Buraya bir yetişkin olarak değil, küçük kız çocuğu halimle yaziyorum..cunku annemin eksikliğini hissediyorum, ve anne söz konusu olunca hepimiz birer küçük ki cocuguyuz.. kabul edin etmeyin yeri doldurulamaz bir sevgi .bazıları için yoklugu acitir, bazıları yaşarken size annesizlin hissettirir..
Çıkarsız bir sevgi yok mu hayatta? Cidden soruyorum.hersey para mı!
Ya da beni çıkarsız seven kimse yok mu?
Babam ,babannem, kardeşim beni çok seviyor biliyorum..bir de bu güne kadar edindiğim kardeş bildiğim dostlarım var.
Ama anne sıcaklığının ve güveninin yerini doldurmuyor ki bunlar..
Annem beni sevmiyor da şöyle yapiyor da diye aglamayacagim burda..
Sadece merak ediyorum, evladı için para harcamak anneye koyar mi? Evladına bu nedenle kötü davranan bir anne gerçekten seviyor müdür?
Ne isterse yaptım.. okudum, meslek edindim..ne yazık ki kendim tutunamadim.varsa bu sitede avukat olan, o anlar beni. Buraya küçük bir kız çocuğu halimle yazdigimi başta soylemistim..
Büyük bir hukuk bürosunda ,işçi avukat olarak çalışıyorum ve hiç mutlu değilim..kiramı vs kendim ödüyorum.ailem destek olmuyor.varlikli bir ailem var,ama kendime yettigim için gerek yok..
Şimdi kpss hakimlik gibi sınavlara hazırlanmak istiyorum, ama bu işyerinden ayrılmami gerektiriyor çünkü sinavlara çalışamıyorum.. ofis açmayı denedim ama olmadı, biraz zaman gerekiyor müvekkil vs edinmek için, o sürede maddi yaedim alacagim için , annem üzerime çok geliuordu ,zaten baskın bir karakteri var ben annemle olan sorunlarim yüzünden terapiye gittim bir süre..sonra devam ettiremedim.psikolog annemin borderline oldugunu düşünüyor..annemin bana küçüklüğümden beri söyledikleri ,hissettirdikleri ben de öyle bir iç ses haline gelmiş ve özdeşleşmiş ki ne zaman kendim olsam ve kendimi mutlu hissetssm o iç ses bana kendimi yetersiz ve degersiz hissettiriyor..annem beni aşağıya çekiyor ,rencide ediyor.duygularimi önemsemiyor..
Ama bana he rgelisinde muhteşem yemekler , güzel elbiseler, ne ihtiyacım varsa ve istemeden alıyor, param olmasına rağmen..
Ve işte ben o zaman kendimi bencil hissediyorum..annen seni seviyor diyorum..ama bazen de ancak bir düşmanın soyleyebilecegi bir söz söylüyor..ağlıyorum ve uzuliyorum..
Geleceğimin daha güzel olması için kpssye ve kurum sınavlarına hazırlanmak istiyorum..ama o bu surede bana destek gerekeceği için benimle kavga etti.. halbuki geçici bir durum bu..sınav olmazsa ise tekrar girerim zaten...
Eski sevgilim de homeofis olduğum zaman ofisimi kullanıyordu, sanki o da bunun için benimle birlikteydi, bilemiyorum..hiç değer dvermedi çünkü, hep iteledi beni, aynı annem gibi o da beni yetersiz görüyordu.
Anne ne kadar severse sevsin, evladı için para harcamak zoruna mı gider?
Ne fedakar anneler var ama görüyorum. Benim annem kötü mü sizce..
Bazen onu hiç görmek istemiyorum..
Her sabah işe istemeden gidiyorum, bana anlayış gösterse, sınavları kazansam hakim ve savcı olabilirim.yada kurum avukatı olabilirim..herşey degiseblir.
O yardım etmek istemedi.
Babamın asla anneme karşı sesi çıkmıyor.
Çok yalnizkm ve sinirliyim.
Kendimi sevmei ve değerli hissetmek icin elimden gelen çabayı göstermeye çalışıyorum zaten.
Hayat bu kadar zorken annemle savasmak istemiyorum bir de.
Ben sevginin koşulsuz olması gerektiğini düşünüyorum..annemij durumu olmasa anlarım.ama bana bir sene için anlayis gösteremedi.yine de canı sgolsun..
burada amacım annemi suçlamak değil, kendimce sucldigimi haksız olup olmadigimi anlamakti.
