Dün toplasanız 10-15 dk telefonla görüştük o kadar. Bugün aradı nasılsın iyi misin o kadar birazda tavırlı takılıyor. Ama sayenizde sakinleştim biraz, şoku atmaya başlıyorum yavaş yavaş, yada duruma alışıyorum bilmiyorum. Aramıyorum ama kendisi ararsa konuşuyorum, aramazsa aramıyorum. Hiç de şikayet etmiyor. Eskiden günde 3-4 defa arardı 2dk bile olsa sesimi duymadan rahat etmezdi. Ya benim zoruma giden biz yeni 1-2 sene de tanışmış kişiler değiliz. Biz uzun yıllardır beraberiz. açaok bencillik yaptı bilmiyorum. Üzerine de gitmicem, ev miş , iş miş , düğün müş hiç açmıcam. Zaten öle bi hale getirdi ki artık önemseyemez oldum. Daha önemli sorunlar açtı başıma mesela onu kaybediyor olmam gibi... Aynı sürecin içinde olduğumuz arkadaşlar sizede çok hak verdim. Yanlışlarımı görmemi sağladınız. Ben çok üzerine gittim. Ama bende hep baskı altındayım. Ailem , akrabalarım evlenin artık diye baskı kuruyor.
Başkasının lafıyla hayat yürütülmez biliyorum. Ama bunalıp sorumlu olarak onu tuttuyorum. Keşke daha sakin olabilseydim. Geçen akşam bana ben askerden geldikten sonra öylece seni izledim, sana bişe söylemememin sebebi buydu. Sen içindeki çocuğu kaybetmişsin, çok değişmişsin ama ben hala çocuğum dedi. Bende ona evet ben her zaman senden önce büyüdüm. Hayat insanı böyle yıpratıyor işte dedim. Ya sanki hiç sorumluluğu yokmuş gibi konuşuyor. Ne istiyor az çok tahmin edebiliyorum. Kız arkadaşım olsun, yiyip ,içip gezeyim, hergün eğleneyim. Bence evlilikten kaçıyor...