Seni anlıyorum, 9 seneden sonra bir anda her şeyi silip atmak kimse için kolay olmaz. "Bak millet ne yaşıyor" diye iyi hissetmek için başkalarının acılarını düşünmek anlamadığım bir kafa, elimizde acı ölçer bir aletimiz yok. Eğer olsaydı ve ölçseydik belki bu arkadaşın şu anda hissettiği acının derecesi örnek verdiğiniz insanlarla aynı olacaktı.
Tus'un zorluğunu biliyorum. Evde yeterince motive olamıyorsundur, kütüphaneye gitmek bir seçenek olabilir ama ben kötü hissettiğim zamanlarda kütüphanedeki sessizlik çok kolay kafamın düşüncelerle dolmasına sebep oluyordu. O yüzden kafelere gidiyordum. Starbucks, Caribou gibi yerlerde konsantre olabiliyordum, bunu da deneyebilirsin.
Kendi hayatını geri plana atıp sevgilin için fedakarlık yapmış olman şu anda pişman hissetmene sebep olabilir ama pişman hissetsen de hissetmesen de geri döndüremeyeceksin o zamanları. O yüzden şimdi önündeki hayatına bakıp onu kendin için yaşaman senin yararına olur.
Acın bir anda geçmeyecek, bu çok doğal ama acını yaşarken de olabildiğince çok şey katmaya bak kendine.
Hadi iyi çalışmalar :)