- 5 Ocak 2009
- 380
- 5
- 116
canım yaa hiç üzülme, asla umudunu kaybetme... yaşadığın hersey bebeğini kucagına aldıgın an bitecek. cektiğin acılar geride kalacak, unutacaksın ama senin gibi bu acıyı yaşayanları her zaman anlayacaksın yinede. bebeğin oldugu an , olmayanları daha iyi anlayacak onlar için dua edeceksin emin ol. ben 5 sene ugrastım cocuk için. aşılamalar oldu, yemediğimiz içmediğimiz sey kalmadı, söylenen her yöntemi uyguladık. artık tamam dedim benim cocugum olmayacak herhalde dedim. ne hamile görmeye, ne cocugu olanı görmeye dayanamadım. yolda bebek arabasında bebegini gezdiren hiç tanımadıgım birini görüp eve gelip deliler gibi agladıgımı biliyorum. her adet günü eşime bunu söylmek eziyete dönüştü. ama şimdi hersey değişti. bende mayaya gittim senin gibi.pco vardı, eşimde sperm cok azdı ve morfoloji olabilecek en kötü safhadaydı ama mikroenjeksiyonla hamile kaldım ikiz bebeklere. birini kaybettim, tutunamadı annesine. öbürüde gidecek dedim. ama allahım öyle büyük, öyle inanılmaz ki öbür bebeğimi tutundurdu bana. şimdi 5 gün önce dogum yaptım. doğuma giderken hepinize dualar ettim. hala da ediyorum. bebegimi her kucagıma aldıgımda içim sızlıyor, allahım bunu olmayanlara da yaşat diyorum ve yasatacagına da son derece içten inanıyorum. moralinizi yüksek tutun hersey gelip geciyormuş. bir bakacaksın bebegin kollarında olacak.