- 17 Temmuz 2013
- 10.974
- 17.800
- 298
İyi akşamlar KK ahalisi.
Az önce annemle tartıştım, üzüldüm ve ağladım.
Derdimi size anlatayım varsa hatam sizde beni aydınlatın... Biraz uzun olmuş üzgünüm
Geçtiğimiz pazar günü erkek arkadaşım ailesiyle birlikte geldi aileler tanıştı.
Yemek yendi, sohbet edildi arada istediler. Babam olumsuz değiliz sadece isteme söz nişanı başka vakit yapalım önce biz kendi aramızda konuşalım haberleşiriz dedi.
Kültür, inanç, siyasi farklılıklar olabilir diye. Sandığımızdan daha iyi geçti. İki gündür kendimden çok emin ve huzurluydum. Akşam eve geldim babam ne dedi diye sordum.
Babam"emin mi?" diye sormuş. Annem hiçbir şey söylememiş.
-Erkek arkadaşımın ailesi köyde yaşıyor. Erkek arkadaşım ve ben izmirin ilçe merkezinde yaşayacağız.- Köye gidip tarla bahçe işleriyle mi uğraşacak onlara mı bakacak tarzında konuşmuş. Annem ilk basından beri çocuğu sevmiyor. Biz 5 yıldır beraberiz. Çocuk okumuş, etmiş meslek sahibi, çalışkan iyi kalpli, ruhsal manada benim hayatımı kurtardı. Onu çok seviyorum ve o da beni seviyor. Yarın ne getirir bilinmez tabii ama ben evlenmek istediğime eminim. Konumu hatırlayanlar bilir benim öz babam kimselerin etmediği kötülüğü kendi elleriyle etmiş bir insan. Babamın ne düşündüğünü zerre kadar önemsemiyorum ama annemin gönlünün olmaması beni mahvediyor. Bulduğu tek kusur erkek arkadaşımın benden 3 cm kısa olması. Bu benim ve erkek arkadaşımın hiç bir zaman umrunda olmadı. Annem göz var izan var diyor bana yakışmıyormuş. Halbuki bende Adrina lima falan değilim. Hatta zayıflama sürecindeki bir obezim neyse.
Gerçekten çok kötü bir aile ilişkilerim var. Ailem bile onun verdiği huzurunda onda birini bana vermiyor. İstanbuldan taşınamam diyordum ama fark ettim ki onunla neredeysem mutlu olabilirim. Elbette herkes hata yapar, belki bende hata yapıyorumdur. Lakin anneme dedim "ben evlenerek hata yapıyorsam bile benim seçimim, güzel güzel bu evden ayrılmak istiyorum. Bana destek ol. Birgün dul bile olsam Allah düşürmesin babamın evine gelmektense gece gündüz çalışır, sürünür yine dönmek istemem."
Herşeyden eminim kendimden ve erkek arkadaşımdan.
Bana hiç bir sebep vermeden itirazlarını hoş mu görmeliyim?
Hergün bir sürü konu açılıyor. Bazı anneler diyor büyüklerinizin sözünü dinleyin, bir bildikleri vardır.
Onu bana yakıştırmıyorsa annem haklıdır demiyorum diye kötü evlat mı oluyorum? Hatam nerede?
Gerçekten anlamaya çalışıyorum
Az önce annemle tartıştım, üzüldüm ve ağladım.
Derdimi size anlatayım varsa hatam sizde beni aydınlatın... Biraz uzun olmuş üzgünüm
Geçtiğimiz pazar günü erkek arkadaşım ailesiyle birlikte geldi aileler tanıştı.
Yemek yendi, sohbet edildi arada istediler. Babam olumsuz değiliz sadece isteme söz nişanı başka vakit yapalım önce biz kendi aramızda konuşalım haberleşiriz dedi.
Kültür, inanç, siyasi farklılıklar olabilir diye. Sandığımızdan daha iyi geçti. İki gündür kendimden çok emin ve huzurluydum. Akşam eve geldim babam ne dedi diye sordum.
Babam"emin mi?" diye sormuş. Annem hiçbir şey söylememiş.
-Erkek arkadaşımın ailesi köyde yaşıyor. Erkek arkadaşım ve ben izmirin ilçe merkezinde yaşayacağız.- Köye gidip tarla bahçe işleriyle mi uğraşacak onlara mı bakacak tarzında konuşmuş. Annem ilk basından beri çocuğu sevmiyor. Biz 5 yıldır beraberiz. Çocuk okumuş, etmiş meslek sahibi, çalışkan iyi kalpli, ruhsal manada benim hayatımı kurtardı. Onu çok seviyorum ve o da beni seviyor. Yarın ne getirir bilinmez tabii ama ben evlenmek istediğime eminim. Konumu hatırlayanlar bilir benim öz babam kimselerin etmediği kötülüğü kendi elleriyle etmiş bir insan. Babamın ne düşündüğünü zerre kadar önemsemiyorum ama annemin gönlünün olmaması beni mahvediyor. Bulduğu tek kusur erkek arkadaşımın benden 3 cm kısa olması. Bu benim ve erkek arkadaşımın hiç bir zaman umrunda olmadı. Annem göz var izan var diyor bana yakışmıyormuş. Halbuki bende Adrina lima falan değilim. Hatta zayıflama sürecindeki bir obezim neyse.
Gerçekten çok kötü bir aile ilişkilerim var. Ailem bile onun verdiği huzurunda onda birini bana vermiyor. İstanbuldan taşınamam diyordum ama fark ettim ki onunla neredeysem mutlu olabilirim. Elbette herkes hata yapar, belki bende hata yapıyorumdur. Lakin anneme dedim "ben evlenerek hata yapıyorsam bile benim seçimim, güzel güzel bu evden ayrılmak istiyorum. Bana destek ol. Birgün dul bile olsam Allah düşürmesin babamın evine gelmektense gece gündüz çalışır, sürünür yine dönmek istemem."
Herşeyden eminim kendimden ve erkek arkadaşımdan.
Bana hiç bir sebep vermeden itirazlarını hoş mu görmeliyim?
Hergün bir sürü konu açılıyor. Bazı anneler diyor büyüklerinizin sözünü dinleyin, bir bildikleri vardır.
Onu bana yakıştırmıyorsa annem haklıdır demiyorum diye kötü evlat mı oluyorum? Hatam nerede?
Gerçekten anlamaya çalışıyorum