoksa ben mi abartiyorum. Beynime kazindi, atamiyorum icimden. Bana dokunmasini istemiyorum. Baska sebepler ariyorum kendimde. Cunku insan esini seviyorsa ve eksiklerini goruyorsa bunu baska sekilde soylemeli gibime geliyor. Mesela cok calisiyorsun cabaliyorsun ama iyi bir is bulmak icin yeterli gorunmuyor cabalarin. Bu da beni kaygilandiriyor gibi. Neyse.
Siz olsaydiniz ne yapardiniz? Bu durum duzeltilebilecek bir durum mu sizce? Bir kadinin hayatta yapamayacagi birsey yoktur eger asagilanip ezilirse.Ben onun dusleyebileceginden daha basarili daha guzel daha mukemmel olursam, ben mutlu olacak miyim o zaman? Beni ne icin seviyor oldugunu sorgulamaya basladim. Icim cok aciyor.
Ben yaklasik 2 sene once evlilik sebebiyle Amerika'ya yerlestim. Esimin isi sebebiyle buraya geldim. Ama Turkiye'de olmak, arkadaslarimla dertlesebilmek, birinin omzuna kapanip aglayabilmek icin neler vermezdim. Yurtdisinda yasayanlar bu bahsettigim yanlizlik duygusunu cok iyi anliyordur eminim.
Neyse gelelim konuya. Ben 25 yasindayim. Burda master yapiyorum. Evliligim de normal seyrinde yani super degil ama rutin bir seyir izliyordu. Ta ki gecen haftaya kadar. Esim birgun ortada hicbir sebep yokken sessizlige gomuldu. Yaklasik 1,5 gun kendimi tuttuktan sonra sebebini sordum. Bana hayatta verdigi bazi kararlarini sorguladigini,kendini sorguladigini soyledi. Sinirli ve gergindi. Detayina girmesi icin israr ettigimde final sinavlari zamani benimle bu konuyu konusmak istemedigini soyledi. Cok israr ettim. En sonunda bana mutsuz oldugunu soyledi. Evlendikten sonra mutsuzum, cunku senin hayatta basarili olamayacagindan supeheleniyorum, sende bir isik goremiyorum. Basarili olma ihtimalin oldugu icin evlendim ama oyle gorunmuyor dedi. Soka girdim bu cumleleri duydugum icin arkadaslar. Kimin agirina gitmez? Ustelik ben basarisiz bir insan degilim. Master dersleri cok agir olmasina ragmen 4 uzerinden 3,5 ortalama getirdim. Kendime karsi da hic bir zaman umudumu kaybetmedim. Ama esim boyle dusunmuyor. Aci olan da beni ben oldugum icin sevmemis olmasi. Saglikliyiz, kafamizi sokacak bir evimiz var, karnimizi doyuracak yemegimiz var diye sukretmemiz gerekirken esim yaz staji bulamadigim icin, okulda asistanlik alamadigim icin beni basarisizlikla sucladi. O gece 3 saat uykuyla sinava girdim. Ertesi gun esim hicbirsey soylememis, beni hic kirmamis gibi davranmaya basladi. Ben de duygulari alinmis biri gibi davraniyorum. Yemekse yemek, sohbetse sohbet ama oyle kirginim oyle kotuyum ki anlatamam size. Daha 2 senelik evli bir insanin evlendigimizden beri mutlu degilim demesi normal mi sizce? Yoksa ben mi abartiyorum. Beynime kazindi, atamiyorum icimden. Bana dokunmasini istemiyorum. Baska sebepler ariyorum kendimde. Cunku insan esini seviyorsa ve eksiklerini goruyorsa bunu baska sekilde soylemeli gibime geliyor. Mesela cok calisiyorsun cabaliyorsun ama iyi bir is bulmak icin yeterli gorunmuyor cabalarin. Bu da beni kaygilandiriyor gibi. Neyse.
Siz olsaydiniz ne yapardiniz? Bu durum duzeltilebilecek bir durum mu sizce? Bir kadinin hayatta yapamayacagi birsey yoktur eger asagilanip ezilirse.Ben onun dusleyebileceginden daha basarili daha guzel daha mukemmel olursam, ben mutlu olacak miyim o zaman? Beni ne icin seviyor oldugunu sorgulamaya basladim. Icim cok aciyor.
