Canım ben olayın dini boyutunu bilemiyorum ama seni çok iyi anlıyorum.
Bende 5 yıl önce kaybettim annemi hastaneye yattıktan 21 gün sonra.
Hastalığının teşhisi bile konmamıştı ve ben hep doktorları suçladım, keşke dedim keşke daha iyi daha başka bir hastaneye yatırmış olsaydık.
Hala aynı düşünceye sahibim yıllar geçmiş olsada.
Ama bir de şu yönden bakıyorum hastanede 8 ay boyunca komada kalıp iyileşen bir hasta vardı.
Benim annemin de görecek günü olsaydı isterse 1 yıl sonra olsun iyileşmez miydi?
Bilemiyorum tam olarak aklım tam yetmiyor ama annemi çok özledim.
Bazen ağlıyorum ve farkediyorum ki hala aynı acı.
Azalmıyor sadece alışıyorum...
ölüm saati değişmedi ve gitti 1 yıl 1 ay 16 gün önce babam. hiç unutmadım her saniye aklımda. gözlerim hazır kıta, bi duruş gördüğümde, bi bakış hissettiğmde hatta küçük bi kızın ''baba'' dediğinde ve ben duyduğumda...hep hatırlıyorum.seni çok seviyorum canım babam. aslında söyleyecek çok şey vaar ama yine susuyorum.kalbim konuşsun.özledim özledim özledim ama körelmedi duygularım. acım hep aynı şiddetinde, hiç çözlmedi boğazımdaki düğüm. yutkunmak o kadar zor ki
Allah rahmet eğlesin canım.
öyle zooorrr kii.. insan içine çıkmak bile istemiyorum. yalancı gülümsemeler, samimiyetler.. annem yok diye kafamı okşamalrından öyle nefret ediyorum ki..öyle yabancı geliyor ki o eski suratlar şimdi..
oysa ben ANNEMLE HERŞEYmişim, ANNEMSİZ HİÇBİRŞEYmişim.. yeni anlıyorum. çok geç ama...
mezarında saatlerce oturup ağlıyorum, affet beni anne, sana hakettiğin gibi yeterince iyi bir evlat olamadım, iyileştiremedim seni.. herşeyi bilen kızın hiçbişi bilmiyormuş oysa ki annemmmmmmm. defalarca af diliyorum.. helallik istiyorum. ve en acısı da ne biliyor musunuz : sağıma, soluma, önüme, arkama bakıyorum, KİMSE yok. birtek annem var.. o da çaresizce yatıyor önümde.. ne babam ne kardeşim ne eve gelip giden akraba ve arkadaş görünümlü kimseler..
BEN O MEZARA TEK GİDİYORSAM, KİMSEM YOKTUR ANNEM.. işte o yüzden ne kimsenin telefonlarını açıyorum, ne kimsenin bize gelmesini istiyorum. elimde olsa memleket değiştircem de, annemin olduğu toprağı bırakıp gidemem
ahhhh!! sen beni çok ağlattın. bana beni anlattın..bilmezmiyim mezarlık nöbetlerini..taşına sarılıp ağlamaları. 7 ay önce gelinliğimle gittim nikahımdan sonra. son gidişim o oldu. gidemiyorum. çünkü ben oraya her gidişimde, babamla döneceğim umuduyla gittim. 5 ay boyunca hergün ordaydım. birgün hiç unutmuyorum, güneşin altında ne kadar saatlerce kaldıysam eve geldiğimde bacağımın güneşten yandığını gördüm. kaynar su dökülür ya öyle bi acı verdi bikaçgün. nasılsa farketmedim o an. sonra etrafıma bakmalar o yalancı ve yabancı dediğin yüzler varya, böyle ruh hallerinde hep gösteriri kendini. onların güldüğünü gördükçe kalkıp tokat atasın gelir. benim babam öldü sen benim karşımda nasıl gülebilirsin diye bağısarın gelir. o an herkesin seninle yas tutmasını,yemeyip, içmemesini istersin, en azından karşında. o acı hiiiççç bitmicek bunu sakın bekleme, sadece alışacaksın. hatta ses tonunu unutmaya başlıcaksın. rüyaların seninle dalga geçicek. ben zaman zaman uyandığımda dakikalarca tavana bakıyorum,hala acaba rüyamıydı kabus muydu? babam öldü mü gerçekten diyorum. kafam yerine sonra sonra geliyor.ÖLMEKTEN HİÇ KORKMUYORUM, BEKLEYENİM VAR ARTIK.
