- 6 Nisan 2017
- 1.964
- 2.406
- 133
- Konu Sahibi lostradamus
- #1
Çok karışık ailevi durumlarımız var. Aslında hiç çözülemeyen. Ailevi derken baba tarafımı kastediyorum. Babaannem ve Dedem. Ben hiç bir zaman bu insanlardan sevgi görmedim. Bende diğer kardeşlerimde. Tam tersi nefret gördüm. Çocukluğumdan bu yaşıma kadar. Ben hiç bir zaman bir gün de dedemin beni elimden tutup bi bakkala markete götürüp kızım sana şunu alayın dediğini görmedim. Ama ben küçükken çok iyi bir komşumuz vardı karne günü bütün çocukları toplar, bize bir şeyler alırdı bizi çok severdi.O günleri öyle güzel hatırlıyorum ki. Eskiye döndüm kusura bakmayın çünkü geriye dönüp baktığımda bu insanlrın bende hiç bir hatrı Yok. Diğer kuzenlerime karşı böyle değillerdi ama. Bir ziyarete gelirlerdi sevinçten ortalığı ayağa kaldırırlardı. Tek sorun zorla hayatımıza hala dahil olmaları. Eskiden alt katımızda otururlardı. Ben işe giderdim sabahın 6sında çıkardım. Akşam 9 da gelir bazen yorgunluktan yemek yemeden yatardım o kadar yorulurdum. Hem çalışıp hem okudum. Buna rağmen bizim yanımıza gelmiyor diye babamı dolduruşa getirirlerdi. Babam bize el kaldırma derecesinde Kızlar öfkelenirdi. Neden dedenizin yanına gitmiyorsunuz gidin yardım edin hal hatır sorun derdi. Ama hem çocukluğumda yaşadığımız kötü hatıralar hem şimdi yaptıkları beni daha da soğuttu. Herşey onların istediği gibi olsun isterler. Taşındı annemler uzak bi yerdeler. Emri vaki yapıp habersiz çat diye gelmeleri. Hasta olan babamın canını sıkmaları. Annemi hiç sevmemelerine rağmen ondan hizmet beklemeleri, buna rağmen hiç bir şeyi beğenmemeleri. Annem 50 yaşında bu arada. Bende evliyim 1 kızım var.
Bu insnalar ne zaman annemin babamın yanına gelse hır gür çıkarıyor ortalığı karıştırıyorlar. Annem yemek yapmış diyelim bu böyle mi olur şöyle yap demeler. Yatak yorgan beğenmemeler. Git bu evden biz oğlumuzun yanına geldik demeler.
Geçmişe dönük annemle babamı ayırmak istemeleri de cabası. Hala annem ve babam boşansın istiyorlar. Babam da aslında görüşmek istemiyor ama saygıdan bi şey demiyor. Şu an babamın gençliğine yönelik ailesinden dolayı pişman olduğu ve onlardan nerdeyse nefret ettiğini görüyorum. Sebebi hastalığı. Kanser tedavisi gördü. Kulakları ağır duyduğu için bizi duymuyor hep cihaza bağımlı ve bu hastalık döneminde bu eksiklikler onu çok etkiliyor psikolojik olarak.
Bir kulağı %80 duymuyor. Bunu işitme testinde duyduğumda o kadar üzüldüm ki. %80 oranında duymuyor dediklerinde. Sebebi babamı ergenlik zamanında dedemin dövmesi. Kafasına ağır bir cisimle vurmuş. Neymiş babam laf dinlemiyormuş. Düşündükçe İnan’ın daha da nefret ediyorum. Hiç onları arayıp sormuyorum asla. Maddi anlamda ben küçükken çok zor dönemler geçirdiğimiz günler oldu. 1 ekmek dahi gelip almadılar. Şu an babam için üzüldüklerimi söyleyip ah vah ediyorlar deli oluyorum. Görseniz içleri parçalanıyor sanki (!) ben bu insanlara saygı duymak zorunda mıyım? Yüz yüze gelsem konuşmak zorunda mıyım? Tüm bu yaşadıklarımızdan dolayı onlardan nefret ediyorum. Ben bu insanlara saygı duymak zorunda mıyım? Annem babam bu konuda ısrarcı. Ne kadar nefret ettiğimi bildikleri halde onlar senin büyüğün deyip duruyorlar.
Bu insnalar ne zaman annemin babamın yanına gelse hır gür çıkarıyor ortalığı karıştırıyorlar. Annem yemek yapmış diyelim bu böyle mi olur şöyle yap demeler. Yatak yorgan beğenmemeler. Git bu evden biz oğlumuzun yanına geldik demeler.
Geçmişe dönük annemle babamı ayırmak istemeleri de cabası. Hala annem ve babam boşansın istiyorlar. Babam da aslında görüşmek istemiyor ama saygıdan bi şey demiyor. Şu an babamın gençliğine yönelik ailesinden dolayı pişman olduğu ve onlardan nerdeyse nefret ettiğini görüyorum. Sebebi hastalığı. Kanser tedavisi gördü. Kulakları ağır duyduğu için bizi duymuyor hep cihaza bağımlı ve bu hastalık döneminde bu eksiklikler onu çok etkiliyor psikolojik olarak.
Bir kulağı %80 duymuyor. Bunu işitme testinde duyduğumda o kadar üzüldüm ki. %80 oranında duymuyor dediklerinde. Sebebi babamı ergenlik zamanında dedemin dövmesi. Kafasına ağır bir cisimle vurmuş. Neymiş babam laf dinlemiyormuş. Düşündükçe İnan’ın daha da nefret ediyorum. Hiç onları arayıp sormuyorum asla. Maddi anlamda ben küçükken çok zor dönemler geçirdiğimiz günler oldu. 1 ekmek dahi gelip almadılar. Şu an babam için üzüldüklerimi söyleyip ah vah ediyorlar deli oluyorum. Görseniz içleri parçalanıyor sanki (!) ben bu insanlara saygı duymak zorunda mıyım? Yüz yüze gelsem konuşmak zorunda mıyım? Tüm bu yaşadıklarımızdan dolayı onlardan nefret ediyorum. Ben bu insanlara saygı duymak zorunda mıyım? Annem babam bu konuda ısrarcı. Ne kadar nefret ettiğimi bildikleri halde onlar senin büyüğün deyip duruyorlar.