Bende 36 oldum. Ama içimden bir ses diyor ki, anne olacağım mutlaka. Sen de öyle söyle hep. Mutlaka olacak de. Evet tabiki keşke en geç 30.yaşımızda olsaydı da şimdilerde okula giden bebeğimiz ve belki de kardeşi de olurdu. Konuyu kapatmış olurduk, yenidoğan uykusuz geceleri, tuvalet eğitimi, vs. vs. çoktan bitmiş olurdu, kafamız sakin artık önümüze bakardık, çocukların eğitimiyle meşgul olurduk. Yani ama diğer taraftan da 6-7 yıldır kendimize ekstra zaman ayırabildik, onu da düşünmek lazım. Nasip kısmet bu işler. Ben hep hayata acele ettim, herşeyde. Ama hep geç kaldım. Hep takvim çıkardım kendime, şu yaşta şu olsun diye. Tabiki hiçbiri plana göre gitmedi. Erken yaşta saçma bir evlilik yaptım niyese, ilk gebeliğimi 20 yaşımda yaşadım hatta. O evlilikten 2 defa kazayla hamile kaldım --biraz da tecrübesizlikten-- ve her iki sağlıklı gebeliğimi kendi elimle kürtaj yaptırdım. İkinci evliliğimi de taa 33 yaşımda yaptım, tüm konuları kapatmışken, hayat işte sürpriz yapıyor insana. Bu evlilik çok güzel birşeye dönüştü. Ama gel gör ki... evliliğimizin 3.ayında yine kazayla hamile kaldım -- adet bitiminden 2 gün sonra korunmasız ilişki oldu ama sonra hep korunduk. Yani TEK korunmasız ilişki ve o da normalde yumurtlama tarihimin asla ve asla olmadığı bir zamandı ve ben hamile kalmış oldum -- ve eşim istemedi çok erken diye, mecburen içim kan ağlaya ağlaya kürtaj yaptırdım. Guya her istediğimizde hamile kalacaktım... Düşünsene :) Sonra istediğimizde 4 denemede hamile kaldım, o da facialı bir şekilde bitti, 21.haftasında anomali yüzünden ölü doğum yaptım.
Veee şimdi 9 aydır olmuyor :) 4 gebelik, onların 3ü sağlıklı ve şimdi elde var 0. Hayat işte.
Ama sanırım birgün ben anne olacağım ya... çünkü olmazsam çok çok ironik bir hayat yaşamış olurum. Bu kadar çok annelik duygusunu kendisinde barındırıp ve olup ta köşeden dönmek mümkün değil çünkü. Çok ağırıma gidiyor bu durum.