Nişanlım bi kaç ay önce öldü... Trafik kazasında kaybettim onu. Bize gelmişti akşam yemeği hazırladık yedik içtik birlikte uyuduk sarılıp sabah kalkmış ben uyurken gitmiş not bırakıp uyandırmamak için o gitti 5 dakika sonra uyandım sonra içimi bi sıkıntı bastı hani ölümü hissetmek derler ya aynen öyle. O saatlerde de kaza yapmış zaten aradılar beni yaralı gel dediler gittiğimde ölmüş meğer morga girdim. Cenazesine katılmaya bile güç bulamadım. Daha 1 ay önce ancak gidebildim ayrılamadım başından kokusunu hissettim sanki... yakin zamanda düğünümüz vardı. Ama olamadı. Gelinliğim bile hazır... O gitti. Ama insanlar daha acım dinmeden bırak onu geride evlen hayat böyle demeye başladı anlamıyorlar beni ama mümkün değil bu. O beni her şeyimle kabul etmişti. Çirkinliğimle hatta bakire olmayisimla ( yanlis anlamayin küçük yasta bi talihsizlikle bozuldu kimseyle birlikte olmadim)... çok sevdi, çok sevdim. Hala her gece rüyalarımda. Hala geçmişim olamadi ki o. Hala anılarımız, hayallerimiz gözümün önünden gitmiyor. Çok canım yanıyor. Sanki başkasini sevmeyecekmişim kimse beni kabullenmeyecekmiş gibi kimse onun gibi sevemeyecekmiş gibi geliyor.. ben nasıl sıyrılcam bu düşüncelerden ve insanların çenesini nasil kapatcam yardım edin nolur. Ne yapsam hic bilmiyorum. Herkes cok üstüme geliyor. :'( Artık onun yanına gitmek istiyorum bende.
