Merhaba arkadaşlarrrr, ilk kez yazıyorum ve biraz heyecanlıyım. Kimselerle anlatıp paylaşamıyorum derdimi. Sonra burayı buldum, biraz bir şeyler okudum. Kadın olmanın zor olduğunu bir kez daha anladım. Hepimiz bir şeyler yaşıyor ve savaşıyoruz..
Simdi gelelim benim hikayeme...
Bundan 9 ay önce birisiyle tanıştım, onunla tanıştığım sırada mental sağlığım olarak çok iyi değildim tutunacak bir dal arıyordum. Onu görünce tutunacak bir dal bulduğumu zannettim, tutundum da. İlk gördüğüm an çok aşırı etkilendiğimi söyleyemem hem fiziksel olarak hem sohbet konusunda. (Fiziksel durumu artık çok önemsemiyorum karakteri iyi olsun) Hatta ilk görüştüğümüz an biraz sohbet etmekten sıkılmıştım, çünkü konuşma yeteneği ya yoktu ya da heyecandan beceremiyordu. Ben heyecandandır herhalde deyip daha sonraları da görüşmeye zaman geçirmeye devam ettim. Ama yine aynıydı. Yine de onun karakterine, kalbine, ilgisine şans vermek istedim, zamanla alışır düzelir diye düşündüm. Ki öyle de oldu zamanla daha rahat bir şekilde konuşabilen, hareket eden birisi hâline geldi.. 1 ay sonra annelerimizi tanıştırma kararı aldık. Tanıştırdık. 2. Ayımız da ailesinin tanışmak istediğini söyledi. Ailesiyle geldiler ve tanıştılar. Ailesi hemen nişanlanalım istedi ancak ben istemediğimi belirttim ve sadece 2 ay erteleyebildim,. Ve Nisan sonu nişanlandık. Ailesi muhafazakâr kesimden. Bizde muhafazakar insanlarız ancak o kadar da derin ve kapalı görüşe sahip bir yapıya sahip değiliz, orta halliyiz. Ailesi nişanın müziksiz olması gerektiğini onlar için müzik ve dansın haram olduğunu söylediler. Hatta hiç nişana dahi gerek bile yoktu isteme ve yüzük takmayla evde oldu bittiye gelecekti her şey. Ama benimde hayallerim vardı her genç kız gibi. Nişandan önce mehir ve eşya konusunda konuşmaya geldiler, bir önceki geline ne takıldıysa bana da onu istedi ailem, çok zorlamaya hakka gerek yok dediler. Ancak kayınvalide beyaz eşya konusunda sıkıntı çıkardı biraz tartışma yaşandı ve ailemde kabul etmedi. 3 gün sonra oğlum sevmiş sevdalanmış senin Kara kaşına Kara gözüne yapmıyorum bu düğünü diyerek annemi aradı. Ve şartları kabul ettiğini söyledi. Ben nişan istediğimi söyledim bir şekilde parti evinde yaptık isteme+ nişan birlikte oldu. Onların da istediği gibi müziksiz ve eğlencesiz. Öyle olmasına üzüldüm tabii ben eğlenceli oynamayı seven ışıl ışıl bir kızım. Bizde evde yaptık eğlenceyi yine de mutluydum.. düğünse normalde Ağustos'ta yapılacaktı ben ağustos olmasını istemiyordum açıkçası, benim istediğim gibi de oldu. Eylül- ekim ayını istiyordum. ( Ağustos ayının istemememinn sebebi benim gireceğim bir sınav vardı. Onu bekleyecektik, ayrıca tanımam da lazımdı her şey çok hızlı bir şekilde ilerliyordu ve ben bir türlü dur diyemiyordum. ) Ben öğretmenim 25 yaşındayım, nişanlımsa avukat 30 yaşında. Kendi ofisinde çalışıyor. Açıkçası çok bir kazancı yok, yani ailesi benim atanmamı dört gözle bekliyorlar, bir süreç boyunca aman kızım derslerine çalış, aman kızım atan. ( Gel kolaysa sen atan diyesim geldi hep) Beni de ekstra strese soktular. Neyse sınav bitti, açıklanalı 1 ay oluyor puanım güzel ama ortada ne bir alım var ne bir kontenjan öylece bekliyorum. Tabi benimki belli olmayınca düğün meselesini de açmıyorlar, hatta gelmiyorlar bile. Her yeri gezdiler gördüler 2 aydır bize gelmediler. Zaten gelince de çok bir sohbet edemiyorlar annemle. Kv'nin yaşı büyük 59, annem daha 45 yaşında.. ben ona bağlıyorum nedenini. Babası hep gelemiyor, izin alamıyor çünkü ama iyi bir adam gerçekten. Annemle annesi doğru düzgün birbirlerini aramıyorlar bir iletişim de yok açıkçası. Nişanlımı yemeğe davet ediyorum mesela rahatsız olurlar deyip yemeğe gelmiyor, kandil oluyor hastalık oluyor bir geçmiş olsun, mübarek olsun diye aramıyor. Eve kapının önüne kadar geliyor beni alıyor, annemlere bir nasılsınız diyemiyor. Ailemde bu durumdan oldukça şikayetçi, biz bu insanlarla nasıl anlaşacağız, iletişim yok, ortada bir şey yok diyip beni darlıyorlar haklılar da. Nişanlım desen düğün konusunda konuşmuyor açmıyor bile. Dediği tek şey ya sınav ya atama ya da bir iş. Yani tamam bu yolda birbirimize destek olacağız diye adım atıyoruz ama ben ev geçindirmek zorunda değilim ki neden beni bekliyorsunuz anlamıyorum ki.. o kadar yoruldum ki bu durumdan. Sanki nişanlanalı 6 ay değil de 6 yıl geçmiş gibi. Keşke o tutunduğum dal kırılsaydı o zaman da hiç bu hızla bu olaylara görmeseydim diyorum. Aklıma nişan atmak geliyor ama neyi ne sebep göstereceğim bilmiyorum öyle çok bunaldım ki artık
