Bence herkesin dönem dönem arkadaşsız kaldığı olabilir. Aynı ortamda olduğumuz insanları biz seçmiyoruz, anlaşamamız ortak nokta bulamamak bir yere kadar normal olabilir. Ama sürekli bu dışlanma hissi varsa ben şöyle düşündüm biraz, acaba insanların sizi yanlarında istememesi için bir sebep olabilir mi? Bakımsız ter kokan biriyle kimse konuşmak aynı ortamda olmak istemez mesela. Hakaret etmek için demiyorum, güzellik çirkinlik anlamında da değil. Sadece acaba belli bir nedeni olabilir mi bu yalnızlığın diye fikir yürütüyorum. Muhtemelen tıpçısın, ben de 4.sınıftayım. Arkadaşsız kaldığı dönemler benim de oldu, hatta bazen iyi ki olmuş diyorum. Yanında saçma sapan insanlar olacağına bazen yalnız kalmak iyi olabiliyor. Ama bazen, yani uzun süre değil :) imsan sosyal bir varlık diyorlar ya, aşırı doğru bence. İnsan sürekli tek kalınca fikirleri bile tuhaflaşıyor :)) neyse çok uzattım, benim fikrim arkadaş olayı biraz da nasip. Arkadaşsız kalmak ama daha da önemlisi samimi dostsuz kalmaktan çok korktuğum için hep dua ederdim. Şimdi çok şükür beni benden çok düşünen insanlar var hayatımda. Bu yazdığımda ciddiyim, beni benden çok düşünüyorlar. Elhamdülillah. Sen de dua et, tıp okuyanlarda biraz gereksiz hırs ve yarış içgüdüsü oluyor :d ama olmayanlar da var. Uzun oldu kusura bakma, yalnız kalmayacağına inan, Dışarda seni anlayacak birileri var bunu bil, ben okuyunca yakınlık kurdum kendimle mesela, en basitinden. Ve bol bol dua et

İnşaAllah çok hayırlı arkadaşların olur