Oğlumla aramızda bir duvar...

bendeuyeolcam · 13 Şubat 2021

kahvetelvesi .!.:
Sizin gibi düşünebilmeyi isterdim.
Bir bebek neden temas sevmez?
4,5 yılda bunu tespit edip çözebilmeliydim.

Benim de kizim temas sevmez.
Hatta digeri de cok sevmez.
Ben de sevmem, bence bunu dert etmeyin.

kahvetelvesi .!.:
Çünkü bunun bir tercihten ziyade bir sorun olduğunu düşünüyorum.
Her dakika çocuğu sıkıştırmıyoruz elbette.
Babasıyla biraz daha iyi, ama çok farklı değil.
Önceki sorunuza da cevap vereyim, kaliteli vakit geçirebildiğimizi düşünmüyorum.
Aklındakilere yetişemiyorum.
Bir şeye başlarken ilgisi başka tarafa kayıyor, ufak bir şeyden büyük sorun çıkıyor.
Onu nasıl sakinleştirebileceğimi bilmiyorum.
Söndüğünü, bittiğini sandığım vurma huyu var tekrar hortlayan.
Artık küçük değil, hoş görülemeyecek bir şey.
Yani tek mesele temas değil, ama temelinde bunun olduğunu veya hepsinin aynı yere dayandığını düşünüyorum.

Anormal ilgi gostermeyin, evde panik havasi olmasin, bebege bagli gelisen bir ilgi yogunlugu oldugunu dusunmesin ve ayrica artik iki cocugunuz var, ilgi artik elbet bolunecek.

Siz bebekle ugrasirken de babayla ekstra bag kurmasi da cok normal.
Sizin belki buyugun hareketlerini fazla hizli fazla agresif vs bulmaniz da cok normal cunku her bebekle ki hele de bebek kucukse annenin kalbi incelir, incelir ki bebegini anlayabilsin.
Bu yuzden buyuk cocuk daha da buyukmus gibi algilanir.
Vurma, itme vs de normal sonucta onun icin de ayri bir donem kardesi buyuyor, ilgilenilecek biri var.
Bu demek degil ki birakin vursun, kirsin ama elbette tepkisini bir sekilde gosterecek demek istiyorum.
Benim kizim kardesini cok sever ama eger biz biraz fazla ilgilenirsek kizar icinden, anlarım :)

Bebegi su an elbette daha rahat susturursunuz yani mantiksiz bir kiyas.
Buyuk kizim bi aglamaya baslasin susmak bilmez kucagimda da dursa baska yerde de olsa kendini durduramadigi icin de aglar.
Cok agladigim icin susamiyorum diye de aglar :)
Ama kucugu hemen susar, oysa daha inatcidir, daha kararlidir, ustelik kucukken onunla cok daha az ilgilendim, yalan yok.
Yani bazi seyler mizactir.

Bu cocuklar evdeler, tukenmek bilmeyen enerjileri var, biraz hircinlasma hakki taninmasi gerektigini de dusunuyorum ayrica.

Yine de bir uzmanla elbette gorusun, bir ihtimal hiperaktivite gibi geldi bana.

Ve biraz serbest birakin
Kendinizi de cocugu da.

Ysmnzgr · 13 Şubat 2021

kahvetelvesi .!.:
Temastan hoşlanmıyor, ama buna onun tercihi deyip geçemiyorum.
Temas bir ihtiyaç bence ve ben onun bu ihtiyacını yeterince karşılayamıyorum.
Eskiye nazaran daha iyi, sarılalım deyince gönül almalık sarılıp kaçıyor, bazen istemiyorum diyor.
Buna bağlandığım başka şeyler de var.

Benim oglumda 4.5 yasinda.
4 yasina kadar ne optu ne sarildi bana huyu boyle diye dusundum soguk oldugunu temasi sevmedigini mesafeli oldugunu ama bir cocuk annesine.sarilmaz mi diye de dusundum hep babam derdi baska bir sey demezdi.
Emzirirken daha bir yakindik emzirmeyi birakinca 23 aylikken resmen benden daha da uzaklasti tamamen babaciydi.
Ne olduysa 4.yasindan sonra seni seviyorum deyip sarilmalar opmeler basladi simdi hep anneci belki sizinki de gecici bir.surectir.
Uzulmeyin lutfen cocuklar.degisiyor.

kahvetelvesi · 14 Şubat 2021

d3nizz .!.:
belki de yoktur daha fazlasina ihtiyaci?
her cocuk mıç mıç kucaklanmaktan hoşlanmaz.
kuzenimin kizida tipki oglunuz gibi sevilmekten, oksanmaktan opulmekten hoslanmiyor.
oda tam 4 4.5 yasinda babasina takmis kafayi, cok ilgili bir baba olmasina ragmen adam eve gelince ya sen git gelme istemiyorum diyor yaklasik 1 2 aydir.
adami gormeye tahammulu yok resmen.
babasida daha bir kez yapma diyen olmaz diyen, 24 saat oyun oynamak istese of demeyen bir adam.
dönemsel gecici bir sey olabilir.
yada sizin takildiginiz baska bir sey mi var şiddet falanmi uyguladiniz ?

Git, istemiyorum demesinin altında yatan duygusal bir sorun var.
Oğlum da aylarca belki daha uzun süre ağlayarak git dedi bana, güldüm geçtim.
O an çözmem gereken bir sorundu.
Bu ve benzeri şeylerin şu anki ilişkimizi oluşturduğunu düşünüyor ve vicdan azabı çekiyorum.

kahvetelvesi · 14 Şubat 2021

ayinondordu .!.:
Benim oğlumda 3 yaşında inanın gece ağlayınca baba demesini çok isterdim neden dinliyemiyorsunuz anlamadım

Çok uzun ve karmaşık cümleler kuruyor, neredeyse koşarak konuşuyor, odaklanamıyorum.

kahvetelvesi · 14 Şubat 2021

Leame .!.:
Sevmeyi sevilmeyi somut olarak görmediyse siz ve eşiniz arasında veya çocukla sizin ilişkinizde, o da bunu gösteremez . Benim çocuk parkta ağlayan çocuklara koşup önünde çöküyor ağlama kıyamam diyor kalkıp yüzünü seviyor bu doğuştan gelen bir yetenek olabilir mi veya ne kadarı doğuştan gelebilir ? Sıkıntı ebeveynlerdedir.

Ben de böyle düşünüyorum, birkısmı doğuşdan olsun tamam ama daha çok etki eden biziz.
Aslında birbirimize sarılan, buna oğlumuzu da katan bir çiftiz.
Görmedi değil, gördü.

kahvetelvesi · 14 Şubat 2021

Aneksenamunnn .!.:
Adem Güneşi dinleyin.

Benzer görüşlere sahip takip erginlerim var ama Adem Güneş'e çok ısınamadım

kahvetelvesi · 14 Şubat 2021

Blindd .!.:
Aa yok yok öyle düşünmeyin bazı bebekler gerçekten temas sevmez. İlk oğlum hep yanımda yatardı kucağımda uyuturdum artık bıkmıştık ayrılamıyorduk. 2. Si de yanıma gelse yatsa diye ölürdük gelmezdi , hatta 4 -4.5 yaşındaydı birlikte uyumaya ikna ettim en son sinirlendi bana dokunursan uyumam dedi çekti gitti yatağına. Ve babaya aşırı düşkündü. Beni babam doğurdu, ben babamın karnından çıktım diyordu o derece düşkündü.Şimdi 7 yaşında ve anneci ve hep birliktw yatalım sarılalım istiyor. Değişir hiç merak etmeyin. Yapısal.Soğukkanlı bir yapısı vardır oğlunuzun muhtemelen benimki gibi .şimdi korkusuz , cesur , duygularını pek belli etmeyen , özgüvenli,sağlam karakterli bir çocuk oldu. Büyüğü de. Biraz korkak ve çekingen..birlikte vakit geçirin oyun oynayın bol bol . Biliyormusun sen minicik doğdun , karnımı gösterirdim buradan çıktın ben büyüttüm baktım sana , sen benim bebeğimsin çok seviyorum seni vs konuşurdum ben.sizin de pedagogluk bir durumunuz yok bence ama tabi yine en iyi kararı siz verirsiniz.

Evet değişiyor gittikçe, yani çok hoşlanmasa da sarılalım dediğimizde eskisine göre daha çok geliyor.
Birlikte uyursak yatağın en ucuna gitmiyor, sadece arkasını dönüyor, bazen sarılıp dönüyor.
Hep çok iletişim halindeydik, faydası oldu ama zamanında uzman desteğine başvursam bu ve başka sorunları kolayca çözermişim gibi hissediyorum, buna hayıflanıyorum.
Azıcık bilgimle kendim uğraştım durdum yol gösterilmesine muhtaçken.

kahvetelvesi · 14 Şubat 2021

yenGEnC .!.:
Ben kucukken de anneme sarılmayı sevmezdim, otuz oldum hala sarilamiyorum. Küçükken de ona kendimi yakın hissetmezdim,hala daha hissedemiyorum. Küçükken de onunla dışarıya çıkmayı sevmezdim , yine sevemiyorum...
Asla akıl danışmam, özel bir anımı paylaşmam... Hatta dün gece vücudumda tuhaf bir farklilik hissettim, ne olabileceğine internetten baktım, annemde de olan - yaygın bir şeymiş. Gidip anneme danışmak yerine internetten 'nasil geçer' videoları izledim, genetik yatkınlık dolayısiyla ablama yazdım, sende de oldu mu diye,olmuş. Ondan öneri aldım... Annemle paylaşmayı da düşünmüyorum.
Yani demek istediğim, bir şey varsa vardır.
Duyduğunuz 'ay annessiiii,o seni çok seviyor,ama çocuklar böyledir bazen. Büyüyünce duzelir' tarzı yorumlar hiç gerçekci değil. Büyüyünce düzelecek bir şey olsun istiyorsanız yapmanız gereken koşa koşa bir pedagoga gitmek, sizin hangi davranışınizin çocuğunuzu sizden uzaklaştırdığınin nedenini bulmak,ve buna bir son vermek.
Mesela benim annemin en büyük olayı;
bir: (zaten bir şey anlatmam ama anlattığım zamanlarda) beni asla dinlemez, anlattıklarım ona ilgi çekici gelmez, yalandan dinlediğini belli eder
İki: beni endişelendiren,ya da bir sorunumu anlatırsam , istediğim sadece dinlenmekken hemen dahil olmaya çalışır, akıl verir. Kırk yılda bir Dertleşmek için şirkette yaşadığım bir şeyi anlatsam 'daha güzel bir iş bul/ bilmemkime cv gonder' diye müdahil olmaya çalışır, akıl verir. Burnum kanadı desem zorla beni hastane hastane götürmeye çalışır, lazer epilasyona yazildim desem 'kanser yapıyor gitme' der, sadece sohbet etmek için 'yorgun uyanıyorum sabahlari' desem 'balikyagini içmiyorsun,bak hem bunu hem sunu ic' diye konusur... Gerçekten kurabilecegim kadar az cümle kuruyorum, ama yine de her seferinde bir öğüt vermeyi, bir şey dikte etmeyi beceriyor.

Sizin de mutlaka bazı şeyleriniz vardır onu uzaklaştiran. Bunları cozmezseniz de otuz yaşında, sizinle iki kelime konuşmaktan kaçınan bir çocuğunuz olur . Ne yapın edin, küçük yaşta çözün sorunlarınızo

Çok teşekkür ederim.
Benzer duyguda olan bir yetişkin olarak yazdıklarımız çok kıymetli.
Ben de bazen anneme anlatmaktan kaçıyorum benzer nedenlerle, ilişkiyi çok etkiliyor nasihat etme.
Ben bunun tamamen doğuştan geleceğine inanmıyorum, biz bir şey yaptık, sorunun nedenini gebelikteki duygularım bile olabilir, ben nasıl çözeceğini bilmiyorum.
Geçen hafta bir psikolog deneyimimiz oldu, başka arayıştayım şu an.

kahvetelvesi · 14 Şubat 2021

Peynirdelisi .!.:
4.5 yas bebek değil

Bebekliğinden bahsediyorum.

chamallows · 14 Şubat 2021

kahvetelvesi .!.:
Git, istemiyorum demesinin altında yatan duygusal bir sorun var.
Oğlum da aylarca belki daha uzun süre ağlayarak git dedi bana, güldüm geçtim.
O an çözmem gereken bir sorundu.
Bu ve benzeri şeylerin şu anki ilişkimizi oluşturduğunu düşünüyor ve vicdan azabı çekiyorum.

altinda yatan sebep ne ?

kahvetelvesi · 14 Şubat 2021

bendeuyeolcam .!.:
Benim de kizim temas sevmez.
Hatta digeri de cok sevmez.
Ben de sevmem, bence bunu dert etmeyin.

Anormal ilgi gostermeyin, evde panik havasi olmasin, bebege bagli gelisen bir ilgi yogunlugu oldugunu dusunmesin ve ayrica artik iki cocugunuz var, ilgi artik elbet bolunecek.

Siz bebekle ugrasirken de babayla ekstra bag kurmasi da cok normal.
Sizin belki buyugun hareketlerini fazla hizli fazla agresif vs bulmaniz da cok normal cunku her bebekle ki hele de bebek kucukse annenin kalbi incelir, incelir ki bebegini anlayabilsin.
Bu yuzden buyuk cocuk daha da buyukmus gibi algilanir.
Vurma, itme vs de normal sonucta onun icin de ayri bir donem kardesi buyuyor, ilgilenilecek biri var.
Bu demek degil ki birakin vursun, kirsin ama elbette tepkisini bir sekilde gosterecek demek istiyorum.
Benim kizim kardesini cok sever ama eger biz biraz fazla ilgilenirsek kizar icinden, anlarım :)

Bebegi su an elbette daha rahat susturursunuz yani mantiksiz bir kiyas.
Buyuk kizim bi aglamaya baslasin susmak bilmez kucagimda da dursa baska yerde de olsa kendini durduramadigi icin de aglar.
Cok agladigim icin susamiyorum diye de aglar :)
Ama kucugu hemen susar, oysa daha inatcidir, daha kararlidir, ustelik kucukken onunla cok daha az ilgilendim, yalan yok.
Yani bazi seyler mizactir.

Bu cocuklar evdeler, tukenmek bilmeyen enerjileri var, biraz hircinlasma hakki taninmasi gerektigini de dusunuyorum ayrica.

Yine de bir uzmanla elbette gorusun, bir ihtimal hiperaktivite gibi geldi bana.

Ve biraz serbest birakin
Kendinizi de cocugu da.

Okula başlıyor yarın, iyi geleceğini düşünüyorum birçok yönden.
Hiperkativite olduğunu sanmıyorum, onlardaki gibi tehlikeli hareketler yok, duramıyor sadece.
Oturup yemek yiyemiyor, biraz sandalyenin yanında zıplayıp kayboluyor ortadan, normal mi bilmiyorum gördüğüm çocuklarda bu kadar hareket isteği olan yok.

Bebekken sakinleştiremezdim, 2 yaş dönemi zaten hep ağlamalı geçi, 3-4 arası biraz duruldu derken şu an 2 yaştan daha kötü bile diyebilirim.
Artık ben de sakin kalamıyorum.
Sabredip sabredip patlıyorum.
Çok mu şey bekliyorum diye de düşünüyorum ama 2 yaş bebesi gibi tutturaması ve makul açıklamalardan tatmin olmaması, aklındaki çözülmeden başka bir şeyle ilgilenmeyi reddetmesi vs... baş edemiyorum bu durumla.

Uzman temas konusuna hiç değinmedi, öfkesi için de telefon ve tablet önerdi
Okula biraz devam etsin, erteledim bir müddet.

kahvetelvesi · 14 Şubat 2021

d3nizz .!.:
altinda yatan sebep ne ?

Ayrı olmayı kaldıramıyor ve bu konuda destek bekliyor olabilir.
Bilemiyorum.

kahvetelvesi · 14 Şubat 2021

Ysmnzgr .!.:
Benim oglumda 4.5 yasinda.
4 yasina kadar ne optu ne sarildi bana huyu boyle diye dusundum soguk oldugunu temasi sevmedigini mesafeli oldugunu ama bir cocuk annesine.sarilmaz mi diye de dusundum hep babam derdi baska bir sey demezdi.
Emzirirken daha bir yakindik emzirmeyi birakinca 23 aylikken resmen benden daha da uzaklasti tamamen babaciydi.
Ne olduysa 4.yasindan sonra seni seviyorum deyip sarilmalar opmeler basladi simdi hep anneci belki sizinki de gecici bir.surectir.
Uzulmeyin lutfen cocuklar.degisiyor.

Evet bizimki de emme dışında temas istemedi( kucağa alıp gezdirme hariç), emme bitince birsüre hiç yanaşmadı, zamanla arttı temas.
Son birkaç hafta zor geçti, öfkesi vs, biraz da ondan doldum.

chamallows · 14 Şubat 2021

kahvetelvesi .!.:
Ayrı olmayı kaldıramıyor ve bu konuda destek bekliyor olabilir.
Bilemiyorum.

yazdiniz mi bilmiyorum ama neden ayrısınız?

Peynirdelisi · 14 Şubat 2021

kahvetelvesi .!.:
Okula başlıyor yarın, iyi geleceğini düşünüyorum birçok yönden.
Hiperkativite olduğunu sanmıyorum, onlardaki gibi tehlikeli hareketler yok, duramıyor sadece.
Oturup yemek yiyemiyor, biraz sandalyenin yanında zıplayıp kayboluyor ortadan, normal mi bilmiyorum gördüğüm çocuklarda bu kadar hareket isteği olan yok.

Bebekken sakinleştiremezdim, 2 yaş dönemi zaten hep ağlamalı geçi, 3-4 arası biraz duruldu derken şu an 2 yaştan daha kötü bile diyebilirim.
Artık ben de sakin kalamıyorum.
Sabredip sabredip patlıyorum.
Çok mu şey bekliyorum diye de düşünüyorum ama 2 yaş bebesi gibi tutturaması ve makul açıklamalardan tatmin olmaması, aklındaki çözülmeden başka bir şeyle ilgilenmeyi reddetmesi vs... baş edemiyorum bu durumla.

Uzman temas konusuna hiç değinmedi, öfkesi için de telefon ve tablet önerdi
Okula biraz devam etsin, erteledim bir müddet.

TV tablet önerdi derken?

4.5 yas aslında epey toparlaması beklenen bir yas.
Siz anne baba olarak tutturunca ne yapıyorsunuz mesela?
İlk konuda dokunma olayından bahsettiniz ama şimdi Baska konulara geciş yaptınız
Benim bir arkadasımın çocugu da böyle tutturan ve de uyumsuz bir kız (sizinkinebuyumsuz demiyorum arkadasımın ki uyumsuz) benim arkadasım tutarsız bir anne oldugu için çocuk böyle. Hep aynı yanıtı alıyor ama kendini düzeltemiyor

Amberluna · 14 Şubat 2021

yenGEnC .!.:
Ben kucukken de anneme sarılmayı sevmezdim, otuz oldum hala sarilamiyorum. Küçükken de ona kendimi yakın hissetmezdim,hala daha hissedemiyorum. Küçükken de onunla dışarıya çıkmayı sevmezdim , yine sevemiyorum...
Asla akıl danışmam, özel bir anımı paylaşmam... Hatta dün gece vücudumda tuhaf bir farklilik hissettim, ne olabileceğine internetten baktım, annemde de olan - yaygın bir şeymiş. Gidip anneme danışmak yerine internetten 'nasil geçer' videoları izledim, genetik yatkınlık dolayısiyla ablama yazdım, sende de oldu mu diye,olmuş. Ondan öneri aldım... Annemle paylaşmayı da düşünmüyorum.
Yani demek istediğim, bir şey varsa vardır.
Duyduğunuz 'ay annessiiii,o seni çok seviyor,ama çocuklar böyledir bazen. Büyüyünce duzelir' tarzı yorumlar hiç gerçekci değil. Büyüyünce düzelecek bir şey olsun istiyorsanız yapmanız gereken koşa koşa bir pedagoga gitmek, sizin hangi davranışınizin çocuğunuzu sizden uzaklaştırdığınin nedenini bulmak,ve buna bir son vermek.
Mesela benim annemin en büyük olayı;
bir: (zaten bir şey anlatmam ama anlattığım zamanlarda) beni asla dinlemez, anlattıklarım ona ilgi çekici gelmez, yalandan dinlediğini belli eder
İki: beni endişelendiren,ya da bir sorunumu anlatırsam , istediğim sadece dinlenmekken hemen dahil olmaya çalışır, akıl verir. Kırk yılda bir Dertleşmek için şirkette yaşadığım bir şeyi anlatsam 'daha güzel bir iş bul/ bilmemkime cv gonder' diye müdahil olmaya çalışır, akıl verir. Burnum kanadı desem zorla beni hastane hastane götürmeye çalışır, lazer epilasyona yazildim desem 'kanser yapıyor gitme' der, sadece sohbet etmek için 'yorgun uyanıyorum sabahlari' desem 'balikyagini içmiyorsun,bak hem bunu hem sunu ic' diye konusur... Gerçekten kurabilecegim kadar az cümle kuruyorum, ama yine de her seferinde bir öğüt vermeyi, bir şey dikte etmeyi beceriyor.

Sizin de mutlaka bazı şeyleriniz vardır onu uzaklaştiran. Bunları cozmezseniz de otuz yaşında, sizinle iki kelime konuşmaktan kaçınan bir çocuğunuz olur . Ne yapın edin, küçük yaşta çözün sorunlarınızo

Anlattığın kadarıyla annenin verdiği cevaplarda bişey yok çok mu dır dır ediyor bunumu demek istedin.
Annenin seni önemsemediğini düşünüyorsun

Amberluna · 14 Şubat 2021

Çocuğunuza bol bol sarılın , onu öpün , ona onu sevdiğinizi söyleyin , bağırmayın bağırınca çocuklar içine kaçıyor

chamallows · 14 Şubat 2021

yenGEnC .!.:
Ben kucukken de anneme sarılmayı sevmezdim, otuz oldum hala sarilamiyorum. Küçükken de ona kendimi yakın hissetmezdim,hala daha hissedemiyorum. Küçükken de onunla dışarıya çıkmayı sevmezdim , yine sevemiyorum...
Asla akıl danışmam, özel bir anımı paylaşmam... Hatta dün gece vücudumda tuhaf bir farklilik hissettim, ne olabileceğine internetten baktım, annemde de olan - yaygın bir şeymiş. Gidip anneme danışmak yerine internetten 'nasil geçer' videoları izledim, genetik yatkınlık dolayısiyla ablama yazdım, sende de oldu mu diye,olmuş. Ondan öneri aldım... Annemle paylaşmayı da düşünmüyorum.
Yani demek istediğim, bir şey varsa vardır.
Duyduğunuz 'ay annessiiii,o seni çok seviyor,ama çocuklar böyledir bazen. Büyüyünce duzelir' tarzı yorumlar hiç gerçekci değil. Büyüyünce düzelecek bir şey olsun istiyorsanız yapmanız gereken koşa koşa bir pedagoga gitmek, sizin hangi davranışınizin çocuğunuzu sizden uzaklaştırdığınin nedenini bulmak,ve buna bir son vermek.
Mesela benim annemin en büyük olayı;
bir: (zaten bir şey anlatmam ama anlattığım zamanlarda) beni asla dinlemez, anlattıklarım ona ilgi çekici gelmez, yalandan dinlediğini belli eder
İki: beni endişelendiren,ya da bir sorunumu anlatırsam , istediğim sadece dinlenmekken hemen dahil olmaya çalışır, akıl verir. Kırk yılda bir Dertleşmek için şirkette yaşadığım bir şeyi anlatsam 'daha güzel bir iş bul/ bilmemkime cv gonder' diye müdahil olmaya çalışır, akıl verir. Burnum kanadı desem zorla beni hastane hastane götürmeye çalışır, lazer epilasyona yazildim desem 'kanser yapıyor gitme' der, sadece sohbet etmek için 'yorgun uyanıyorum sabahlari' desem 'balikyagini içmiyorsun,bak hem bunu hem sunu ic' diye konusur... Gerçekten kurabilecegim kadar az cümle kuruyorum, ama yine de her seferinde bir öğüt vermeyi, bir şey dikte etmeyi beceriyor.

Sizin de mutlaka bazı şeyleriniz vardır onu uzaklaştiran. Bunları cozmezseniz de otuz yaşında, sizinle iki kelime konuşmaktan kaçınan bir çocuğunuz olur . Ne yapın edin, küçük yaşta çözün sorunlarınızo

ama bu bildiğin klasik anne :)

Koalina · 14 Şubat 2021

yenGEnC .!.:
Ben kucukken de anneme sarılmayı sevmezdim, otuz oldum hala sarilamiyorum. Küçükken de ona kendimi yakın hissetmezdim,hala daha hissedemiyorum. Küçükken de onunla dışarıya çıkmayı sevmezdim , yine sevemiyorum...
Asla akıl danışmam, özel bir anımı paylaşmam... Hatta dün gece vücudumda tuhaf bir farklilik hissettim, ne olabileceğine internetten baktım, annemde de olan - yaygın bir şeymiş. Gidip anneme danışmak yerine internetten 'nasil geçer' videoları izledim, genetik yatkınlık dolayısiyla ablama yazdım, sende de oldu mu diye,olmuş. Ondan öneri aldım... Annemle paylaşmayı da düşünmüyorum.
Yani demek istediğim, bir şey varsa vardır.
Duyduğunuz 'ay annessiiii,o seni çok seviyor,ama çocuklar böyledir bazen. Büyüyünce duzelir' tarzı yorumlar hiç gerçekci değil. Büyüyünce düzelecek bir şey olsun istiyorsanız yapmanız gereken koşa koşa bir pedagoga gitmek, sizin hangi davranışınizin çocuğunuzu sizden uzaklaştırdığınin nedenini bulmak,ve buna bir son vermek.
Mesela benim annemin en büyük olayı;
bir: (zaten bir şey anlatmam ama anlattığım zamanlarda) beni asla dinlemez, anlattıklarım ona ilgi çekici gelmez, yalandan dinlediğini belli eder
İki: beni endişelendiren,ya da bir sorunumu anlatırsam , istediğim sadece dinlenmekken hemen dahil olmaya çalışır, akıl verir. Kırk yılda bir Dertleşmek için şirkette yaşadığım bir şeyi anlatsam 'daha güzel bir iş bul/ bilmemkime cv gonder' diye müdahil olmaya çalışır, akıl verir. Burnum kanadı desem zorla beni hastane hastane götürmeye çalışır, lazer epilasyona yazildim desem 'kanser yapıyor gitme' der, sadece sohbet etmek için 'yorgun uyanıyorum sabahlari' desem 'balikyagini içmiyorsun,bak hem bunu hem sunu ic' diye konusur... Gerçekten kurabilecegim kadar az cümle kuruyorum, ama yine de her seferinde bir öğüt vermeyi, bir şey dikte etmeyi beceriyor.

Sizin de mutlaka bazı şeyleriniz vardır onu uzaklaştiran. Bunları cozmezseniz de otuz yaşında, sizinle iki kelime konuşmaktan kaçınan bir çocuğunuz olur . Ne yapın edin, küçük yaşta çözün sorunlarınızo

Bu ben ve benim annem

Loser9 · 14 Şubat 2021

Dramsız disiplin, pozitif disiplin kitaplarını okumanızı öneriyorum günlük hayatta. Zorlanıyorum demişsiniz ya ona istinaden.

Onun dışında güvenli bağlanma ile ilgili bir sorun var sanırım ama üzülmeyin bu onarılabilen bir şey. Attachement parenting takip etmenizi öneririm, güvenli bağlanma ile ilgili çok güzel ipuçları var sitede. Hem de konuyla ilgili okumalar yapmalısınız bir uzmana görünmeye devam ederken.

Oğlumla aramızda bir duvar...

Guru

Guru

Nirvana

Nirvana

Nirvana

Nirvana

Nirvana

Nirvana

Nirvana

🇹🇷 PARLA... 100 YAŞINDASIN 🇹🇷

Nirvana

Nirvana

Nirvana

🇹🇷 PARLA... 100 YAŞINDASIN 🇹🇷

Guru

Aktif Üye

Aktif Üye

🇹🇷 PARLA... 100 YAŞINDASIN 🇹🇷

Nirvana

Düzelicez inşallah, şu olaylar bi bitsin.

Benzer Konular

Privacy & Transparency

Privacy & Transparency