Merhaba kızlar, iyi geceler. 2 sene önce görüştüğüm birisi vardı. Ve fazlasıyla hoşlanıyordum. Ama maalesef Şu daldan dala atlayıp, her kıza yazan tiplerdenmiş meğerse. Uzun süre gel gitler yaşadık ve bir şekilde görüşmeyi tamamen kestik 1 sene önce. Konuşmayı kestikten 2-3 ay sonra bir ilişkiye başladı. Hiç bir şekilde iletişime geçmedik kendisiyle.
Kısa bir süre fotoğraflarına bakmıştım, gerçekten aşık olduğunu hissetmiştim. Üzülmemek adına son 7-8 aydır hiç bakmıyorum. Moralimi yükseltmiş ve artık onun başkasına ait olduğunu kabul etmiştim. Bu akşam nişanladığını öğrendim arkadaşlarım tarafından. Henüz 21 yaşındayım ve hayatımda ilk defa böyle bir haber aldığım için takdir edersiniz ki bir demoralize oldum. Aslında bahsettiğim insan ''yok artık'' denecek cinsten durumlar yaşattı bana. Mesela soyadımın aynı olduğu akrabama yazması gibi..
Ne düşüneceğimi şaşırdım kızlar. Hissettiğim şey normal mi? Ne kadar üzse de zamanında çok hoşlandığım ve etkisinden tam olarak kısa süre önce çıktığım (ya da çıktığımı sandığım) insandan böyle bir haber almam beni biraz aşağı çekti. Böyle bir haber almadan önce gerçekten çok huzurluydum. Onunla geçirdiğim zamanlardan bile daha çok huzurluydum. Henüz yeni duyduğum için mi böyleyim acaba? Yoksa hiç geçmeyecek mi bu his? Dertleşmeye ihtiyacım var sanırım. Hepinize teşekkür ederim kızlar.
Yıllar önce,sevgilim dediğim ve çok sevdiğim adam doğu görevine gittiğin de bir sebepten kavga etmiştik.Aylarca aramadı,dönmedi.Benim barışma çabalarıma da yanıt vermedi.Kırılmıştım bende.Ama gönlümü alır ,barışırız diyordum eninde sonunda .Dilinden evlilik düşmezdi çünkü.Bir de büyük bir sebep yok ya,inat yapıyor sanıyordum.
Bir akşam aradı beni.Pişmanım vs,İstanbul a geleceğim oturup konuşalım,düzeltelim diye yalvardı.Ben inandım tabiki..seviyordum,bekliyordum.2 gün konuştuk.
Allah ın hikmeti diyorum üniversite arkadaşıma işim düşmüştü.O akşam aradığim arkadaşım ,durumdan haberiz ondan bahsetti. ''AAA bilmiyor musun nişanlı o'' dedi.O anı anlatamam.Kalakalmak deyimi varsa var olmasını bana borçlu.Ben kalakaldım.Tek bir kelime çıkmadı ağzımdan.
2 gün önce istanbula geleceğine, her şeyin yoluna gireceğini söyleyen bu adam,benim yanıma parmağında yüzükle gelecekti demek ki ,saklayıp cebine koyacaktı .Ben her şeyden habersiz.Beni onunla mı aldattı,yoksa o kızı benimle mi aldatmış sayılacaktı bilemiyorum.Ne ara tanıştı,ne ara nişanlandı hiç fikrim yok.
Ben bu adamı ertesi akşam,her şeyi bilerek aradım.Kızdım,bagırdım ,çağırdım.Ama hiçbirşeyin cevabını da alamadım.
Aylar sonra eşiyle çekilmiş bir kare fotografını gördüm,kendi sayfasında.Eşini o ana kadar hiç görmemiştim.
Baktım sadece.İçimde milyon tane şey kırıldı.Hiç birinin adı yok.Kıskançlık desem değil,pişmanlık desem değil.Sevgi hiç değil. Adı yok,bir acı var orda duruyor.
Ben o gün anladım ki,hiç bir erkek için üzülmeye ağlamaya değmez.Bizi mutlu edecek adamlar bir yerde var mutlaka.İlla ki çıkıyor karşımıza,yeter ki doğru adamları sevelim.Şükür ki benim hayatımda ondan sonra mutluluk geldi.
Yıllar sonra eşini dövdüğünü,kızın bundan dolayı sağa sola dert yandığını duydum.Sevinmedim,üzüldüm kıza.O olmasaydı,ben olacaktım.Şükrettim kurtulduğuma.
Bunu yazarken bile gram duygu yok.Her şey geçiyormuş,unutuluyormuş.
Takılma.