Bir arkadaşım vardı. Çok yakındık. Yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmeyen. Onun için çok fedakarlıklar yapmıştım. Karşılığında sadece beni sevsin istedim. Ben her zaman bir şeyler yaparken onu düşünürdüm, ilk o aklıma gelirdi. Kardeşim gibiydi. Son zamanlar bazı şeyler değişmeye başladı. Benden habersiz bazı insanlarla görüşmeye başladığını duydum. Tamam dedim ses çıkarmadım. Sonra ona benim tanıştırdığım biri ile bensiz programlar yapmaya başladığını duydum. Ona da ses çıkarmadım. Aslında içten içe bozuluyordum ama onun arkadaşlığı da kıymetliydi benim için. Yani belki 10 yıl olmuştur arkadaşlığımız. En son yine ben olmadan bir şeyler planlamış. Anladım. Beni eskisi gibi samimi görmüyordu kendine. Yeni arkadaşlıkları ona daha cazip geliyordu. Benden sıkılmıştı belki de. Bilmiyorum yani. Haftada 1 anca görür olmuştum son zamanlar. Çok kırıldım, çok bozuldum. Ve benden tamamen gitmesini beklemeden ben ondan gittim. Artık görüşmemeye başladım. Sadece gönlümü alsın istemiştim. Bana bir adım atsa ben ona 10 adım atacaktım. “Sen yanlış anlamışsın” demesini bekledim. “Ben ona birşey yapmadım” demiş. Ve tamamen bitti arkadaşlığımız. İşin enteresan tarafı ben bu olayla ilgili kimseye kendimi savunmadım. Ama o çok kötülemiş beni. Herkes bana düşman oldu. Birlikte geziyorlar, yiyorlar, içiyorlar. Ben ise sizlere yazıyorum böyle. Teşekkürler.