- 24 Mart 2017
- 323
- 608
- 103
- 45
- Konu Sahibi witch hunt
-
- #61
zaman sadece alıştırır. :)) sadece unuttuğunuzu sanıyorsunuz, oysa alışıyorsunuz. unutsanız, yaşanan her şeyi hatırlamazsınız. :)
ozlemek en zor duygulardan biri heleki caresiz bi ozlemse...uykudan aglayarak uyandigim gunleri biliyorum ama geciyor bi sekilde zaman herseyi unutturuyor
ben de özlüyorum ama nereyi neyi kimi özlediğimi bilmiyorum.
Sanırım Stockholmun ve yakışıklı iskandinav bir sevgilinin özlemini çekiyorum: )
hala insansan yuregin hala canliysa ozlemek de sevdaya dahil...Insana imtihan için özlemek yeter !!
Bir şehri ...
Bir sesi ...
Bir nefesi ...
Başka da anlatacak dermanim yok zaten..
Sanırım su aralar en büyük derdim bu
Anlayan bu kadarcık satırdan da anlar değil mi?
Ne gerek var uçsuz bucaksız paragraflara ..
Hepinize günaydın ..
ya yasarken opememek. ben annemin beni optugunu hic hatirlamiyorum. su mesaji okuduktan sonra dusundum dusundum yok hatirlamiyorum. bir kere bile... bense defalarca kendimi opturmeye sevdirmeye calistum. kedi gibi... bunu okadar normallestirmisim ki esim birgun beni bana anlatti...Ah Witch
Rüyamda annemi gördüm. Öptüm öptüm nasıl mutluydum
Ama uyanınca bunun sadece rüya olduğunu 9 aydır annemi öpemediğim gerçeğiyle yüzleştim.
Kavuşabileceğin şeyleri özlemek ne güzel
Ama kavuşamayacağın özlemler işte o içini yakıp kavurur
Tam da içinde bulunduğum durum, üstelik çok çaresizim....Insana imtihan için özlemek yeter !!
Bir şehri ...
Bir sesi ...
Bir nefesi ...
Başka da anlatacak dermanim yok zaten..
Sanırım su aralar en büyük derdim bu
Anlayan bu kadarcık satırdan da anlar değil mi?
Ne gerek var uçsuz bucaksız paragraflara ..
Hepinize günaydın ..
Mutlaka hepimizin böyle olurdu...3 dilek hakkım olsaydı birisi mutlaka çaresiz özlemlerden kurtulmak olurdu.
Okurken bi an iç sesimi okuyormuş gibi hissettim, hislerimi benden daha iyi anlatmışsınız, aynı durumdayız.Ben en çok kendimi özlüyorum. Kişileri özlrmeyeli çok uzun zaman oldu. Hissizleştim bu anlamda sanırım. Ancak kendimi özlüyorum. Olmayacak hayaller kuran çocukluğumu, muhteşem bir hayatım olacağını sanan ergenliğimi, kafamın zehir gibi çalıştığı, üretmeye ve öğrenmeye aç olduğum ilk gençlik yıllarını.
Şimdilerde "şükür bugün de bitti" diyerek uyuyor, "yine mi sabah oldu" diye uyanıyorum. Ne hayal kuracak kadar umudum, ne her şeyin iyi olacağına dair inancım kaldı. Her şey, şu an olduğundan daha kötü olacak çünkü. Sevdiğim insanlar, şayet onlardan önce ölmezsem ölmeye devam edecekler. 32 yaşına gireceğim ve hayal ettiğim hiçbir şeyin gerçekleşmemiş olması gerçeğiyle yaşamaya çalışacağım. Oğlumu büyüteceğim ki yaptığım tek iyi şey bu. Sonra da şanslıysam büyüdüğünü görüp öleceğim işte. Başka bir şey yok.
Ki zaten kişileri özlemek de kendini özlemekle alakalı. Özlenen kişilerin hayatında olduğu zamanlarda var olan seni özlüyorsun en nihayetinde. Aynı kişiler şu anki hayatında olsa, o özlenen zamanlardaki gibi olmuyor hiçbir şey. Gelsin hayal kırıklığı sonra. Tam da bu yüzden kişilere bağımlı olmamak lazım. Zaman geçiyor, herkes değişiyor. Yüzlerce güzel hatıramın olduğu çocukluk arkadaşımla bir araya geldim geçenlerde. Fark ettim ki, ben o yılları özlemişim. Aynı kişilerdik ama artık paylaşacak hiçbir şey kalmamıştı. Hayattan beklentilerimiz değişmişti vs.
Ne uzattım arkadaş. Diyeceğim o ki, geçmişteki kendim dışında kimseyi özlemiyorum artık.
Bende çok özledim bu evde gezişini sesini herşeyi içim acıyor yüreğim yanıyor bazen en dipdeyim bazen bir nefes alıp yine çöküyprum diplere yazılan dertlere bakıyorumda forumun adı kendime dert arıyorum olmalı yüzde sekseni takıntı dert değilInsana imtihan için özlemek yeter !!
Bir şehri ...
Bir sesi ...
Bir nefesi ...
Başka da anlatacak dermanim yok zaten..
Sanırım su aralar en büyük derdim bu
Anlayan bu kadarcık satırdan da anlar değil mi?
Ne gerek var uçsuz bucaksız paragraflara ..
Hepinize günaydın ..
En zoru ölmüş birini özlemek.
Gerisi hep geçiyo...
Bence yasaya birini ozlemek daha fena panpa
Olen biri icin yapabilinecek bir sey yok
Ama yasayan biriyse ozledigin, istese yaninda olurdu zaten. Bile isteye yaninda olmadigini kabullenmek daha zor.
hala insansan yuregin hala canliysa ozlemek de sevdaya dahil...
ya yasarken opememek. ben annemin beni optugunu hic hatirlamiyorum. su mesaji okuduktan sonra dusundum dusundum yok hatirlamiyorum. bir kere bile... bense defalarca kendimi opturmeye sevdirmeye calistum. kedi gibi... bunu okadar normallestirmisim ki esim birgun beni bana anlatti...
su mesajdan sonra bizim minnaklari daha cok opucem daha cok daha cokk..
badin sagolsun. seviyor ve seviliyormussun bense sevilmiyor ve artik sevmiyorum...
dert icine dert yazdim... kusura bakma witch...
Ama eninde sonunda kabullenip unutuosun eskisi gibi özlem olmuyo ama ölüm öle deil.Bence yasaya birini ozlemek daha fena panpa
Olen biri icin yapabilinecek bir sey yok
Ama yasayan biriyse ozledigin, istese yaninda olurdu zaten. Bile isteye yaninda olmadigini kabullenmek daha zor.
tesekkur ederim.Moral olsun diye yazmak istedim
Ailesinde sorun yasayan veya sevgi gormeyenler esleri tarafindan seviliyor ve iyi bir ailesi oluyor.
Sanki bazen denge kuruluyor.
Belli bir yastan sonra kendi kurdugunuz aile kaliyor.
Burada evlendikten sonra baba anne eskisi gibi olmuyor yazan cok olabiliyor.
Insana imtihan için özlemek yeter !!
Bir şehri ...
Bir sesi ...
Bir nefesi ...
Başka da anlatacak dermanim yok zaten..
Sanırım su aralar en büyük derdim bu
Anlayan bu kadarcık satırdan da anlar değil mi?
Ne gerek var uçsuz bucaksız paragraflara ..
Hepinize günaydın ..
Günaydın...
Özlemek başta hala sana o güzel hisleri karmaşık bir şekilde yaşatsa da güzel ama yorucu evet. Her duygu gibi o da geçiyor bir süre sonra özleminden nefesini sıkıştıran kişi herkes gibi biri oluyor.
Geçmesini istiyorsan, ileriye doğru devam etmek istiyorsan duygusallığa izin verme, bu süreçte şiirler yok, onu hatırlatan şarkılar yok, anıları depreştiren kitaplar filmler yok... Biraz daha özleyip kendimi yormak istiyorum diyorsan bol bol şiir oku. Bknz aşağıdaki gibi:
“Şimdi uzaklık ve özlemek ile ilgili bir şeyler söyleyeceğim. Siz diyeceksiniz ki başladı yine kafa ütülemeye. Ben de yok diyeceğim bu kez anlatacaklarım farklı. E hadi bakalım anlat diyeceksiniz o zaman. Anlatıyorum.. Özlüyorum lan! Çok özlüyorum. Başka türlü bir özlemek bu ama. Hani böyle herkesin herkesi özlediği gibi değil de, sadece ben böyle özlermişim gibi. Bu özlemeyi tasvir etmeye çalışabilirim elbet. Bir sürü süslü söz mümkün. İçinde martılar olan, trenler olan, şarkılar, şiirler, aşk sözleri olan. Bir kitabı koklayıp, bir tişörtü düşünüp, mavi bir melek çizip nasıl özlediğimi anlatabilirim. Ama bu kez başka türlü özlüyorum. O kadar başka ki neyle anlatmaya çalışsam anlatamadıklarım eksik kalacak biliyorum. O yüzden yalınlığa sığınıyorum. Bazen tek bir kelime, basitlikten kaynaklı zerafetle, bütün benzetmelerden daha kuvvetli olabilir. Özlüyorum. Çok fena özlüyorum. Hem çok güçlü hem de çok zayıfmışım gibi, coşkulu bir umutla kahreden bir umutsuzluk arasında gidip geliyorum bazen. Hisler durmaksızın çatışıyor birbirleriyle. Birbirlerine ekleniyorlar bazen, bazen birbirlerinden çıkıyor bazen de birbirlerine bölünüyorlar. Sadece şundan eminim. Tüm işlemlerin sonunda tek bir sonuç kalıyor elimde. Özlüyorum.. Bazen bir yabancı olan, bazen canımın içi; kocaman kıvırcık bir gülümseme bazen, bazen de dünyanın en güzel ihtimali...”
Seninde basın sağolsun kuzucum5 Aralık günü sabahı benimle olan hareketlerini hissettiğim bebeğimi özledim sadece tekmelerini o bile çok büyük bir sey miş çünkü kucağıma alamayıp kokusunu hissedemeden toprak altına verdim buda benim sınavım özlemek çok zor
Sagol canım Allah başka bir sınav ile sınamasın beni. Sende düşünme boşverSeninde basın sağolsun kuzucum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?