Evet bu topic tam bana göre. Olmuyor, yürümüyor bu evlilik. Ve az önce kara verdik.Boşanıyoruz. Bunu ilk defa eşimin ağzından duyuyorum ve nedense eskisi kadar ağlamıyorum.Ya farkında değilim boşandığımızın, beni bırakmaz falan diyorum ya da gerçekten ben onsuzluğa alıştım.Onsuzluğa alıştım derken bir süredir yok kendisi. yani evde var ama yok. Ağır bir depresyon geçiriyor ve eşim benim tanıdığım, sevdiğim adam değil.Öncelikle şunu söyleyeyim bu yüzden ayrılmıyoruz. sorun içki içmesi ve bunu kaldıramam.Evlenmeden önce de söylemiştim ona bunu. Buna rağmen içmesi beni çok rahatsız ediyor. İçkili adamın yanına yatmak şöyle dursun odada bile bulunmak istemiyorum. En başta inancıma çoooook ters. Kuralları olan eşimin tabiryle katı kuralları olan bir insandım ama şimdi... onu bu hastalığında karşılıksız o kadar çok teselli ettim ki, aileme soğuk davranmasına, her gün söylediği seni seviyorum bırakın canımı bile duymamaya alışmıştım.Bütün bunlara ve aslında daha fazlasına katlandım. Şimdi diyeceksiniz ki e bunlar ne ki.Tabi geçmiş iki düşük geçirdim, ikincisi beni öldürüyordu, yani zor bir süreç geçirdik ben atlattım, ama o atlatamadı o dönemde geçirdiklerini. tabi şu an depresyon nedeniyle hatırladığı eski kavgalarımız var.Eskiyi unutmaya çalışırken ve hatta unuturken ben, karşımdaki insanın hatırlaması, bu evliliğin gerçekten nasıl yürüyecek diye sormama neden oluyor.Sadece içki değil mesele yani. karışık anlatmış olabilirim kusura bakmayın.Sadece içimi dökmek istedim...