ölmek istiyorum tek isteğim mutlu olmaktı!

mutsuz24 .!.:

şimdi buraya daha önce kimseyle konusamadığım paylaşamadığım, kendimle konuşurken kendimi tutamayıp ağladığım şeyleri yazacağım!

herşeyden bıktım hayat bu kadar kötü mü? daha önce yazmayı cok istedim hep ağlayarak başladım ama sonunu ağlamaktan getiremedim,suan bu yazıyı yazarkende ağlıyorum inanın çok yoruldum! 24 yaşındayım şu yaşıma kadar hiç gülmedim!herşeyı bır cırpıda hıc düsünmeden yazıp sizlerin fıkırlerıne ıhtıyacım var.

öncelikle ailemden başlamak istiyorum,sorunlu bır ev anne baba ve kardesler,evımızde hep mutsuzluk hergun kavga gürültü annemle babam hıc gecinemez hem kültur farkı hem kıskanclıklar babam köy cocuğu annem sehırde büyümüs vs. annemde gururuna yedıremeyıp ayrılmadı babamdan ama kücüklüğümden beri hatırladığım babamın annemı dövmesi sövmesi evden kovmaları vs. bitmek bılmeyen kavgalar babamın ailesi dar kafalı insanlar kız cocuğu olduğum icin babam beni sevmediğini yüzüme söylerdi hep,giydiğim kıyafetlere karışırdı hep sıkardı,az dar giyinsem xxxxx olmaya meraklısın derdi,hep aşşalardı öss sınavına girerken bile ağlattı sınav sabahı sen hiçbirşey başaramazsın bu sınavı kazanamazsın akılsızsın xxxxxxxx vs. gibi sözler,babam cok sıkı oldugu ıcın bir arkadasımın evine asla gidemedım hiçbırzaman,8yasımdayken bisiklete bindim bi kız arkadasımın, herkesin içinde mahallede yüzüme tükürdü benı arkadaslarımın yanında aşşağladı tek sucum bisiklete bınmekti okadar düsüncesiz bır babam vardı anlayacagınız,orta okula giderken evdeki huzursuzluklara katlanamadım 12 yasındayken intihar ettım,kücük kasaba gıbı ılcede oldugumuz icin herkes duydu okuldakılerde,arkadaslarım benı dısladı bu yüzden ,okuldada yalnız kaldımneyse daha fazla örnek vermıcem,babam memur tayın dolayısıyla hep sehır sehır dolastık,kücük ilcelerde tabıkı,lise bıttı calısmak istedim onada izin vermedi,hep kendıne güvensız saf dısarda herseye kanan biri oldum.

neyse biz yeni bir şehire tasındık tayin dolayısıyla,burada iki yıllık bır üniversıteye kaydımı yaptırdım,babamın baskıları devam ama 10 sene öncesi eskisi gibi değildi,okula basladım 1.sınıf bıttı ,2.sınıfa gectım,üniversıte ortamı farklı bilirsiniz,herkes dısardan gelmiş çoğunluk,aynı evde kalmalar dışarda buluşmalar aktivitelere katılmalar nasılsa herkes özgür aileden uzak,bense evden okula okuldan eve,kız arkadaslarımla dısarda yemek yememe bile izin yok evdekılerden, zaten parada verdikleri yok,tek caremın evlenerek bu evden kurtulmak olduğunu düşündüm,yaşıtlarımdan hıc hoslanmadım,yası büyük olgun adamlara ilgim vardı,babamda ailemde bulamadığım sevgiyi sevkatı versin istedim,saclarımı okşasın dizinde yatmaktı tek istediğim bir sıcak yuva kavgasız gürültüsüz huzurlu bır ortam,37 yaşında bır adama aşık oldum yada olmak istedim,dış görünüşe bakmadım birkac tatlı söz mutlu güzel yaşam vaadlerıne inandım ailem izin vermediği halde evlendım,evlenmeden önce eşimi tanımak istedim bırkac kez bulustum babam duydu xxxxxx xxxxx gıbı sözler,bende esimi tanımadan kactım ona,2sene kayınvalidemle oturduk,görümcelerim kayınvalıdemın annesi vs. ev kalabalıktı,esım ayrı ev tutacagım dedi kactığım ıcın yapmadı,sabahlara kadar işteydi ,öğlen 4 te kalkardı işe giderdi sabah 5 te eve dönerdi ben evlendiğimiz ilk günden boş yatakta eşimi bekledim,okulumun son senesi bırkac dersim kalası kayınvalidem yollattırmadı okula,oda yarım kaldı bitiremedım okulu,esimin evindede aradığım huzuru bulamadım evdekıler beni istemedi onlarda beni aşşağladı yetmedi esime dövdürdüler,doldurup üstüme saldılar,esim birden bana saygısı olmayan umursamayan bir eşe döndü,kayınvalide-gelin-görümce evdekı bu kavgalara dayanamayıp evi ayırdı eşim,sonra 1sene cezaevıne gırdı iş değiştirdi battı cıktı vs. derken birsürü olay yasadık detaya girmicem,suan kendi evimdeyim kısacası eşimdede aradığım mutluluğu bulamadım,beni hep ezdi,dışarı asla cıkamıyorum kapının önüne çöp atmaya bile izin yok,kendıme olan özgüvenimi insanlığımı kaybettım komsu bır arkadas vs. derdımı anlatacagım kımsem yok,eşim hep dısarda bugun pazar ve herzaman ki gibi gec saatlerde eve gelıyor,aldatıyor mu dıye sorarsanız ,internetten sanaldan olabılır ama reelde bilmiyorum aldatıyor mu,suan 9 aylık hamıleyım,bebegıme bırsey aldığıda yok,sorumsuz bır adam ,elektırıkler kesilir paturayı öyle yatırır kesilmeden asla yatırmaz,pazar market vs. deseniz evli çiftler gıbı asla gidip yapmadık,kendı kafasına göre canı ne isterse bakkaldan alır gelır,hiç huzurum yok kızlar,eşime küsüp ailemin yanına gidiyorum kavga döğüş evde hep,kendı evımdeyım buranında farkı yok oradan,ne yapsam nereye gitsem bir başıma birde çocuk var cok caresizim!!! mutlu olabileceğim bir yer yok

Genişletmek için tıkla...

mutsuz24 .!.:

okulu bitirmek mi ,böyle bir evde yaşayarak sürekli baskı sürekli aşşağlama,nasıl bir psikoloji icinde olduğumu anlamanız imkansız zaten

hayat sizin mutluluğu başka yerde aramayın ,kendinize dönün?????? bu ne demek yaa

Genişletmek için tıkla...

sevgi_melegi .!.:

Çok acımasız olmuş. Hayat herkese eşit şanslar vermez. İnsan can havliyle ne yapacağını bilemez bazen.
Biraz empati lütfen...

Genişletmek için tıkla...

apranxx .!.:

arkadaşım iyi misin sen? kız bunalmış anlatmış,ölmek istiyorum diyor senin söylediğine bak...sordun mu istemiş mi anne olmayı? neleri var döve döve hamile bırakıyorlar...çöp dökmeye bile izin yok diyor,doğum kontrolü için fırsat buldu mu acaba? şaka gibi oluyorsunuz kızlar bazen yaa...

Genişletmek için tıkla...