Merhaba herhese dün şu şekilde sormuştum;
"" Nişanlılık aşamasında sorun oldu, normalde ılımlı biri olmanıza rağmen tepki koyduğun, zor da olsa karşı biraz uğraştı, sonrasında benzer konuları evliliğe yansıtmadı yani aynı hatayı yapmadığı bir dünya mevcut mu?
Karşının çok gururlu olduğunu unutmayalım tabi.
Not: Burada bahsettiğim sorun aldatma, borç takma, ikinci hayat yaşama, şiddet gibi şeyler değil. Ama "bana istediğim gelinliği almadılar" gibi şeyler de değil. Anladınız bence siz beni.
Fikirlerinizi tecrübelerinizi bekliyorum, teşekkürler :)""
Kimse detay olmadığı için bişey diyememiş bi tık daha açıyorum lütfen benzerini yaşamış olanlar fikrini yazsın. Direk ayrıntılı olay olay anlatamıyorum arapsaçına döner.
Edit : Bazı örnekler veriyorum o zaman ; %100 haksız olduğu şeyleri kabul ediyor mesela sadece o olay için. Yani yine aynı olay olunca aynı hatayı yapmayacak okey ama temeldeki düşünceyi almıyor bu yüzden sorunları konuşsak bile benzer şeyler yaşanmaya devam ediyor. Bu arada 7 yıldır birlikteyiz 1,5 yıldır nişanlıyız. Baya sancılı olay yaşadık son 1 yılda ama şuan terapiste gidiyoruz ve "mış gibi" yapıyor, e terapiste gidiyoruz düzeliyoruz diyor. Ama beni rahatsız eden ;
-Terapiden terapiye konuşuyor meseleleri, onun dışında konuşmak istemiyor, konuşmaktan kaçıyor, Ben de kavga eder gibi açmıyorum inanın uzlaşmak için sakin ses tonu ile iletişime açık yaklaşıyorum.
-Bekliyorum ki gerçekten iyileşmek istiyorsa "artık şöyle şöyle yapalım ilişkimizde" gibi yapıcı önerilerle gelsin. Ama o " E sorunlar vardı bu hataları birdaha yapmayacağım dedim, bu süreçte de yaşayıp görmemiz gerekiyor" daha ne konuşacaz kafasında.
-Yalan söylemez ama özellikle son yıllarda çok şeffaf da değil. Durumları veya beni manipüle ederek ilerliyor bazen. Bu durumu evliliğimizle ilgili adımlarda yaptı. Beni uzun süre tabiri caizse "eyledi" çünkü onun kafasındaki mükemmel yöneteme göre ilerlemeliydi adımlar. Artık patlayınca tamam kabul dedi ve o olay bazında düşünüp kabul ediyor hatayı, fakat "ortak kararlar vermeliyiz, aramızda mutabık olmalıyız ki sağlıklı ilerleyebilelim, bundan dolayı bu sorunlar oldu bak, açık net şekilde konuşmalıyız" noktasında algılayamıyor gibi.
-Bir sıkıntıda kavga edip kötü olmak istemiyor konuyu kapatalım ve tatlış tatlış iyi geçinmeye devam edelim istiyor ama o sorunu bir yere bağlamıyoruz. Ve iyiyken iyi olmak kolaydır zaten önemli olan sorunu ortak bir noktaya bağlayıp ilerlemek.
Terapiden önceki sorunlardan bir tanesi mesela: Nikah günü alacaz, onun kafasında bir tarih var benim kafamda bir tarih var. Arada 6 ay var. Ailesi ev alacak ev alınmadan herşey tastamam (ev, 0 kaliteli ve iyi eşyalar) olmadan nikah istemiyordu. Durumları iyi, benimde 0 maddi isteğim var ama kendisi rahat yaşamış ve bundan sonrada rahat yaşamak istiyor. Bu konuda anlaşamayınca bir daha konuyu açmıyor. E ne zaman alacaz diyorum mesela geçiştiriyor. Ama önemsemediği için değil kendi yöntemine göre olsun diye herşey. E onun yöntemi istemediğimi biliyor bundan konuyu hiç açmıyor. Terapi sürecinde burada hata oldugunu kabul ediyor ama sonra başka bir konuda iletişim kurup fikirler paylaşıp karar almamız gerektiğinde yine iletişimi minimum da tutuyor gibi. Önemli olan konuyu açmıyor, "şu konuyu konuşalım" dediğimde konuşup biraz zaman ver düşüneyim diyor, yine ben sormazsam açmıyor bu sırada güllük gülistanlık devam edelim istiyor.
Hala olaylar net gelmedi size farkındayım ama akıl oyunu gibi bişeyin içindeyim. Bir insana ulaşmak, gerçek duygu paylaşımı, ortak hayat için aylardır her yöntemi deniyorum ve "mış gibi" oluyor ama sanki tam olmuyor hani.
İlişkimizin genel geçmişi ise 7 yıldır yanyanayız, benim ailem şehir dışında onunki burada ve yakın zamana kadar baya da samimiydim aileyle. Beni rahat ettirmek, konforum, ihtiyaçlarım bunları söylemeden fazlasıyla tamamlayan birisi. Ama maddesel ve maddi açıdan. Bunların düşünülmesi güzel ama duygusal ihtiyacları biraz gölgede bıraktı gibi . Ben de imkanlarım dahilinde çabalayan başarılı olan biriyim. Beraber iyi vakit geçirirdik mükemmel çift olduğumuzu düşünürdüm yıllar boyunca. Büyük kavgalarımız oldu ama hiç aldatma ayrılık yaşamadık. Bunlar yeterli mi bilmiyorum. Ben mi çok şey bekliyorum bir erkekten. Duygusal paylaşım ve ortak yaşam adanmışlığı istiyorum aslında. Duygusal olarak çok uzak yerlerde olmak istemediğimden sürekli konuşmaya anlatmaya çalışıyorum. Ama sanki biraz boş gibi onun içi. Beni sevdiğinin yüzlerce örneğini verebilirim ama biraz kontrolü bırakmıyor onun değerleri fikirleri tarzına göre şekillendiğimiz zaman mutlu olabiliyoruz. Tam olarak kadın-erkek dayanışarak yaşayan bir çift gibi değil de bazen baba-kız gibi bir yaklaşımı oluyor. Bu benim aşırı sorumsuz bir insan olduğumdan falan değil yıllarca öyle sanıyordum, hep daha iyi olmaya çalışıyordum sonra bi baktım ben çoğu kadının yapamadığı neleri yapıyorum yani. Bunu övünmek için yada birilerini aşağılamak için demiyorum yalnızca gayet yeterliyken kendimi nasıl öyle görmemi sağladı hayret. ve neler yaparsam yapayım hiç bi zaman o tatmin olamadı tamamen. Ağzı hayır yeterli oldugunu düşünüyorum diyor ama davranısları öyle hissettirmiyor, dedim ya bir babanın kızına aferini gibi bir yankısı oluyor. Burada sevgi merhamet var olmayan cok şey de var.
Not: 26-27 yasında mesleği olan insanlarız ailesi beni seviyordu ama evliliğimizi erken görüyorlar çünkü olgunlaşmamışız. Gecen askere gitti bedelli, onda da annesi oğlum daha erken olgunlaşmadın dedi. Bu durumların absürtlüklerini anlatamıyorum ona. Ailenin iyi gibi görünüp evlilik temellerini sarstığı birey olmamıza izin vermediği durumlarda var yani. 3 yıldır ev bakılıyo biz evlenince alacaklar diye, 3 yılın sonunda alınabildi. Benim hiç böyle şartlarım koşullarım olmadı, bunlar kendi koşulları bu arada. Ben ailemden uzak onla beraber olmak için üni bitirdiğimde şehire gelen kendi kiramı ödeyen işimi gücümü kendim halleden bir insanım. O da desteğini olur fazlaca bunlarda. Ve ben ondan hiçbir zaman istemem. Ama niyeyse zihninde ona bağımlı bir "electronica" oluştu malesef. Bilmiyorum herşey cok karışık ama ilk defa da böyle net görüyorum.
