Ben de yazın böyleydim anneannem vefat edip onu toprağa gömülürken gördükten sonra başladı her şey. 1 ay falan bir şey yiyemedim. Sürekli aklımda ölümün eninde sonunda geleceği, ve o toprağın altına gireceğim geliyordu. Annem ve babamın ölümünün de bir gün geleceğini biliyordum. Bununla ilk defa karşılaşmıştım önceden hep kafamdan uzaklaştırıyordum ama artık görmezden gelemiyordum bu gerçeği. Hatta başkalarının nasıl bunu unutarak yaşadığını anlayamıyordum. Nasıl olsa ölcez şuan yaptıklarımın hiçbir anlamı yok diyordum. Ateizmi kabullenme evresinde olduğum için de beni en çok yokluk korkutuyordu. Hala çok alışmış değilim ama en azından gün içinde aklıma gelmiyor. Eğer bir dine inanıyorsan sana zor gelmemeli ölüm. Ben de inanmayı çok isterdim..