Oğlumla aramızda bir duvar...

Herkes temasi sevmez. Benim kizimda temasi sevmez fazla. Yada sadece onun istedigi zamanda olur. Halen kizima ona bildirmeden önce sarilirsan, çok kizar. Onay vermedi çünkü.

Yani her çocuk farklidir. Bunu kabul etmek zor. Ayni zamanda sürekli büyüyorlar, tam tanidigini düsündügün anda tekrar degisiyorlar ve sende anne olarak degismek zorunda kaliyorsun. Hepimiz kendimizi bundan dolayi yetersiz his ediyoruz.

Ama o sandigin kadar duvar yok. Önemli olan zaten ille hep aktivite, hep egitici oyunlar degil. Yeterki cocuk sevildigini bilsin. Evet bazen öfkelenecez, bazen yorulacaz. Evet bunu cocukta görecek fakat hersey travma degildir. Sürekli mutlulukta normal degil, bunu çocukta ögrenecek.

Profesyonel destek bu konuda önemli olabilir. Bende psikologa gidiyorum. En azindan endiselerini elinden aliyor. Sorunlari nasil hal etme konusunda fikir veriyor.
Temas sevmeme durumu şöyle, yarı uyku halinde şak diye öper bazen, uykuya geçişe mayıştıktan sonra çok sarılır.
Uykuluyken kolay çözülür ya insan, işe gitmemle ve kardeşinin bizimle yatmasıyla hiç ilgilenmediğini sanarken uyku arası bunları sorgulaması gibi.
Dağınık yazıyorum biraz.
Sinirliyken ağlarken ele avuca gelmez, çoğu böyle zaten de az önce 15 dakika bana sarıldı ve bağıra bağıra ağladı, bu çok olmaz.
Kendi hiç sarılmaz değil ama uzaktan öpücük vermeyi daha çok tercih eder.
Bunlar bana temas sevmeme değil de becerememe gibi geliyor, yani istiyorum da yapamıyorum diyor sanki.

Evet fikir almaya çok ihtiyacım var, uzman desteğini önemsiyorum.
 
aynı ben..daha küçücüktüm, eve misafir gelmişse yanlarına çıkmadan annem tembihlerdi "sakın seni öptüklerinde yanaklarını silme diye" ki yine de silerdim. Konu sahibi, aynı şey geçmişten bugüne, anne ve babamla olan ilişkimde de geçerli, hatta eşimle..hiç hoşlanmıyorum dokunmatik hallerden.. Hatta bir arkadaşım bana sarılmayı öğretmeyi kendine görev edindi, başaramadı. :emir_bebek:Diyeceğim o ki bir insanın hali çocukluktan belli oluyor. Kendinizi üzmeyin.Yakınlık sadece dokunma sarılma ile değil hisler, bakışlarla da kurulabiliyor.
Ben bunun bir sebebi olması gerektiğini düşünüyorum hala.
Her insanın özellikle bebeğin dokunulmaya ihtiyacı yok mudur...
Bilemiyorum.
 
Bizimki de aman aman sevmez temas. Ama düşünüyorum bir çocuğun teması sevip ona alışması için annesinin sarılması yeterli değil bence. Anne ile baba sarılıyor mu, temas ediyor mu, baba çocuğa sarılıyor mu vs bunlar da önemli

seninki gibi hareketli çocuklar temas sevmez

nereden mi biliyorum evdekinden :)))

onun yapacak çokkk işi var öyle sarılırken zaman harcayamaz

sarılacaksa da hemen sarılır ve gider
 
Ben bunun bir sebebi olması gerektiğini düşünüyorum hala.
Her insanın özellikle bebeğin dokunulmaya ihtiyacı yok mudur...
Bilemiyorum.

dokunulma ihtiyaç mıdır bilmem ben de sevmem

yani o hızlı konuşmalar, temas sevmemeler, her şeyi ıdısına dıdısına kadar anlatmalar, anlatırken ellerini vs de kullanır mı

yani şunu alıyoruz mutfağa gidiyoruz şöyle şöyle dolabı açıyoruz diye göstererek anlatır mı

ha bir de hızlı konuşmak

ben bu yaşımda hızlı hızlı konuşuyorum, oğlum da ayrıntılı ayrıntılı anlatır ama arada nefes biter vs vs

hareketli çocukların bir çoğunda konuşma sıkıntısı olabiliyor mesela

zira düşünme hızı ve konuşma hızı birbirini tutmuyor

ya benim gibi hızlı konuşmalı ki düşündüğüne yetişsin ama çocuk için bu mümkün değil o da farklı bir şekilde konuşuyor anlaşılamıyor zira bir süre sonra düşüne ve konuşma farklı yerlere gidiyor konudan kopuyor

kreşe gitmiyorsa evde bir de bebek varmış bence okula gitmeli

evet pandemi vs de evde bebek ve ikisine yetişmeye çalışan bir anne gerçekten yorucu

ha bir de ille de sarılmalı mı, istemiyor işte

hep kalıplarla yaşıyoruz çocuk kendini açamıyor sarılmıyor diye düşünmek hiç aklıma gelmez

çocuğun o anda kafasında başka şey var ve sen hep elinin altındasın sana sarılmasının bir önemi, hatta aciliyeti de yok
 
Kızım 18 aylık evin icinde bile anni diye sesleniyor.
İnanın bu da cok yyorucu.
Yarım gün calısıyorum,kapıda yarımsaat kısa metraj drama cekiyorz.
5 saat yokum hepi topu sarılmalar,kucaktan inmemeler.
Her cocuk bir değil.
Annesisiniz illaki sizi seviyor,arıyordur.
Ama mizacı öyledir.
Bir pedagogdan yardım alınabilinir.
Ama anneci cocukta cok zor inanın.
Heleki calısan anne icin:KK43:
Temas sevmeme bağımsız anlamında değil aslında.
Biz de yapışıktık, tam anlamıyla yürüyene kadar kucağımda, sonrasında 3 yaşına kadar ise paçamdaydı.
3 yaştan sonra reddetmeye başladım, işim var diye diye biraz bağımsızlaştı.
Işe gidişlerim genelde ağlamalı, dönüşlerin bazen umursamaz bazen ağlamalıydı, artık değil.
Beni görür ağlamaya başlar, sen git dedem gelecek, dayım gelecek derdi.
Yumurtacı amca diye bile ağladı beni gördüğünde ve ben 2 sene bunu anlatıp güldüm.
Komik değilmiş.
 
Bebekliğinden beri sarılmaya, öpmeye, sevgi sözcükleri duymaya alışkın mı?

Her çocuğun karakteri farklıdır, baba demesi sizi istemediği anlamına gelmez.
Ben gayet ‘sen git babam gelsin, abimin annesisin sen, babam bana bakar ben onu seviyorum’ cümlesini duydum 3 yaşındaki veletten.

Bu cümleyle sirkelenip, kendini irdeleyip, hatalarımı buldum ve hiç vakit kaybetmeden harekete geçtim.
Alışık, hatta ilk ay çok kucağımda uyuttum, tentene teması önemsedim.
Ama çok erken bir zamanda reddetti yanımda yatmayı.
Uykun rutini ayağına masaj yapmaya çalıştım, o da olmadı.
Normalde baba düşkünlüğü rahatsız etmez beni.
Biraz önce bağıra bağıra demek az gelir afedersiniz anıra anıra babamı istiyorum diye ağladı, bu rahatsız etmedi.
Ama var demek ki bende de bir şey, telafisi varsa telafi etmeliyim.
 
Ben duvar göremedim o yaşta ki çocuklar hareketli oldukları için ve opulmek kucaklanmak istemedikleri için sıkılıp kaçıyorlar.bizde fırsat vermiyoruz yani ben gel annem seni bir öpeyim gel annem kucaklayım çocuk ozlemiyorki biraz mesafeli davranınca zaten kendi izleyip geliyor ama ıslak öpücükler den rahatdiz olmasi ve oyun varken uzun sarilmalardan sıkılması normal.biraz büyüyünce de hep istiyor çünkü artık gerçek sevgiyi hissediyor ama küçük çocuk sevgiyi somut olarak çok göstermez .kim oyuncak alırsa cikolra tablet verirse onu sever .
Giderek azalsaydı temas normal gelirdi ama bizde giderek artıyor, bu normal gelmiyor.
Bir yerde de tekrar azalacak, bu da normal.
Bebeklik kısmı normal değil.
 
Merhabalar 3 Yaşına doğruı aynı problemleri bende oğlumla yaşamaya başlamıştım.
Konuşan çocuk anlamadığım şekilde anlamsız konuşmaya başladı.
3 yıldır dil terapistine gidiyoruz.
Bizle ara ara bağlantısını koparıp ayrı dünyada yaşadığı da oluyor.
Kendi halinde bir çocuk..
Travma yaşamış dediler ne olduğunu hala bulamadık
Şu anda da Üstün zekalı olabilir diyorlar hala eğitimlere devam ediyoruz.
Allah yardımcınız olsun, inşallah en güzel sonucu alırsınız çocuğunuzla ilgili, travması da çözülür umarım.
Bizde de konuşma 3 yaş civarı bozulmaya başladı.
İstese gayet düzgün konuşuyor, ama çoğunlukla kendini çok kaptırdığı için zor anlaşılıyor, uyarınca da ne diyeceğini toparlayamıyor.
Sizde nasıl?
 
Size faydası olabilecek bir kaç kitabın görselini yüklüyorum.
Kitapları Web’den araştırın sormak istediğiniz bir şey olursa cevaplamaya çalışırım.

Çocuğunuz anaokuluna gidiyor mu?
Cevap hayırsa, bunu gündeminize almanızı tavsiye ederim.
Çok teşekkür ederim, not alacağım hepsini.
2 tanesi var sanırım.
Oyun Oynama Sanatını yeni dinledim, çok faydalandım, zamanında okusaydım keşke.
Ama ne zaman okuyacağım bilmiyorum.

Anaokulu düşünemedik, bebeğe annem bakıyor ve pandemi nedeniyle onları riske atamıyoruz.
Anaokuluyla birçok sorunun çözüleceğini düşünmüştüm aslında, olmayınca psikologla çözmeye başlayalım dedim.
 
Benim kızım 2.5 yaşındayken babası gelince beni odadan kovardı.cidden yapardı bunu.şimdi 3.5 yaşında ben babamın kuzusuyum der.Aksine hoşuma gider bu durum.Bence bundan ziyade farklı sorunlariniz var
 
e her bebek kişiliği ile doğmuyor mu ? büyüdüğündede de temas sevmeyen bir insan olacak yani.
bence sırf bebek/çocuk oldukları için kendi tavırları-tutumları olduklarını kabul edemiyor çoğu ebeveyn.
Kişilik özelliğiyse tamam, benden kaynaklanıp kaynaklanmadığını bilmem gerekiyor.
 
Kahve telvesi birak babasini sevsin, babasini daha cok sevsin. Bu bir sorun degil ki. Bu senin kotu bir anne oldugunu gostermez. Anneler isin hep biraz eglencesiz tarafinda. Alt degistirme, ek gida verme vs. Babalar annelere gore daha kisitli zaman gecirdiklerinden hep eglence, hep aksiyon, hep bir cumbus. Zavalli annelerin nefes almaya kadar enerjisi kaldigindan bu eglenceli dunyayi sunamiyorlar. Bir cocugu 4,5 yasina kadar getirene kadar kimbilir kendinden ne kadar verdin. Sal babasina, uzak bacaklarini, bir de kahve yap. Artik dinlenmeyi sen de hak ettin.
Ah salabilsem babasına 😄
Bizim evde hiç öyle değil işler ya, fonda hep bir ağlama varken ikimiz de teyakkuzdayız.
 
Temas sevmeme durumu şöyle, yarı uyku halinde şak diye öper bazen, uykuya geçişe mayıştıktan sonra çok sarılır.
Uykuluyken kolay çözülür ya insan, işe gitmemle ve kardeşinin bizimle yatmasıyla hiç ilgilenmediğini sanarken uyku arası bunları sorgulaması gibi.
Dağınık yazıyorum biraz.
Sinirliyken ağlarken ele avuca gelmez, çoğu böyle zaten de az önce 15 dakika bana sarıldı ve bağıra bağıra ağladı, bu çok olmaz.
Kendi hiç sarılmaz değil ama uzaktan öpücük vermeyi daha çok tercih eder.
Bunlar bana temas sevmeme değil de becerememe gibi geliyor, yani istiyorum da yapamıyorum diyor sanki.

Evet fikir almaya çok ihtiyacım var, uzman desteğini önemsiyorum.
Ben sizin de oğlunuzun da bastırdığı şeyler olduğunu düşünüyorum yazdıklarınız öyle hissettirdi. Siz oğlunuzla güvenli bağlanmayı gerceklestiremediğinizi düşünüyorsunuz. Bunun vicdan azabini yasiyorsunuz. Ama hicbi sey icin gec değildir. Uzman yardimiyla ustesinden gelirsiniz insallah
 
dokunulma ihtiyaç mıdır bilmem ben de sevmem

yani o hızlı konuşmalar, temas sevmemeler, her şeyi ıdısına dıdısına kadar anlatmalar, anlatırken ellerini vs de kullanır mı

yani şunu alıyoruz mutfağa gidiyoruz şöyle şöyle dolabı açıyoruz diye göstererek anlatır mı

ha bir de hızlı konuşmak

ben bu yaşımda hızlı hızlı konuşuyorum, oğlum da ayrıntılı ayrıntılı anlatır ama arada nefes biter vs vs

hareketli çocukların bir çoğunda konuşma sıkıntısı olabiliyor mesela

zira düşünme hızı ve konuşma hızı birbirini tutmuyor

ya benim gibi hızlı konuşmalı ki düşündüğüne yetişsin ama çocuk için bu mümkün değil o da farklı bir şekilde konuşuyor anlaşılamıyor zira bir süre sonra düşüne ve konuşma farklı yerlere gidiyor konudan kopuyor

kreşe gitmiyorsa evde bir de bebek varmış bence okula gitmeli

evet pandemi vs de evde bebek ve ikisine yetişmeye çalışan bir anne gerçekten yorucu

ha bir de ille de sarılmalı mı, istemiyor işte

hep kalıplarla yaşıyoruz çocuk kendini açamıyor sarılmıyor diye düşünmek hiç aklıma gelmez

çocuğun o anda kafasında başka şey var ve sen hep elinin altındasın sana sarılmasının bir önemi, hatta aciliyeti de yok
Uyku sersemi öyle bir sarılıyor ki ayık kafayla neden istemiyorum diyor veya yasak savar gibi sarılıyor onu merak ediyorum.
Kardeşine çok sarılır, temas sevmiyor sözüm çürüyor böyle, kardesiyle seviyor da bizimle mi sevmiyor.

Konuşurken koşar adım döne döne anlatıyor, böyle anlamıyorum gel yanıma otur deyince cümleleri toparlayamıyor, sonra yine dönmeye başlıyor öyle bitiriyor.
Ama ben böyle onu anlamıyorum.
Okulda hiç anlamayacaklar onu.
Belki de okulda düzelecek, onu da bilmiyorum.
 
Ben sizin de oğlunuzun da bastırdığı şeyler olduğunu düşünüyorum yazdıklarınız öyle hissettirdi. Siz oğlunuzla güvenli bağlanmayı gerceklestiremediğinizi düşünüyorsunuz. Bunun vicdan azabini yasiyorsunuz. Ama hicbi sey icin gec değildir. Uzman yardimiyla ustesinden gelirsiniz insallah
Evet bu şekilde düşünüyorum, yoksa bir baba dedi diye alevlenmedim elbette...
Çok teşekkürler.
 
kızım 13 yaşında ve dünyanın en sakin birçocugu ;

disiplin bende ,
kurallar bende ,
yeme kuralları bende ,
ders çalışma rutini bende ,

akşamları kolumun altında oturması , sütü , pastası servisi hizmeti bende ,

baba sevme ; başkada hiç birşeyine müdahale yok ,

geçen kızkardeşimin oğlu söyledi , ençok babamı seviyorum demiş ,

bu iş böyle ne yazık ki ,ama senide çok sağlıklı görmüyorum
 
Temas sevmeme durumu şöyle, yarı uyku halinde şak diye öper bazen, uykuya geçişe mayıştıktan sonra çok sarılır.
Uykuluyken kolay çözülür ya insan, işe gitmemle ve kardeşinin bizimle yatmasıyla hiç ilgilenmediğini sanarken uyku arası bunları sorgulaması gibi.
Dağınık yazıyorum biraz.
Sinirliyken ağlarken ele avuca gelmez, çoğu böyle zaten de az önce 15 dakika bana sarıldı ve bağıra bağıra ağladı, bu çok olmaz.
Kendi hiç sarılmaz değil ama uzaktan öpücük vermeyi daha çok tercih eder.
Bunlar bana temas sevmeme değil de becerememe gibi geliyor, yani istiyorum da yapamıyorum diyor sanki.

Evet fikir almaya çok ihtiyacım var, uzman desteğini önemsiyorum.

Olmayan manalar ariyorsun bence. Cocuk bu daha, mesela hayir deyip sonra onun istedigini yaptiginda yine aglar bunlar, istedigini yaptin diye. Yani daima bir mantik yok, daima bir derin anlami yok.

Bunlar kendi çikarttigin seyler bana kalirsa, kendini yetersiz his ediyorsun diye. Bizde uykulu oldugumuzda farkli davraniyoruz ki. Bu normal olabilir. Benim kizimda temasi sevmez dedigim gibi. Ancak bazen, özelikle biraz daha uykulu olunca benim kucagimda oturur 10 dakika bana sarilir sonra birakir. Bu ben ona hiç sarilmiyorum diye degil ki. O zaman ihtiyaci yok zaten. Bazende ihtiyaci oluyor iste, o temasi depolayip gidiyor cocuk.

Kizimda sinirliyken asla sarilmasini istemiyor. Nefret ediyor. Bagira bagira etrafi döke saça tekmeleyerek geçirmeye çalisiyor. Bu konudada zaten psikologun destegini almak istiyorum. Sarilmadigi için degil, etrafi döküp saçiyor diye.

Hepimizin stres ile kötü anilar ile duygular ile cebelesmemiz farkli (coping mechanism). Yetiskinlerdede bak mesela bazi insanlar hiç bisey yiyemiyorken ben tika bisa abur cubur yerim kendimi kötü his ettigimde. Aynisi çocuklar için geçerli. Bazi cocuklar hemen anneye kosar ona sarilir, baze çoçuklarda kendi çözmeye çalisir.
 
Back
X