Canım seni o kadar iyi anlıyorum ki, çok benzer şeyler yaşıyoruz şu anda seninle. en başta annem öğrenmişti ve istemediklerini söyledi çünkü annem çok zengin ve çok kariyerli biri istemiştir hep. aradan iki buçuk sene geçti ve bana görücü (bizde çok olur görücü usulu) gelmek isteyenler çoğalınca konu tekrar gündeme geldi. Babamdan hayatta tahmin edemeyeceğim sonu iftiraya varabilecek sözler işittim. benim çok utanılacak birşey yaptığımı ve bu yuzden ondan vazgeçemediğimi abilerimin yanında iddia etti. elinde bize ait gizli fotoğraflar olduğunu iddia etti. Halbuki hiç öyle şeyler yaşamadık, sadece çok sevdiğim için onu bırakmadım çunku ben de senin gibi ailemde kimseyle birşeyimi paylaşamıyorum. dolayısıyla herşeyimi erkek arkadaşımla paylaşırım ve o benim için kimi zaman bir dosttan hatta kız kardeşten öte olmuştur. Ama derdimi anlatamadım, herkes üstüme gelmeye başlayınca hiç konuşmadım hep sustum. sonunda abilerim bi görmek istediler, gördüler erk. ark ile tanıştılar fakat babamla zıt düşmemek için sessiz kaldılar. En sonunda çok yakın bir tanıdık tanıştı ve onay verdi (hatta onu çok çok sevdi). sonunda bizimkiler karşı çıkmayı kestiler. Fakat şu anda yine çok zor durumdayım. yıllarca uğruna herkese karşı durduğum, 15 ay asker yolunu beklediğim, sevdiğim erkek bir türlü işlerini yoluna koyamadı, evi de yok, maddi açıdan gelecek kaygısı duymaya başladım. Gerçi ben de çalışıyorum öğretmenim. Birlikte herşleyin üstesinden geldiğimiz gibi bunu da atlatırmıyız, yoksa artık beklemekten sabretmekten bıkan ben pes edermiyim bilemiyorum. Konudan biraz sapmış olacağım ama, siz ne düşünüyorsunuz, yani çok çalışkan düzgün kişilikli çok da güvendiğim birisi, çok savaşlar verdim ve aileme kabul ettirdim, geri adım atmak istemiyorum, ama diğer yandan da kaygılarım var. 24 yaşına geldim, evlenmek kendi evim olsun ailem olsun istiyorum, bunlar da sevdiğim erkekle olsun istiyorum.