-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Panik Atak Yaşayan Hamileler, Hamile adayları...
- Konu Sahibi Editor
- Başlangıç Tarihi
Ztn
ztn yapabilsen dr da ne işin var amacı seni ikna etmek inandırmk tek başına baxı şeyleri yapabilceğime
Ben de yalnız yapamıyorum. Yanına sevdiğin bi arkadaşını, ya da bi akrabanı al. Bin otobüse, bi durak sonra in. Sonra iki durak git, in. Yanında biri olursa sohbet filan derken unutursun belki korkularını. Bugün annemle, kızımla çıktım ben de.
İnşallah başarırsın. İnşallah güzel i hamilelik yaşarsın.
Saçmalama lütfen. Bebeğini düşün. O sana Allah'ın emaneti.
Birazda bu düşüncelerin sebebi hamilelikteki hıtmınlardanmış benfe hep ağlıom mutsuzuö ama geçicek bam ne güxel 13.haftaya girmişin sabret az kaldı
- 23 Ocak 2013
- 1.055
- 865
- 123
arkadaşım hangi sayfada paylaştın? ben göremedim.
- 23 Ocak 2013
- 1.055
- 865
- 123
yaziyı komple kopyaladım, buradan da okuyabilirsiniz
Merhabalar,ben yaklaşık 1-1.5 yıl kadar panik atak,depresyon ve okb hastalıklarıyla boğuştum.Nasıl iyileştim neler yaptım burada paylaşmak istiyorum.Tüm bunlar benim tecrübelerim ve bunları yazmamın en önemli sebebi sizlere umut olmak
Kendimden bahsedeyim;26 yaşındayım,evliyim vede ev hanımıyım.23 yaşında evlendim.1 yıl sonunda hamile kaldım ve bu düşükle sonuçlandı.Tekrar hamile kaldım ve bunu öğrendiğimin sabağı booomm
Hayatımda daha önce yaşamadığım,tarifini kelimelerde bulamadığım birşey yaşadım "panik atak" Atak halinde yaşadıklarımı yazmıyorum ki sizleri olmayan ataklara da sürüklemeyeyim.Daha sonra öğrendimki ben majör depresyon geçiriyorum ve bu yanında panik atak ve okb gibi semptomlarıda getiriyor.1 Hafta özel bir hastanede kaldım.Öğrendiğim en önemli şeylerden biri psikolojik rahatsızlıkların uzun zamanlar evresinde oluştuğu ve iyileşmesininde aynı şekilde kademe kademe zaman içerisinde olduğuydu.Hastaneden çıktım,ben aynıyım hiç bir ilerleme yok.Hamile olduğum için en basit iaçları veriyorlar,ataklar anında hiçbir müdehale yapılamıyor.2 hafta sonra da ben tekrar düşük yapıyorum ve bebeğim beni terk ediyor.Ben gece yarıları eşimi uyandırıp her atak halinde acillere gidiyorum filan.
Majör depresyon nedir?Bunu yaşamadan ne okursanız okuyun anlayabileceğinizi sanmıyorum.Tarif edebilirim ama edipte sizlerin canını sıkıp yaranızı deşmekistemiyorum.
Yaşadıklarım derin bir üzüntü,panik atak hali ve zarar verme obsesyonuydu.Tekrar paxil adlı ilaca başladım.Dr.lar evde yalnız kalma filan desede ben onları dinlemedim ve yanımda kalan annemi doğru evine gönderdim.Çünkü onun yanında olmak bana daha çok acı veriyordu,bir annenin yavrusu o haldeyken çektiği üzüntüyü tahmin edersiniz,anacığımın gözleri bana hissettiği herşeyi anlatıyordu.Dışarı çıkamıyor,çıkar çıkmaz atak geçiriyordum.Sonra dedimki kaybedecek hiçbirşeyim kalmadı,bir canım kaldı oda gidecekse gitsin ben dışarıçıkıyorum.Dışarısı farklıylı,gökyüzü eskisi gibi değil,sokaklar yabancı.Ama yılmadım çıktım dışarıya sadece yürüdüm.Tüm atak hallerime rağmen,yanımdan geçen insanlara birşey yaparmıyım korkularına rağmen yürümeye devam ettim.Zamanla bu yürüyüşler daha az acı vermeye başladı.Yavaş yavaş biraz daha iyi hissediyordum kendimi.Biliyorum bu kötü ruh haliyle dışarıya çıkıp insan içine karışmak çok zor geliyor ama yapmalısınız. başka yolu yok.Ben haftanın 4 günü eşimin iş yerine 3 vesait yapıp gittim.Sonra insanlarla iletişim kurmaya başladım.Akrabalarımıaradım,istemeye istemeye de olsa onlarla sohpet ettim.Beynimi normale dönmeye zorladım anlayacağınız.Hergün dışarı çıkmak için bir mazeret buluyordum.Dışarı çıkmak için bedenim ruhumu yerlerde sürüklüyordu ve sonunda bedenim kazanıyordu.
Panik atak halinde ne yaptım.Olduğum yerde durdum arkadaşlar,geleceksen gel,alacaksan al canımı dedim.Derin derin nefesleraldım.Benim ataklarım çok yoğundu günde 2- 3 kez atak geçiriyordum.Sonra bu gelirsen gel ben buradayım durumu işe yaramaya başladı.1 ay boyunca her atak halinde deböyle yaptım.Umurumda değildi,artık onu kabul ediyordum.Sonra her atak biröncesinden daha kolay geçmeye başladı.Umursamadıkça farkettimki panik atak artık beni terk etmişti.Artık gelmiyordu.
Depresyonum devam ediyordu amaeskisinden katbekat azalmıştı.Hasta olduğum süre boyunca bir çok kitap okudum bunlardan birinde kahkaha ve gülümseme egzersizleri vardı.Günde 20 kez kahkaha atıp en az da 20 kez gülümsüyordum.Bunu kendi kendime durup dururken ve zorlada olsayapıyordum.Bunu yapmak beyine sinyal gönderip mutluluk hormonu salgılanmasını tetikliyormuş.
Gelelim en çok canımı sıkan zarar verme korkusu takıntıma.Bununla ilgili ne yaptım ve gittiğim psiyatrist neler önerdi kısaca anlatmak istiyorum.Takıntılı düşünceleriniz geldiğinde aynı panik atakta olduğu gibi gelirse gelsin demeniz gerekiyor.DÜŞÜNMEK YAPMAK DEĞİLDİR en çok bunu aklınıza getirin,bu zarar verme korkunuz geldiğinde vicdan azabı çekmenizi engelleyecektir.Elinizde bıçak var ve ya bunu yanımdakine saplarsam diye bir düşünce geliyor,bıçağı elinizde tutmaya devam edin ve bu düşünceyi kovmayın,evet bunu düşünüyorum ne olmuş yani deyip yaptığınız işi yapmaya devam edin.Doktorum evde 15-20 dk kadar elime bıçak alıp onu bileğiminüzerinde bekletmemi istemişti.İlk başta çok zorlandım,aklımdan bin türlü kanlı bıçaklı intahar senaryosu geçti,ağlaya ağlaya o bıçağı bileğimde beklettim.Ne oldu hani kendini bıçaklamaktan korkuyordun.Bak çok yakınsın bunu yapabilirsin ama yapmıyorsun neden?Çünkü bu düşünceler sana ait değil,beyninin mutsuzluk hormonu yüzünden oynadığı oyunlar,bir alışkanlık.Aynı testleri eşimin üzerinde de yaptım,aldım bıçağı onun yanında da bekledim.Eşim gülüyordu ben elimde bıçak yanıbaşında dururken o televizyon izliyordu komik geliyordu ona bu hallerim,yapmak zorundayım doktorum istiyor diyordum.1 hafta boyunca her gün bu bıçak testini yaptım.Her bıçağı elime alışımda korkum dahada azaldı.Dışarıda yanımdan geçen adama ya vurursam ya küfür edersem gibi düşünceler geliyordu,bende yaparsan yap ya nolocak en kötüsü deli derler,derlersedederler aman babane deyip kendimirahatlatıyordum.Takıntılarımı kovmuyordum.Anladımki ben onları kovdukça besliyorum,kovdukça onlardan korkuyorum.Kabul ettim,tüm düşüncelerimi kucaklıyordum artık.Sonra nemi oldu beynim benim bu düşünceler karşısındaki umursamazlığımı farketti ve artık o düşünceler geldiğinde korku sinyalleri vermeyi bıraktı.Ya dedim kendi kendime,yapmadığım birşeyin vicdan azabını neden çekeyim,kimbilir benim zarar vermekten korktuğum insanların akıllarından neler geçitor ama umurlarında biledeğil,kendilerini düşünceleri yüzünden suçlamıyorlar.
OKB bir sinek gibidir,kovaladıkça gelirarkadaşlar.Zor biliyorum ama onu kovalamayın,düşünmemeye çalışmayın hatta düşünmeye çalışın,o gelmeden siz onu çağırın.Emin olun en sonunda pes ediyorbakın ben canlı kanıtıyım.Mükemmelliyetçi olmayın.Bugüne kadar oldunuzda ne oldu kendinizi hasta ettiniz,bırakın bazı şeyleryamuk,bozuk ve yanlış kalsın.Artık ilaç kullanmıyorum ve tekrar hamile kalmakistiyorum.Her gecenin bir sabahı var,her üzüntünün ardından bir mutluluk geliyorbunu unutmayın.Yaşamaktan en önemlisi savaşmaktan vazgeçmeyin.Umut sizin enbüyük desteğiniz.Tüm hasta ve umutsuz arkadaşlarım sizi tek tekkucaklıyorum,hepiniz çok ama çokdeğerlisiniz,çok güçlüsünüz.Sormakistediğiniz herşeyi sorun,seve seveyanıtlarım.Hoşçakalın.
Yazdıklarınızı ağlayarak okudum aynı şeyleri yaşamışız çünkü kurtulmanıza çok sevindim ben sizin kadr atlatamadım fakat ilaçsız hiç diğilse ataklarımı geçitebiliyorum tekrar hamile kalmışsınız sanırım çok sevindim allah sizi mutlu etsin yavrunuı sağsalim kucağınıza almayı nasip etsin
- 23 Ocak 2013
- 1.055
- 865
- 123
Yazdiklarınız benide cok duygulandirdı.Şuan ilaç icmeden ataklarinizı atlatabiliyorsaniz iyilesmeniz cok yakin demektir.Bende inanin öyle pat diye iyilesmedim.Öyle gunlerim oldu ki pes ettim tamam bu hastalik hic gecmeyecek dedim cünkü iyilesme evresi okadar yavaş gerceklesiyor ki burada önemli olan yılmamak.İnanin her gününüz bir diğerinden daha rahat geçecek.Ben gecen yilki durumuma baktigımda arada ucurumlar gorüyorum.Sizde oyle olacaksiniz Allah'in izniyle.Size tek tavsiyem bu hastalikla savasmak onunla savasmamaktan geciyor ne kadar ironik degil mi? ama evet her atak halinde yine geldi off demek yerine gelirse gelsin ve yapabildiğinin en kotusünü yapsın deyin, göreceksiniz ki ataklariniz zamanla azalacak ve en sonunda yok olacak.Sizi kocamaaaan kucakliyorum yalniz degilsiniz.Sevgiler
Çok teşekkür ederim yalnız olmadığımı bile bilmek brni rahatlattı eşim bu konuda nasıl desem grne mi geldi atak masıl beceriosun ortada bişey yokken panik geçirmeyi yat bebeğe zarar gelcek gibi şaflarla beni daha çok panik ediyor sakinleşmek zor oluyor bu sefer bebeğe bişey olacak ilaç alamayacağım diye dahaok korkuyorum psikolog desteğide alıyorum tabi ama bence en önemli destek aileYazdiklarınız benide cok duygulandirdı.Şuan ilaç icmeden ataklarinizı atlatabiliyorsaniz iyilesmeniz cok yakin demektir.Bende inanin öyle pat diye iyilesmedim.Öyle gunlerim oldu ki pes ettim tamam bu hastalik hic gecmeyecek dedim cünkü iyilesme evresi okadar yavaş gerceklesiyor ki burada önemli olan yılmamak.İnanin her gününüz bir diğerinden daha rahat geçecek.Ben gecen yilki durumuma baktigımda arada ucurumlar gorüyorum.Sizde oyle olacaksiniz Allah'in izniyle.Size tek tavsiyem bu hastalikla savasmak onunla savasmamaktan geciyor ne kadar ironik degil mi? ama evet her atak halinde yine geldi off demek yerine gelirse gelsin ve yapabildiğinin en kotusünü yapsın deyin, göreceksiniz ki ataklariniz zamanla azalacak ve en sonunda yok olacak.Sizi kocamaaaan kucakliyorum yalniz degilsiniz.Sevgiler
- 23 Ocak 2013
- 1.055
- 865
- 123
Eşine güzel bir dille atak halinde gosterdiği bu tavrın seni olumsuz etkiledigini anlat.Atak gecirdiğin için bebeğe birsey olacak diye birsey oldugunu düşünmuyorum ben.O iceride Allah'in himayesinde ve güvende.Atak halinde bebege birsey olacak diye düsünmen ataklarinı besler ve arttirir.Bu nedenle o anda evet simdi atak geciriyorum ama bebegim guvende, ona birsey olmayacagini biliyorum, birkaç dakikaya hersey düzelicek ve normale donecek diye düşün.Derin derin nefes al ki kalbine ve beynine yeterli oksijen gitsin.İnan bu dediklerimi yapip gelirse gelsin ben buradayim ne olacaksa olsun deyip derin derin nefes alirsan Vücüt rahatlayacak ve bu rahatlama zamanla iyilesmeni saglayacak.Eşlerimize de hak vermemiz lazim çünkü bu yasamadan anlasilamayacak bir rahatsizlik
. Eşimle dün ağlaya konuştum içimdeki herşeyi anlattım anlayışla karşıladı haklısın anlayamadum özürd dilerim bundan sınra daha dikkatli olıcam dedi soru u çözdük ama en önemlisi benim kendime nasıl davrandığım çok şükür ki ilaçsız artık uzun süreli ataklarım da yok yazdıkların bemim için örnmliydi gerçekten bu hamilelik içimde ne kadar korku barsa dışarıya çıkardı belkide bebeğimi çok uzun süredir beklediğim ve ilkinde düşük yaptıım buna aşılamayla kavuşmam senebiyle bi an önce onu istiyprum
Öncelikle bu hastalıkla baş etmek zorunda kalan tüm arkadaşların Allah yardımcısı olsun. Ben daha önce hiç panik atak hastalığı yaşamadım ama ne zaman ki başımdan bir kürtaj geçti ve şimdi de 20 haftalık hamileyim. Her gün bir şey oldu mu diye düşünüyorum ya karnımsa bir şey olduysa diye evde duruyorum sürekli her sabah ağlıyorum. Bununla nasıl baş etmeliyim bilemiyorum
Benzer Konular
