Merhaba. Siteye daha ilk konum ve çok mahcup hissederek yazıyorum. Kendimi ifade ederken bile bu konuda canım acıyarak yazıyorum. 1 yıllık süren bir ilişkim oldu. Henüz Sevgiliyken bu süreçte sevgilime karşı duyduğum sevgiyi anlatmak kelimelere yetmez, hala daha öyle. Benden 3 yaş küçük. Sürekli Yanyana her şeyi birlikte paylaştığımız bir birliktelikti. Sevgililik sürecinde benden üç defa ayrıldığı oldu ancak onsuz yapamayacağımı düşündüğüm için iki defa da yalvar yakar ayağına ben gittim barışmak için çabaladım ve bu güne kadar bir kere terk etmedim. Ayrılık sebebi de anlaşamadığımızdı. Bilmiyorum çiftler arasında sorunlar olur ancak küfür hakaret yoksa arada bir kavga edilmesi çok normal geldiği için bana çok garipsemedim hiç. Her ayrılığımızı anlaşamadığımızı söyleyerek yapmıştı. Babası benim yaşımın omdan büyük olduğunu bildiği için aramızdaki durumu hoş karşılamadı. Başlarda tanışmak çok istemedi anca bir gün bulunduğum memlekette annesiyle tanıştıktan sonra babasını ikna etmiş oldu ve tanıştık. Çok sevdiklerini söylemişler. Sonrasında evlilik teklifi ve nişan birbirini izledi. Ailemin beklentisi hep çok düşüktür ben seveyim mutlu olayım yeter yönünde. Ancak sürekli ailesinin takacağı altınlar konusunda ne kadar şanslı olduğumuzu söyler dururdu. Takılacak altın üç tane bilezik. Alınacak eşyalarda da hep nişanlıma ailene çok yüklenme alabilecekleri kadarını versinler kalanını birlikte tamamlayalım seninle dedim hep. Ancak bir beyaz eşyada bile kilo kavgası etti benimle. Ben de susmuyordum tabi ona da yüklenmek istemiyorum ancak bu durumlar bana hep çok tuhaf geliyordu. Nişandan sonra tartışmalarımız arttı. Çok saçma şeylerden kavga ediyorduk. Düğün yeri tutuldu tarih belliydi ve bana göre düğün tarihine yakın ev tutulması doğru olduğunu söyledim. Çünkü kiralayacaktık ve eşyalar yakın zamanda dizilmesi daha doğru geliyordu bana. Nişanlımda erkenden tutulup o evde kalacağını belirtti düğüne kadar. Ekstra kira vermek istemediği için. Ancak benim ailem bunu kabul etmez ve bunun kavgasını etmeye başladık. Sonrasında benden ayrıldı. Çok basit bir sebep olduğu için ben görev yaptığım yer uzakta ve ordan çıkıp km lerce öteden yanına geldim evinin kapısını bile açmadı almadı içeri beni kendi dışarı çıktı. Ben buna çözüm yolu bulunur kavga etmeyelim nişan bu şekilde bitmez diye açıklama yapmak için gitmiştim. Önemli değildi artık ev için hiçbir düşüncem kalsın kullansın eşyaları diyecektim. Ancak ailesine söylediğini ve bu işin gittiğini söyledi. Ben perişan haldeyken bir de nişanda taktığı bir tane bileziği istedi. Üstelik ben onu kendim zaten götürürdüm bunu biliyordu ve bunu istemeye Hakkı olduğunu söyledi. Sonrasında defalarca aradım nasıl böyle olabildin diye ağlaya ağlaya. Ancak bana hayatına baktığını sadece bir buçuk ay nişanlı kaldığımızı söyledi. Bileziğini götürdüğüm zaman tek taşımı vermeyeceğimi söyledim. Başkalarına takmanı istemiyorum diye vermek istemedim. Üstelik paraya ihtiyacı olan biri de değilim. Altımda aracım var. Benden tek taşını ve bana harcadığı para için ibanını yolladı. Beni mahvetti şimdi ise hiçbir şey yokmuş gibi hayatına devam ediyor. Sosyal medyadan bir sürü tanımadığı kızı ekleyip görüşmeye çalışıyor. Ve ben kaldıramıyorum canım çok yanıyor. Nişanı atalı bir ay geçti ve ben hala bir umutla onu bekliyorum. Evinin önünden geçiyorum onu izliyorum bazen arabamdan. Herkes dönmeyecek diyor ama ben ne unutabiliyorum ne de umudumu yenebiliyorum. 30 yaşındayım ve bu yaşımda böyle bir şey yaşamak çok zoruma gidiyor bir daha kimse beni sevmeyecek gibi hissediyorum
