Bosanirsiniz bosanmazsiniz, affedersiniz veya etmezsiniz, sonrasinda ne yapacaginizi dusunmeden yuzgoz olursunuz veya olmazsiniz.. hepsi sizin bileceginiz is.
Ancak kizinizi bahane olarak kullanmayin bence.
Ilerde size siddet uygulayip kemiklerinizi kirdiginizda da mutsuz olsam da kabulleniyorum mu dersiniz?
Su anda benzer sekilde kalbinizi paramparca etmedi mi? Ruh sagliginiz, siz mutsuzken ne kadar iyi olabilir ki? Kiziniz surekli depresif bir anne mi gorecek rol model olarak?
Ustelik kadin erkek iliskilerinin aile olmanin sicak samimi bir ortamdan gectigini guven iliskisi kurmak gerektigini ogrenmesi gerekmez mi?
Bunlarin olmadigi kosullarda da beraberligin ilmayacagini bilir. Ayri fakat anne baba sevgisinden mahrum kalmayan bir cocuk olarak devam etmesi varken fedakarlik adi altinda hem kendinize zarar verip em de onun ileriki yaslarda kafa karisıkligina neden olabilirsiniz. Benim yuzumden annem bunlari cekti diye kendini suclamasi da cabasi...
Umarim her sey istediginiz gibi olur, sadece tum kararlarinizi enine boyuna birkez daha dusunun, "keske" demeyin ilerde.
Hepiniz cok haklisiniz aslinda ayrilmak en iyi cozum tek basima olsaydim eger. Yada baba ewim olsaydi yada ne biliyim kalabilecegim biri olsaydi eger. Ama bunlarin hic biri yok ve ben tanimadigim bir memlekette hic birikimim olmadan cocugumun her ihtiyacini karsilayabilecegim bir ev kuramam. Ve en onemlisi tanimadigim bakicilara 6 aylik masumu teslim edemem. Egri oturup dogru konusmak lazim, ben etegimdeki taslari biliyorum. Esim de zaten gidemeyecegimi soylemesem bile biliyor. Bekarken bende derdim bisey olsa hemen bosanirim diye ama cocuk varsa oyle kolay olmuyor. Ayrica biz esimle kizimin yaninda sesimizi bile yukseltmeyiz hatta oksurmeyiz bile, cok odlektir cunku hemen aglamaya baslar. O yuzden cok dikkat ederiz. Ayrica esim kizima cok duskundur, ve zaten kizim icin ayrilmiyorum daha dogrusu evi terketmiyorum ama ona gelicek herhangi bir zararda yine onun icin herseyi yaparim. Burafa kendimden cok onu dusunmeliyim