Benim annem ben 6 aylıkken boşanmış.O zamandan snra anneannem ve dedemle yaşadık biz de.Anneannem ve dedeme aşığımdır.Nur içinde yatsınlar.Ama annenin yeri her zaman farklıdır.
Küçükken ben evdekilere de hatta teyzeme çok bağlıydım.Çünkü teyzem çok komik kadındı ve beni güldürürdü :) Hatta bi kere teyzeme anne demişim,annem günlerce ağlamış falan:)) ama ben teyzemi seviyorum diye annemi unutmadım,zamanla taşlar yerine oturuyor.
Yanlış anlamayın lütfen ama sizi çok sağlıklı göremedim ben.Eşimi de kaybettim,tek varlığım oğlum,hep benle olsun kafası çok yanlış bir kafa.Ya çocuğunuzu boğarsınız ve sizden uzaklaşır ya da ana kuzusu olur çıkar ilerde düzgün bir yuvası olmaz.Çocuğu salın biraz. O evde herkes tarafından sevilsin.O sizin bir uzantınız değil,ayrı bir birey..Sevginin fazlası olmaz.Sizin annesi olduğunuzu siz istemeseniz de her zaman bilecek merak etmeyin.
Ve lütfen terapi alın.Boşanma psikolojisi,çocuğa nasıl yaklaşacağını bilememe vs çok zor.Keşke annemin zamanında da terapiler vs. olsaymış da o kadar sıkıntı yaşamasaymış anacım.
