Dünden beri nefesim daralıyor ağlama krizlerine giriyorum. Nefret ediyorum kendime sinirleniyorum en çok. Neden böyle bir hayatı kendime reva goruyorum diye.
Kv ve kp 1 aydır bizde. Ev tutulacak çocuklara bakacaklar diye geldiler. Ki oncesinde cat kapi şehir dışından gelip 4 ay kalan insanlar. Neyse. Dun hep birlikte disari çıkmışlar ama koca kişisi dedi ki küçük oğlum gorumceyle evde kaldi. Gün boyu bu şekilde konuştuk. Akşam eve gelince 5 yasindaki kızım dedi ki babam yanlış söyledi kardeşim de bizimleydi şunları bunları yaptik detaylı anlattı. Ben sinirlendim tabi. Simdi bu koca kişisinin ilk vukuati değil. Ailesiyle birlikte olunca hep böyle bi yalanlara başvuruyor. Ve sonra inkar ediyor.
Neyse ben sordum neden doğruyu söylemediniz diye. Kp kızıma çıkıştı ben de ona karşı çıktım. Sinirler iyice gerildi. Gidecez dediler. Ben de ücretsiz izin alayim o zaman ben bakayim dedim. Saçma sapan yerlere gitti konu. Ben üstten bakiyomusum insanlarla muhatap olmuyomusum vs vs.
Bu arada kızım yalancı konumuna düşürüldü. Ben yalan söylemiyorum dedi. Biz gidecez dediler ona ağladı bu sefer. Tehdit etmeyin dedim ben de. Sonuç tartıştık. Ev tutulacaksa tutulsun dedim eşime böyle olmuyor aynı evde. Tutacaklar dedi. Ama onları yalancı konumuna soktun dedi.
Simdi bunların üstüne bugün kızımın dogumgunu. Pasta söylemiştik. Annemler de birazdan eve geçecekler her seyden habersiz.
Ben nasıl davranmaliyim. Evde neler olacak hiç bilmiyorum. Dünden beri sinirden kendimi yedim bitirdim. Bana bir yardımcı olun hanımlar kafayı yemek uzereyim
