- 7 Şubat 2017
- 761
- 518
- 103
- 40
- Konu Sahibi Zomzom3535
- #1
Biriyle tanisiyordum ve bu esnada aileme de tanittim. Hic iyimi kötümü bakmadilar. Baslarindan atar gibi apar topar evlendirdi ailem beni. Taniyinca o sahsi istemedim. Daha sonra bana sahip cikar gibi yapip basimizin üstünde yeri var diye dediler herkese ama evde dünyayi dar ettiler. Ben ayrildiktan sonra kendime ev bulana kadar baba evinde duruyordum. Üç katli evlerine bi türlü sigdiramadilar beni. Neymis yerleri yokmus. Kalabalik degiller 4 kisiler ve toplam 10 oda var koskoca evde.
Öz annem bana siginti gibi burada mi duracaksin kendi evini kur dedi. Oysa ki psikolojim cok bozulmustu yalniz kalmak istemiyordum korkuyordum (eski evliligimden dolayi). Kardesim bir esyasini bulamazsa ya da bi seyine su dökülse benden bilirdi. Babam biseyleri bahane ederek ( mesela evde yolunda gitmeyen bisey olsa kardeslerim kavga etse bilgisayar icin) beni günah keçisi ilan edip „çik git evine senin yüzünden kalabalik oldu bura“ diye kovdu. Evlenmeden de kackez defol evimden dedi mesela annemi kayirdigimda ikisini ayirdigimda evden kovdu beni bu kacinci. Benimle alakali bir durum olmasa bile benden çikardilar. O kovduktan bir gün sonra hemen ilk buldugum eve ciktim kiradayim suan. Ve ne oldu biliyormusunuz. Kiraya verdiler alt kati sonra bu kiracilarla sknti yasamaya basladi ailem ve simdi bana diyorlar ki „gel bizim eve otur bize kira verirsin baska yere kira odeyecegine ya“. Kesinlike kabul etmedim cunki ne sartlar altinda buraya gectigimi biliyorum. Kendime yeni bir hayat kurdum. Madem beni baslarindan attilar artik o yeni kurdugum hayatima da karismasinlar. Pek ugramiyorum aileme kendimi orada o kadar gereksiz hissediyorum ki. Mesela yemegin üstüne vardim gecen annem gec otur sen de ye öyle git evine dedi. Erkek kardesim kiskandi ooff oturlacak yer bile yok bana pis pis bakip bu burada mi oturuyor dedi. Saygi denen bir sey yok ha buna kimse de sus sen terbiyesizlik yapma dur demiyor. Ben de kalktim gittim evime yemek felan yemeden. Hayatimda yeni biri var ve beni bu psikolojik bunalimdan o kurtardi. Suan cok sükür normale döndüm onun sayesinde. Onunla gelecegimizi planliyoruz. Ayni meslekteniz tayinini benim buraya isteyecek benim icin gelecek. Ailemin fikrini almadim daha tanistirmadim ama onunla iletisimde oldugumu biliyorlar sadece birlikteligimizi bilmiyorlar zaten de tanisma sürecindeyiz. Zaten baslarindan attilar ne fikirlerini alacagim ki diye düsnüyorum. Sizce hata mi ediyorum. Haksizlik mi ediyorum vicdan yapiyorum
Ikilemde kaldim kafami mesgul ediyor. Karsi cikarlarsa diye korkuyorum öte yandan da ne haklari var ki baslarindan atip bana karismaya diyorum.
Öz annem bana siginti gibi burada mi duracaksin kendi evini kur dedi. Oysa ki psikolojim cok bozulmustu yalniz kalmak istemiyordum korkuyordum (eski evliligimden dolayi). Kardesim bir esyasini bulamazsa ya da bi seyine su dökülse benden bilirdi. Babam biseyleri bahane ederek ( mesela evde yolunda gitmeyen bisey olsa kardeslerim kavga etse bilgisayar icin) beni günah keçisi ilan edip „çik git evine senin yüzünden kalabalik oldu bura“ diye kovdu. Evlenmeden de kackez defol evimden dedi mesela annemi kayirdigimda ikisini ayirdigimda evden kovdu beni bu kacinci. Benimle alakali bir durum olmasa bile benden çikardilar. O kovduktan bir gün sonra hemen ilk buldugum eve ciktim kiradayim suan. Ve ne oldu biliyormusunuz. Kiraya verdiler alt kati sonra bu kiracilarla sknti yasamaya basladi ailem ve simdi bana diyorlar ki „gel bizim eve otur bize kira verirsin baska yere kira odeyecegine ya“. Kesinlike kabul etmedim cunki ne sartlar altinda buraya gectigimi biliyorum. Kendime yeni bir hayat kurdum. Madem beni baslarindan attilar artik o yeni kurdugum hayatima da karismasinlar. Pek ugramiyorum aileme kendimi orada o kadar gereksiz hissediyorum ki. Mesela yemegin üstüne vardim gecen annem gec otur sen de ye öyle git evine dedi. Erkek kardesim kiskandi ooff oturlacak yer bile yok bana pis pis bakip bu burada mi oturuyor dedi. Saygi denen bir sey yok ha buna kimse de sus sen terbiyesizlik yapma dur demiyor. Ben de kalktim gittim evime yemek felan yemeden. Hayatimda yeni biri var ve beni bu psikolojik bunalimdan o kurtardi. Suan cok sükür normale döndüm onun sayesinde. Onunla gelecegimizi planliyoruz. Ayni meslekteniz tayinini benim buraya isteyecek benim icin gelecek. Ailemin fikrini almadim daha tanistirmadim ama onunla iletisimde oldugumu biliyorlar sadece birlikteligimizi bilmiyorlar zaten de tanisma sürecindeyiz. Zaten baslarindan attilar ne fikirlerini alacagim ki diye düsnüyorum. Sizce hata mi ediyorum. Haksizlik mi ediyorum vicdan yapiyorum

Son düzenleyen: Moderatör: