o zaten 6-7 yıldır işi sebebiyle ailesinden uzakta yaşıyor. genelde de dışarda yemek yer evde yapmaz. ama benden çok bilir yemek yapmayı. ben ailemle yaşadığım için annem hazırlar yemeği, pek bilmem ben yemek yapmayı açıkçası ama kararlıyım öğrenmek için elimden geleni de yapıcam.
dediğiniz gibi annesi ev hanımı ve babası her gün annesine canı ne istiyosa onu yapmasını söyler ve annesi de memnuniyetle yapar. çok da severler birbirlerini. ama ben sonuçta çalışan bir insanım. ben boş günümde ona yemek yapacaksam onun da boş gününde bana yemek yapmasını isterim. her gün birlikte yapalım diyorum, yemek yapmak için de sen benim işten gelmemi mi bekliceksin diyo. tamam beklemem ben onun gelmesini niye bekliyeyim ki başlarım o yokken yapmaya. ama ben ona sorduğumda peki sen eve erken gelince yemek yapmaya başlar mısın diyorum. ben sana oturup da tek başıma yemek hazırlayamam diyo. ben onun bu konuda benden 1 gram fazla emek tüketmesinden yana da değilim asla zaten. onun çalıştığı işi ağır olduğu kadar benim de işim ağır. ama o ev işleri konusunda benden biraz daha fazla fedakar olmamı bekliyor. işte benim kafamı kurcalayan asıl sorun bu. Allah nasip ederse çocuk olduğunda ben evdeyken bakarım ama evde yokken sen bakıcak mısın peki dedim. o zamanlar için de bakıcı tutarız o bakar diyo bana. korkuyorum açıkçası
(