Bende tam tersi.
Babasız büyüdüm.bu sebepledir ki acımı üzüntü mü derdimi hiç belli etmedim hep içimde yaşadım, dıştan güldüm.
Beni sahipsiz güçsüz sanmasınlar dedim daha dik durdum.Duygusallığımı sildim attım.
Babasız kızları savunmasız görürler dedim, babasız büyüdüğümü bile sakladım bir dönem.ergenlik işte.
Ama bundan mütevellit olsa gerek içimdeki eksikliği Başka şeylerle kapadım.okudum araştırdım gezdim tozdum.tek basıma hemde.şuan Allah'a çok şükür güçlü bir kadınım.çünkü yılmadım başaracağım dedim ve asla acıtasyon yapmadım.
Babasız büyüdüysen içten içe baba figürü arıyorsundur kendine, buldun sanıyorsun bağlanıyorsun mutlu olmayınca tekrardan bir yıkım.. böyle döngü devam ediyor.
Naçizane fikrim Bence aramayı bırak. Bir erkeğe muhtaç olmana sebep Yok. Tek basına mutlu olmayı öğren. Tek basına hayattan keyif almayı öğrendiğin vakit mutlu kadın/ güçlü kadın nasıl olur öğreneceksin.