arkadaşlar öncelikle çok teşekkür ediyorum yardımlarınız için.
bugün ablamlar geldi. ilk iş eniştem adamı bulup konuştu. zaten kabul etmesini beklemiyordum. inkar etmiş, öyle bir şey yok yanlış anlamış diye. eniştem baya sıkıştırmış. eniştem bir daha yaklaşmaya cesaret edemez, için rahat olsun diyor. bilmiyorum inşallah öyle olur. şu an okullar kapalı dışarıya çıkmıyorum.
eşim de bilsin öğrensin dedik.
eşime anlatırken en çok korktuğum benden 4 ay nasıl saklarsın dediğinde ne cevap veririm diye.
burdaki arkadaşların tavsiyesiyle pat diye 4 aydır takip ediyor demedim. İlk önce farketmedim, çocuğunu okula götürüp getiriyor dedim ama sonraları açıkça bana baktığını fark ettim. Sana söylemeyi düşündüm, ne yapacağını kestiremediğim için vazgeçtim dedim.
eşim önce çok kızdı. yine de söylemeliydin diye. ablam eniştem biraz zor sakinleştirdi. Ben de kimsenin günahına girmek istemedim, amacım emin olmaktı, sonuçta o adam da evli, çocukları var. emin olmadan böyle bir şey söylemeye cesaret edemedim dedim.
ama benim yolumu kestiğini, benimle konuşmaya çalıştığını, kartını atıp gittiğini söylemedim, burası küçük yer.
bir yerde karşılaşırlar, tatsız şeyler yaşanmasın diye olabildiğince yumuşak anlatmaya çalıştım, çünkü bakıyo demem bile onu aşırı sinirlendirdi. neyse ki şimdi biraz daha iyi. en azından biliyo ve içim rahat.
eniştem eşimle uzun uzun konuştu, sakin olmasını, öfkeyle hareket ettiğinde olayların daha da büyüyeceğini söyledi. bir daha böyle bir şey yaşanırsa direk savcıya gitmesini, kendisinin müdahale etmemesini söyledi.
kızımın okulunu değiştirmek istiyorum ama kızım istemedi, bu sene yeni birinci sınıfa başladı ve arkadaşlarından ayrılmak istemiyor. zaten okula zor götürüyorum bir de okulunu değiştirirsem hiç gitmek istemeyecek, sene sonuna kadar eşim götürüp getirecek, sonrası da bakalım artık. inşallah bu günler geride kalır, bir daha da yüzünü görmem.
4 aydır boş yere kendimi yedim bitirdim, bir türlü cesaret edemiyordum nasıl anlatacağım konusunda. tekrar çok teşekkür ediyorum sizlere.