onun yanına gitmemem çok mu abes?

unnudagassolina .!.:

Merhaba arkadaşlar, hemen konuya gireyim. Benim iki senelik bir ilişkim var. Ilk başta ben Istanbul'daydım o başka şehirdeydi. Sonra ben yurtdışına mastera gittim. Geçen sene 2 ayda bir filan görüşüyorduk. Ama şöyle ki benim ailem onu biliyor hatta anneme ve kız kardeşime tanıştırdım, babam da biliyor, ama onun yaşadığı şehre gitmeme (annesiyle yaşıyor ve kardeşleri de aynı şehirde) kesinlikle izin vermiyorlardı. Bu arada ilişkimiz başladığında ben 24 yaşındaydım şu an 26yım o benden 5 yaş büyük. Her neyse ben aileme karşı çıkabilen kavga edebilen biri değilim, başka bir şehre gitmek için de yalan söylemeyi pek kıvıramam daha önce hiç o kadar büyük çaplı bir yalan söylemedim. Işte annemler diyor ki yakışık almaz, o gelsin vs. O da maddi zorluklarına rağmen geliyordu sağ olsun. Onun etrfındaki herkes de unnudagassolina neden gelmiyor? Seni oyalıyor mu? Ciddi değil mi? Istese sevse gelirdi bu kız seni sallıyor... gibi laflar ediyor. Şimdi ben ciddi olmasam neden her gün başka şehirdeki bir insanla günde 3 saat telefon mesaisi yapayım anama babama bahsedeyim, annesiyle tanışayım, derdim ne yani? (bu arada annesiyle de tanıştık. Çok tatlı kadın ve çok sevdim ama o da beni yaşadıkları şehre çağırıyor ve sanırım gelmediğim için bozuluyor.)

Neyse bir sene geçti, ben beni boğan ve para kazanamadığım işimden bir çıkış noktası olarak yabancı bir ülkede, üniversiteye girerken asıl yapmak istediğim şeyin yüksek lisansına başvurdum ve şansıma kabul edildim. Sonra gittim, sevgilim buraya geçerli sebeplerden dolayı gelemedi, ben türkiye'ye ancak iki kez gidebildim masraf, oturma izni, ders, ödev vsden dolayı. Gidince de bn istanbulda kaldım o beni görmeye geldi. Bu esnada bana hep gel dedi ama ben zaten 15 günlük izinlerimde nasıl yalan söyleyip nasıl oraya gideyim. Neyse, sevgilim diyor ki, ben etrafımdakilere aldırmıyorum, ben seni seviyorum. Ama etrfındakiler artık ona başka kız arıyorlarmış benden kurtarmak için. Ailemin izin vermemesine inanmıyorlarmış. Şimdi ben daha önce de yurtdışında ailemden ayrı yaşadım, ondan tutarsız buluyorlar, bir de 26 yaşında kız nasıl ailesinin sözünden çıkamaz, istese gelirdi, vs. Ama ben de anlamıyorum aynı şey değil ki. Sonuçta hangi türk ailesi sevgili meselelerinde git sevgilinin yanında kal diyor benim etrafımda böyle değil pek. Yalan söyşeyeyim desem gideceğim yer Ankara Izmir gibi yakın ve büyük şehir de değil anlarlar bence yani. Şimdi uzak mesafe ilişkisinden kaynaklanan diğer durumları geçelim, sadece burdaki hanımlara sormak istediğim şey: benim onun yaşadığı yere gitmemem çok mu abes? Bana kalsa şimdiye yüz kere gitmiştim bu arada manyak mıyım neden gitmeyeyim. Ama şartlar hep sıkışık yani.

Genişletmek için tıkla...

unnudagassolina .!.:

Işin en ilginç kısmı, ailem işin ciddiye binmesine karşı. En çok korktukları şey benim nişanlanıp hayatımı ona göre ayarlamam ve bu yüzden mesela Istanbul'da veya başka yerde iyi bir üniversiteye kapağı atabilecekken (bütün üniversiteler de sanki beni bekliyormuş gibi) evlenip onun yaşadığı şehre gitmem. Benim asıl mesleğim avukatlık ama öğretim üyesi olmak istiyorum hayalim bu. Onlar da onun yaşadığı şehre gidip avukatlık yapmamdan ve mutsuz olmamdan korkuyorlar bir de çocuğa tam ısınamadılar sanırım çok tanımıyorsun ya mutsuz olursan iyi düşün, dedikleri bu. Açık açık demiyorlar ama verdikleri mesaj "olmaz bu iş". Bu mesajlarla baş etmekten yoruldum çünkü ben sevdiğim herkes birbirini sevsin isterim gerilime gelemem gerçi hangimiz geliriz ki laf :) Evlenmek sözlenmek için erken olmasının bir sebebi de ikimizin de doğru düzgün para kazanamaması. Benim daha işim gücüm yok (hazırlık sınıfları, zorunlu stajlar derken çok geç başaldım iş yaşamına ne yazık ki) o da borç içinde debeleniyor. Bir de ailem bana diyor ki "daha birbirnizi ne kadar tanıyorsunuz iş ciddiye binmesin". Iki yıl oldu dediğimde annemin cevabı "telefonda ilişki mi olur gelsin buraya". Ama o çocuğun da bir işi gücü var sonuçta.

Bu arada ben de iyice tanımadan, bir süre aynı şehirde yaşamadan evlenme taraftarı değilim ama görüşmeler bu kadar kısıtlıyken nasıl tanıyacağız? Ne zaman aynı şehirde buluşacağız? Bu sorular canımı çok sıkıyor. Yani hem iyi tanı deniyor hem de beraber vakit geçirmemiz için türlü engeller var sanki sürekli, veya ben bu engelleri kafamda büyütüyorum. Neyse içinizi baydım kusura bakmayın ben de kendimden baydım şu aralar zaten içimden hiç kendimi sevmek, takdir etmek gelmiyor... Kendimden soğudum resmen...

Genişletmek için tıkla...

unnudagassolina .!.:

Evet, Türkiye'ye döndüğümde gitmeye çalışacağım. Onlarda kalmam otelde kalırım muhtemelen.

Ama işin garip kısmı son zamanlarda kendimi çok saçma sapan bir insan gibi hissediyorum. Sevgilim ve etrafındakiler beni çaba göstermeyen, tembel bir insan olarak görüyorlar ve bu da aslında doğru. Kendimi böyle çok inisyatif almaktan uzak, aciz, tembel, isteklerini asla dile getiremeyen biri gibi hissediyorum. Biliyorum bunlar büyütülecek sorunlar değil. Ama kendimden hiç hoşnut olmamaya başladım. Ailemden uzakta yaşamayı bu arada gerçekten çok seviyorum, yalnız olmayı. Ailesini seven tipik bir yengeç burcu olsam da, sürekli birileri tarafından eleştirilmek, hesap vermek zorunda bırakılmak duygusu çok sinirimi bozuyor. Sanki 26 yaşında bir çocuk gibiyim, en yakın arkadaşım olan Ispanyol bir kız var yaşadığım şehirde, bana diyor ki sen sürekli özür diliyorsun, sürekli rahatsız ediyor muyum diye soruyorsun. Hayata karşı genel hissim bu... Sanki hep birilerini rahatsız edecekmişim gibi. Bu da psikolojik yük yaratıyor üstümde, bu yüzden hiçbir şey yapasım gelmiyor. Pasif agresif mi denir ne denir öyle bir tavır içine girdim, sürekli yemek yemek, uyumak, telefonları açmamak gibi. Tabi bunlar sırf sen bizim şehre gelmedin diye olmuyor Hem bu çocuk doğru çocuk mu, iş bulabilecek miyim, doktoraya kabul edilecek miyim? Böyle böyle eften püften sorular kafamda büyüyor, biliyorum şu an tam dayaklıksın diyorsunuz içinizden :) Bu histen kurtulmak için doktor tavsiyesiyle Prozaca başladım iyi geldi başta şimdi gene aynı. Bu arada depresif bir insan değilim, neşeli bir insanım, severim arkadaşlar olsun, gecelere akalım, gezelim, sohbet edelim, erkek arkadaşımlayken hani öyle depresif modda değiliz hep güler eğleniriz. Yani hayattan yana çok şükür sıkıntım yok ama bu kadar pasif bu kadar bayık bir insan olarak yaşamıma devam etmek beni yoruyor işin özeti bu :)

Genişletmek için tıkla...