saol canım herşeyi konuşuyorum oğlumla ben o anlamaz demiyorum elmden geldiğince açıklıorum anlıycağı cümlelerle . çok zor bırakmak çok ağladım işe gitmiyce diye ama mecburuz.. üşenmedim 1 yıl öğlen eve gidip emzirdim oğlumu o benim canım
Canım benim yaa kıyamam ben ona..Ama maşallah çocugunuz çok akıllıymışş..benimde oglum 16 aylık,çalışmıyorum..Eminim bırakıp gitmek zor geliyodur..
Uyku saatlerini ayarlarsanız daha rahat edersiniz bence. Bizde mesela saat 8 e kadar hiçbir ev işi yapılmaz. Öğle uykusunda akşam yemeği yaparım sadece o kadar. o yattıktan sonra da ne yaparsam yaparım artık. Allahtan habersiz misafirim falan gelmez. Yoksa ev savaş alanı gibi oluyor cidden.
Ben de 16 ay aradan sonra pazartesi işe dönüyorum. bakalım nasıl olacak düzen?
İnsan çocuğu olunca hiç çalışmak istemiyor ama o da sağlıksız bence. Çünkü sizinle ne kadar çok vakit geçirirse o kadar bağımlı oluyor malesef.
okurken aglayacaktım canım ya inan cok etkilendim yavrum benim ütümü yapıyorum dedi sana.. bence bir süre senelik iznine falan cıkın oğlunuza daha cok zaman ayrır ve bu sürede ona anlatmaya calısırısınız calısmak zorunda oldugunu etkilenir en azında azda olsa anlar
çocuklarda dönem dönem boşluklar yaşar. duygusal sıkıntılar onlarda da vardır. bu aralar ilgiye şefkate ihtiyacı var demek ki..
çevresinde tv de falan gördüğü birşeyden etkilenmiş olabilir.
kim bakıyorsa bebeğinize biraz daha park gezmek gibi aktivitelerde bulunsalar belki daha zevkli olabilir. yada ona ilgisini çekecek bir oyuncak alsanız uzaktan kumandalı araba gibi hareketli birşey...
bu tür şeyler biraz olsun aklını karıştırır en azından. bende çalıan anne çocuğuydum oldukça zor olur bilirim.
Belki biliyorsunuzdur çocuklar için ilk 2 yaş önemli bir zaman.Tabii ki keşke demek için geç kaldık ama en azından bu dönemde bebeğinizle beraber olma imkanını oluşturup sonra tekrar iş hayatına dönmeyi tavsiye ediyor çocuk psikologları.
Bilmişlik taslamak için değil,belki bir sonra ki çocuğunuz için aklınızda bulunsun istedim.
İlk mesajımda dediğim gibi ev işlerini ya kayınvalideniz üzerinizden alacak ya da siz oğlunuz uyuduktan sonra yapabildiğiniz kadarını yapacaksın.
Sizin olmadığınız gündüz saatlerinde babaannesinden rica edin.Onun sadece karnını doyurmakla,terlediğinde üstünü değiştirmekle kalmasın.Tabii ki rica ile tatlı dille''anne bugünlerde biraz duygusal ve aksi.Onunla oyunlar oyna,kendini yalnız hissetmesin'' vs gibi cümlelerle.
Onlar bizim canlarımız,ayrıca çokta akıllı bakın nasılda aklınıza girmiş:)
cnm ya benimde kardesim krese gidiyo oraya birakirken icim parcalanmiyo degil
ama bunlar normal seyler
her cocukta bunlar oluyo, zamanla alisiyolar ama....
daha fazla ilgilenmeye calisirsin mesela oglun uyuyunca islerini halledip uyanincada ona vakit ayirirsin
uyku saatlerini ayarlayamiyosan oglunun eline baska bi ugras verebilirsin
oyun gibi gösterip hadi hangimiz daha cbauk yapcaz vs gibi gösterebilirsin
masallah cok akilli bir evladin var..simdiden neler diyor bidik..icim eridi..bence de kaynanizla konusun sanirim o da ev isi falan yaparken cocukla fazla ilgilenemiyor.yada bi is yaparken oglunuzu da yaniniza alin ona da ufaktan is verin..
Yapmayın böyle.
Siz böyle yaparsanız oğlunuz daha çok etkilenir.
Annenin hissettiklerini hemen anlar çocuk.
Mümkünse işlerinizi o uyuduktan sonra yapın.
Birlikte bolca vakit geçirin. Konuşun bebeğinizle. Konuşmak çok işe yarar. Ama doğru şekilde konuşmalısınız. Yalın ve net cümlelerle, onun boy seviyesine inerek ve gözlerinin içine bakarak konuşun.
Kararlı olun. Anne işe gitmek zorunda anneler babalar işe gider çocuklar okula. Yakında sende okula gideceksin ama o zamana kadar babaanne ile kalman gerekiyor vs gibi cümleler kullanın.
Muhtemelen istemiyorum hayır olmaz vs vs diyecek ama sakın size ele geçirmesine izin vermeyin. Çocuklar büyükleri kullanmayı çok iyi bilir. İnanın siz işteyken sizi hiç aramaz keyfi yerindedir ama akşam siz geldiğinizde ne yapabilirse yapar. Cezalandırır sizi bu şekilde.
Siz çocuğunuz ve kendiniz için çalışıyorsunuz. Böyle olmak zorunda. O zaman duruma uyum sağalayarak keyif almak zorundasınız.
bende çalışan bir anneyim, benimkide büyüyüp dillendiği zaman aynı üzüntüyü bende yaşayacağım biliyorum.
boşverin işi-gücü, akşamları çocuğunuzun olsun.
varsın dağ gibi olsun ütü, herkes günlük giyeceğini ütülesin ama çocuğunuzla olacağınız zamandan çalıp iş yapmayın bence.
illa yapmalıyım içim rahat etmez benim derseniz, uykunuzdan çalın, sofrada yemeyin yemeğinizi elinizde sandviç yapıp yiyin zaman kazanın.
çalışmaya mecbur olan annelere söylenecek en can acıtıcı sözler bunlar.
bu yaşlardaki annesi çalışan çocuklarda sevgi yoksunluğu oluyor ve biz mecburen çalıştığımız için evladımızı yoksun bırakıyoruz değil mi?
mecbursanız çalışacaksınız, ben keyfi çalışmayanlara söyledim demeyin sakın.
çalışmak çalışmaktır; keyfi ya da mecburen farketmez.
neden çocuklar sevgi yoksunu olsun; nasıl bir vicdan azabı çektirecek bir cümle bu biliyor musunuz?
benim bebeğim kuvözden çıkışının 10.günü işe başladım ben.
benimkinin çektiği nsaıl bir yoksunluk o zaman? ya da benim çektiğim evlat yoksunluğu nasıl acaba??
Seni o kadar çok iyi anlıyorum ki şöylede bir durum var kimse evladını keyiften bırakıp gitmez Zaten çalışan annelerin bir yanı hep ezik oluyor bütün gün evladını görememenin verdiği üzüntü onu iç dünyasına yetememek birde evlatlarımız dillenipte böyle konuşmaya başlayınca iyice insanın üstüne suçluluk duygusu çöküyor Benim oğlum 5 yaşında kreşe gidiyor şu an ve bana da aynı şeyleri söylüyor sen neden beni almaya gelmiyorsun diyor ? herkesin annesi almaya geliyor ben neden servisle gidiyorum ? hep böyle şeyler ama elimden geldiği kadarıyla bazı şeylere yetmeye çalışıyorumöğlen onu almaya gidiyorum hafta sonu komle ona ayırıyorum istediği yere götürmek için geçen gün yıl sonu gösterisi yapmışlar öğretmenleri kameraya çekmiş onları çalışan annelerin çocukları annelerini ne kadar özlediklerini dile getirmişler hepimiz salya sümük ağladık Ama çektiğimiz bütün sıkıntılar hep onlar için iyi bir gelecek için annelerin ayakları üstünde durduklarını görüp ilerde anneleriyle gurur duymaları için
Çocuklar çok akıllı. Öyle uyanıklarki anneme ne yapsamda vicdan azabı çekse, otursa evinde benle ilgilense, parmağımda oynatsam onu, diye sık sık düşünürler ve başarılıda olurlar çoğu zaman.
Arkadaşım, asla çocuğuna bu pişmanlığını vicdan muhasebeni hissettirme. Sen çalışıyorsun, sabah çıkıp akşam geleceksin, bunun bilincinde olmalı.Bu böyle, ve böyle devam edecek.
Hepimiz geçtik o dönemlerden. Bırak ütün yapılmasın, evin her zaman derli toplu olmasın, ama çocuğunla geçireceğin o 2-3 saat onun için en güzel saatler olsun.Ben kendimden örnek vereyim, oğlum küçükken (yakında 6 yaşına girecek) sadece 3-4 saat uykuyla işe giderdim.Ütüm, bulaşığım, çamaşırım, yemeğim hepsini onları yatırdıktan sonra yapardım. Yani gece benim için saat 10 dan sonra başlardı her zaman. Akşam yediğimiz sofrayı bile kaldırmazdım. Evde ne kadar yapılacak iş varsa hepsini onlar yattıktan sonra yapardım.Olan tabi anneye oluyor bu arada ama annelik=fedekarlık.
Daha az uyursunuz, öyle çeşit çeşit yemek koymazsınız sofraya ama çocuklarınızla, ailenizle geçirirsiniz vaktinizi. Bırakın iş kalsın. Bir şekilde halledilir.
Sevgilerimle
(mektup gibi oldu ya la busempatiksalakcinni)
canım ne kadar da akıllıymış nazarlardan uzak :)
içim ezildi inan aynı şeyleri yaşıyoruz. benim de oğlum yakında 3.5 olacak. bir anneannede bir babaannede. çok üzülüyorum ama ben de çalışmak zorundayım. 1.5 yıldır çalışıyorum daha yeni yeni bu duruma alışmaya başladı. önceden sabah uyanıp beni yanında göremeyince bile feryadı basıyordu, annem anlatırdı nasıl ağladığını "anne anne" diye
benim de şu anki işim çok rahat, evime çok yakın. bazen annem yanıma getirir öpüşürüz koklaşırız parka gider sonra anneannesiyle. eve dönüşümde mutlaka bişey alırım (bir sakız bile olsa) "bak bitanem bugün çalıştım para kazandım sana bunu aldım" derim çok sevinir. böyle böyle alıştı. ama hala istisnasız her gece sorar "anne yarın işe gidecek misin" diye. "evet" dediğimde of puf yapar yüzünü buruşturur alır sarılırım ona sıkıca, yine başlarım anlatmaya, "oğlum bu yüzden oğlum şu yüzden" diye :)) benim oğlum da çok duygusal. günde 50 kere "seni çok seviyorum anneciğim" der, erir biterim :)
eylül'de anaokuluna gidecek. o yüzden çok seviniyorum. en azından yokluğumu daha az hissedecek.
onlar bizim meleklerimiz. canımız feda olsun ama daha rahat yaşamaları için çalışmak zorundayız ne yazık ki. hiç takma kafana canım. mutlaka alışacak. zaten anlatıyorsun, anlat canım bıkmadan usanmadan. elbet anlayacak.
sevildiğimi hissetmekten her kadın gibi çok hoşlandığım için, hamileyken çok dua etmiştim oğlum sevgisini göstersin diye. şükürler olsun ki Allah dualarımı kabul etti.
eşim televizyon izlerken oğlumla defalarca "anne" "efendim bebeğim" "seni çok seviyorum" gbii diyaloglar geçer aramızda. ben de takılırım eşime "bak bak da ders al benim küçük erkeğimden" diye. eşim de gösterir sevgisini sözleriyle davranışlarıyla ama oğlum başka. her eksik alanı dolduruyor yavrularımız. nasıl bir bağ ise bu. iyi ki yapmışım oooh sefam olsun :))
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?