Söylemişizdir de yakalandık mı hatırlamıyorum.Kırtasiye konusunda veya benzer konularda gidin olmadığını görsün kapıdan dönün.
Hiç yalan söylediniz mi? Yalan yakalarsa da inanmaz ya cocuklar.
Psikolog un söylediklerine güvenmedim. Belki de psikolog bile değil. Baslasın bulun cidden.
Okul için çok geç kalmışsınız diyerek beni bi telaşa verdi önce.
Okul yok, tv kısıtlı bu çocuk tüm gün ne yapacak, öfkesi ondan da olabilir, tablet ve telefona izin verin artık dedi.
Bir psikologdan bu yüzeysel yorum şaşırttı.
Okul için çok heyecanlıyım, hem akran iletişimi öğrenecek hem birbirimizi özleyeceğiz.
Umarım beklentimi karşılar.
Okul yok, tv kısıtlı bu çocuk tüm gün ne yapacak, öfkesi ondan da olabilir, tablet ve telefona izin verin artık dedi.
Bir psikologdan bu yüzeysel yorum şaşırttı.
Okul için çok heyecanlıyım, hem akran iletişimi öğrenecek hem birbirimizi özleyeceğiz.
Umarım beklentimi karşılar.
1-2 saat televizyon izliyor, bunu çok bulacağını sandım mesela çok normal dedi.Hı şimdi anladim
Hic mi izletmiyorsunuz tablet/telefon?
Ben ucu kacmadigi surece ve temiz icerikleri secerek izletilmesinin asiri bir zarari olmadigini dusunuyorum.
Muhtemelen pedagog da bu sekilde onermistir.
Cocuk her seyi isteme hakkina sahiptir, neyi verip neyi vermeyecegini ebeveynler belirler.
İstedigi bir sey icin israr etmesi bana cok anormal gelmedi.
Bana da gittigimiz pedagog "pedagojik ve asiri duyarli anne" rolunu benimseme demisti.
Uzun uzadiya aciklama yapma, ikna etmeye ugrasma, bir kere uyardiysan yeterli, o da uc kelimeyle olmali, agliyorsa aglayacak, birak aglasin, hic duyma bile demisti.
Ve ayni sekilde kres ya da oyun grubu onermisti yasi daha kucuk oldugu icin.
Cok acikliyor, cok ikna etmeye ugrasiyorsunuz sonradan patladiginiza gore.
Bir kere soyleyip gecin sonra evde hikayeyle vs percinlersiniz.
Boylece ne siz patlayacak konuma gelirsiniz ne de cocuk nazlandikca nazlanir.
Hepsi için.Ben yorumlarinizin cogunu onudum. Cocukta bir sorun yok bana gore (uzman degilim, anlattiginiz ornekler uzerine yaziyorum). Ama bence sorun sizde. Soyle ki zamaninda oglunuzu ihmal ettiginizi dunusuyor ve bunun vicdan azabini cekiyorsunuz gibi. Cocugunuzun davranislarindan cok zorlama cikarimlar yapiyorsunuz. Bence once sizin kendi sucluluk duygunuzu gidermeniz lazim. Ise gittiginiz icin mi ihmal ettiginizi dusunuyorsunuz? Ya da o pacanizdayken onu reddettiginiz icin mi?
Mesele bu cok abartili bir cikarim degil miben onu istemedim o da beni istemedi belki diye kuruyorum
1-2 saat televizyon izliyor, bunu çok bulacağını sandım mesela çok normal dedi.
Oyunlara izin verin, çok faydalı oyunlar var dedi, bir de okula gidince arkadaşlarımın tableti var benim neden yok diyecek, oyunlardan bahsedecekler konu dışında kalıp yetersiz hissedecek dedi.
Makul gelmedi bilmiyorum, kesinlikle vermem demiyorum ama şu an için televizyonla sınırlı kalması daha uygun geliyor.
Telefondan bir şey izleteceksek birlikte izliyoruz.
Açıklama da şu şekilde sürekli bir cevap bekliyor dönüp arkamı gidemiyorum.
Az ve öz konuşmak gerek bunu biliyorum aslında.
Görmezden gelsem daha kötü oluyor genelde, vurmaya başlıyor falan.
Psikolog her soruna okula gönderin diyerek çözüm buldu.
İstediği bazı makul şeylerde inatlaşmamayı seçiyorum ben işe yarıyor. Çıplak gezicem diyor kış günü kombiyi kökleyip izin veriyorum böylece bir süre sonra giydirmeme de izin veriyor. Buraya su dökcem diyor dökebilirsin ama sonra sil olur mu diyorum. Döküyor biraz çıp çıp yapıyor sonra siliyor kendince gibi. Yo dökme sakın desem gizliden dökecek bir şekilde nasıl olsaOnu yapmadık işte.
Bende çok hata var zaten, ne yalan söyleyeyim bezmişlik var bir de, her şeyde ikna etmek zorundayım, yaşla birlikte azalma da yok.
Çıktı alma meselesi de kırtasiye diye tutturuyor, yazıcı alma niyetimizi duymuş hemen alalım hemen gelsin diye tutturuyor, bilgisayardan alınıyor, telefondan alınıyor diye gidiyor, herbirini sürekli başa sarıyor.
Duymasak öfkeden deliriyor, konuşsak ikna olmuyor.
Travmalar kolay anlatılmıyor maalesef ama üzerine cok düşmeden akışına birakmakta ise yarıyor. Ben oğlumun kendi hızına göre davranmistim. Bizde çok ise yaradi. Kendini ne zaman güvende hisseder ve açmak isterse o zamanları bekledim. Baska insanları uyardım hep öyle oyle oldu. Kardeşine gayet mesafesi yok ama size varsa farketmeden o mesafeyi siz ona hissettiriyor olabilirsiniz. Bazen biz goremeyebiliyoruz. Ben psikologa başka cocuklari gözlemlediğim zaman gayet yerinde tespitler yaptığımı alanım bu cunku, ama kendi çocuğumda neyin yanlış oldugunu göremediğimi söylemiştim. İster istemez kendi on yargılarınız, kendi yasanmisliklarimiz olaya net bakmamizi engelliyor. Iyi bir.psikilog olmasi gerekiyor. Benim şansıma iyi birine denk gelmiştim. Bizde çok ise yaradi. Umarim sizde iyi birini bulabilirsiniz. Bazende kendi hislerimizden dolayi hissedilen vicdan azabı bizi bu kadar irdelemeye götürebilir. Belki cocukta mesafe yoktur karakteri budur. Kısa zamanda toparlarsiniz umarimMesafeliyim ama çekirdek aileme karşı değil.
Oğlumun da kardeşine karşı mesafesi yok, çok sarılır ona.
Ona sarılıp bizi reddetmesi(eskisi gibi hep reddetmiyor) bizimle sorunu olduğunu düşündürüyor bana.
Sizinki de bir problemle başlamış, Allah korumuş bu arada.
Bizimki de duygusal bir sorunla başladı, ben onu istemedim o da beni istemedi belki diye kuruyorum.
Çok temas kurmaya çalıştım, şu an eskisine göre çok iyi, yine de bir sorun varsa bulup düzeltmek istiyorum.
Dışarıdan bakınca gerçekten abartılı.Mesele bu cok abartili bir cikarim degil mi
Bazi psikoloji ekollerine gore taa ilk atalarimizdan dahi genlerle ruh hastaligi da tasiyormusuz.
O zaman herkes birbirini suclasin dursun, olacak is mi?
Tek bir hata nasil butun iliskinize mal olsun ki?
Ki hatalar da yapacagiz, bazen ben cok romantik bir anne olmadigim icin belki, cocuklarsiz birkac saat gecirmek istiyorum.
Bu onlari istemedigim anlamina gelmez ki
O birkac saat sonunda ozlemis olarak donuyorum
Siz ilk etapta belki gebelik fikrine alisamadiniz olabilir, sonradan olusan hisler illa hatalidir mi demeliyiz
benimkiler planliydi ben bile bir şok yasiyor gibi hissetmistim
Kaldi ki plansiz gebelik cok zordur.
Kendinize eziyet ediyorsunuz, yapmayin.
Ben de diyorum ki çocukluğunda hayır dememeye çalıştım doyumsuz mu olduİstediği bazı makul şeylerde inatlaşmamayı seçiyorum ben işe yarıyor. Çıplak gezicem diyor kış günü kombiyi kökleyip izin veriyorum böylece bir süre sonra giydirmeme de izin veriyor. Buraya su dökcem diyor dökebilirsin ama sonra sil olur mu diyorum. Döküyor biraz çıp çıp yapıyor sonra siliyor kendince gibi. Yo dökme sakın desem gizliden dökecek bir şekilde nasıl olsa
Cevapsız kalmak bizi bile gerer aslında, sanki görünmez gibi, önemsenmiyormuş gibi bir durum olup öfkelendirir sanki.
Ayrıca geç kalmış da değilsin, şu an farkettin şu an düzgün bir pedagogla devam edebilirsin. Yani düşündüğün gibi taaa en başındaki duruma bağlansa dahi çözülmeyecek bir durum yok. Ben de bir ara corona başında aşırı depresyondaydım. Ben bu çocuğu istemedim şimdi corona olacak elimden alınacak moduna girdim. Kurup kurup ağlıyordum. Bence önce bizim tedavi olup bu psikolojiden kurtulmamız lazım yoksa her şeyi bir şeye bağlamalar bitmeyecek
Duyu butunlenleme terapisi hakkinda ne dusunursunuz peki?Dışarıdan bakınca gerçekten abartılı.
Geçenlerde okuduğum bir cümleden sonra takıldım bu kadar, kime aitti hatırlamıyorum ama takıldım kaldım oraya sanırım, gebeliği öğrendiğimiz anda verdiğimiz tepkilerin bebeğe etkisinden bahsediyordu.
Bir de bu öfke problemine bakınca büyük bir yanlış yapmış olmalıyım ki bunu yaşıyoruz diyorum.
Evet çok yükleniyorum kendime.
Akşam kar oynamaya inmek istedi, kıyafetin içinde bir türlü rahat edemedi, çamaşırı yapıştı, atkısı rahatsız etti, iki kat istemedi derken giy çıkar yorulup ağladı, kıyafetlerle sorunu var normalde de.
Hemen içimden yine kendime yüklendim, zamanında hassasiyetlerini önemsemedin, hepsinin çözümü var sen uğraşmadın diye.
Bakınca öyle ama ya, ne bileyim.
Yanlış anlamayın yazdıklarınızı dikkate alıyorum, bir anda değiştirebileceğim duygular değil yine de.
İnsanın kendi çocuğuma objektif yaklaşması çok zor, ya merhamet giriyor devreye veya tersi duygular.Travmalar kolay anlatılmıyor maalesef ama üzerine cok düşmeden akışına birakmakta ise yarıyor. Ben oğlumun kendi hızına göre davranmistim. Bizde çok ise yaradi. Kendini ne zaman güvende hisseder ve açmak isterse o zamanları bekledim. Baska insanları uyardım hep öyle oyle oldu. Kardeşine gayet mesafesi yok ama size varsa farketmeden o mesafeyi siz ona hissettiriyor olabilirsiniz. Bazen biz goremeyebiliyoruz. Ben psikologa başka cocuklari gözlemlediğim zaman gayet yerinde tespitler yaptığımı alanım bu cunku, ama kendi çocuğumda neyin yanlış oldugunu göremediğimi söylemiştim. İster istemez kendi on yargılarınız, kendi yasanmisliklarimiz olaya net bakmamizi engelliyor. Iyi bir.psikilog olmasi gerekiyor. Benim şansıma iyi birine denk gelmiştim. Bizde çok ise yaradi. Umarim sizde iyi birini bulabilirsiniz. Bazende kendi hislerimizden dolayi hissedilen vicdan azabı bizi bu kadar irdelemeye götürebilir. Belki cocukta mesafe yoktur karakteri budur. Kısa zamanda toparlarsiniz umarim
Rastgele birine gitmek istemedim, öneri de alamadım kimseden, fazla bilinmeyen bir alan malum.Duyu butunlenleme terapisi hakkinda ne dusunursunuz peki?
Dokunsal hassasiyeti vardir belki ben cok hakim degilim ama cok merak ediyorum bu konuyu. Biraz pahali terapiler ama faydasi olacaksa gozu gornez tabii insanin
Rastgele birine gitmek istemedim, öneri de alamadım kimseden, fazla bilinmeyen bir alan malum.
Ebru Sidar'ın kitabını aldım, başlayamadım henüz.
Şu an sıralamayı okul, psikolog, duyu bütünleme diye kurdum.
Kitaptaki önerilerle biraz aşar belki, bu sırada işinin ehli birini bulursam daha iyi olur tabii.
Hayat kalitesini düşüren şeyler.
Siz nerden biliyorsunuz, neyden dolayı yani?
Merak olarak kalır umarımBen de henuz kitabi okumadım ama ebru sidari takip ediyorum
Bag odakli yaklasimindan dolayi yakin hissediyorum
Oglumun cok sukur duyusal bir hassasiyeti yok ama genel olarak cocuklari anlayabilmek icin cok guzel bir perspektif oldugunu düşünüyorum
Sadece meraktan dolayi biliyorum yani ^^
Ben de kendimi çok serbest bir anne olarak görüyordum taa ki pedagoga gidene kadar. Bana aşırı kontrolcüsün çocuk sana bağımlı olacak artı özgür ruhlu çok çatışma yaşarsınız senin de terapi alman gerekli minvalinde konuştu. Cidden işinin ehli bir yere gidersen her şey hallolur. Ayrıca anneliği neden kotaramayasın ki bir sürü sorunla karşılaşacağız, sorunsuz çocuk büyüten var mı ki?Ben de diyorum ki çocukluğunda hayır dememeye çalıştım doyumsuz mu oldu
Bugün çıktı almak için bilgisayarı kesmeye kalktı, aklında ne kurduysa.
Sonra bıçakla keselim diye tutturdu.
Valla açıklama ile yapamadım artık, öyle saçma.
4,5 yaş çocuk olsa da az bi olgunluğu olmalı ama ya.
İnatlaşmamaya çalışsam da sonu gelmiyor sanki.
İşin özü bence anneliği kotaramadım.
Cidden tedavi olalım ama, böyle ömür geçmez.
Normal olan da anormal geliyor belki arkadaşların dediği gibi.
Şu ruh halinin çocuğa etkisi az değil.
Amin.. Cümlemizin inş..Allah yardımcınız olsun, inşallah en güzel sonucu alırsınız çocuğunuzla ilgili, travması da çözülür umarım.
Bizde de konuşma 3 yaş civarı bozulmaya başladı.
İstese gayet düzgün konuşuyor, ama çoğunlukla kendini çok kaptırdığı için zor anlaşılıyor, uyarınca da ne diyeceğini toparlayamıyor.
Sizde NASIL