- 15 Aralık 2015
- 1.823
- 4.607
- 133
- Konu Sahibi Esrin mine
- #1
Çoğunuz beni tanıyorsunuz artık. 9 yıl önce aile zoruyla yapılmış bir evliliği bitirme aşamasındayım. Ailemin defalarca umut verip sırt çevirdiğini yazmıştım. Bugün bana çok kötü bir gün yaşattılar. Aynı 9 yıl önce o adamla buluşmak istemediğimi söylediğim gün gibi canımı yaktılar. Üstelik bu kez babamın da annemden geri kalır yanı yoktu. Birlik olup beni kadir kıymet bilmez, ahlakını kaybetmiş bir edepsiz ilan ettiler. Bugüne kadar bir hayrım görmemişler, en kötü ve en baş belası evlatmışım. Halbuki beni okuldan aldıklarında da, evlendirdiklerinde de sadece başımı eğip sessizce gözyaşı dökmüştüm. Yıllarca evlilikteki sorunlar hakkında tek kelime bile etmedim. Ne zaman ki cesaretimi toplayıp bu işin olmayacağını iyice kavrayıp geri adım atmadan kararımın arkasında durdum, o zaman dünyanın en terbiyesiz kızı oldum. Gerçi hiçbir zaman gözlerinde değildim ama yıllar yılı ezilip biraz ses çıkarınca bunlara maruz kalmak çok zoruma gidiyor. İçim yine 9 yıl önceki acıyla kavruluyor, yine göğsüm acıyor. Yine kendimi dünyanın en yalnız ve en suçlu insanı gibi hissediyorum. Ve evet çok korkuyorum. Hepsi tökezlememi dört gözle bekliyor. Bu çevreyle, bu baskıyla, bu yalnızlıkla nasıl ayakta kalacağım bilmiyorum. Anlayışsız, cahil ailenin bedelini ödeye ödeye can vereceğim galiba.