Kusura bakma, bugün misafirlerim vardı. Bütün gün koşturma onun için geç cevap veriyorum. Hastalandigim zamanlarda 2 işte çalışıyordum, onun yanında bir kuruma başkanlık yapıyordum gönüllü olarak. Yani iş hayatım ve etrafı stresliydi. Onun yanında okuyordum daha. Onun stresi ayri, çünkü hiç doğru dürüst yol katmiyordum. İnsanlarla ilişkilerim de affedersin b***. Iyi niyetimi kendi çıkarları için kullanam çok oldu. Bende hani o zamanlar "hayır" diyemediğim için, sinir cizmiyordum. Diger tarafından ailemde devamli bir stres bir dram boş yerden. Babam vefat ettikten sonra gerçekten maddi manevi zorluklar çektik, ama belli bir süre sonra herkes benim herseye kosturduguma alışmış. Her is benim başıma kalıyordu.. En ufak işler bile.
Kronik bir hastalığım olduğunu 2 senenin 1ni çok ağrı çektikten sonra öğrendim. Yeme içme bozukluğu oldu, depresyon aldı başını gitti felan. Ve bir kaç konu daha. Yani yola çıktığım nokta tamda bu. Ondan sonra yaptıklarım:
- 1. İşlerimin bir tanesini bıraktım ve başkanlıktan istifa ettim. İş stresi indirdim.
2. Derslerimi yeniden planlayıp, öğrenme planı çıkartıp hem sınavlarımı kazandım, hemde cok iyi notlar aldım. Üniversiteyi öylece gec de olsa cok iyi bir not alarak bitirdim. Bahsettiğim gibi konsantre olarak.
3. Hayatımdaki bütün çıkarcı, enerji vampiri insanları çıkarttım. Nerdeyse hiç bir arkadaşım kalmadı. Ama olsun. Iyi oldu.
4. "hayır" demeyi öğrendim. Yardım ederim elimden gelse, ama artık kimsenin hayatını kendi hayatımın yanında yasamak istemiyordum ve herkesin kendi sorumluluğunu almak zorunda olduğunu anlattıp durdum. Zaman aldi biraz, ama değdi.
5. Kronik hastaligim icin hastaneye yattim. Tüm kontrollerden felan geçtim, tedavi oldum bir süre. Hala kilo alamıyorum, ama yaklaşık 7 senedir ne hastaligim tekrardan hortladı nede ilaçlar alıyorum. En büyük etken burda stresi azaltmam
6. Psikoterapiye gidiyordum (sahsen bugün terapiye başlasaydim cok daha iyi sonuçlar alırdım. O zamanlar neyin ne olduğunu bu kadar hem bilmiyor, hem anlatamiyordum). Ne kadar faydaliydi diye sorsalar bilmiyorum. Bence kendi kendime okuduğum ve araştırdıgim. Daha cok yardım etti.
7. En sonunda: kendime kendi şamar oğlanım gibi davranmayi bıraktım. Yani kendime daha çok vakit ayirdim. Benim sevdiğim şeyleri tekrar öğrenmeye çalıştım. Hala neyi sevdigimi kesfediyorum. Değişik bir durum, çünkü eskiden hep baskalara göre yaşardım. Bugün hala psikoloji kitapları okuyup kendimi geliştiriyorum..
Aklıma gelen bunlar. Hayatımın nerdeyse her alanında değişiklikler gerekli oldu gördüğünüz gibi. En son ne zaman bir panik atagi yaşadım bilmiyorum bile. En az 5 sene olmuştur. Biraz uzun oldu yazım
Sinavda tekrar heyecanlanmaktan korkuyorum.
devletle anlasmali kurumlar var cok pahali degil en son bnd3 kendi ilacimi keyfmce biraktim rahatladm kendimi baska seylere verdim maneviyata , nefes terapilerine hala sinirliligim asiligim gtmedi ama az cok topluma uyum saglamaya basladim ilac almiyorum bir daha da almak istemiyorum insan kankasini tanimaz mi ya sokak ta kaybolur mu eve gderken esim.safligima verdi hep yazik o da 7.24 pesimde kayboldu mu napti smdi 3 yildir agzima surmedim maneviyat ve nefes calismalari iyi geldi
