- 23 Ekim 2020
- 1.026
- 5.990
- 29
çocuklarım olduktan sonra bu şekilde etiketlendim kızlar.
Aslında ben de kabullendim artık evet pimpirikliyim diyorum.
Ama çevrem bu konuda bana sanki uzayliymisim gibi bakıyor.
Çocuktan önce çok sosyal ve insanları mıknatıs gibi kendime çeken biriydim.
Benden önce onlar benimle görüşmek ister her ortama cagirilirdim.
Kuzenlerimin de olduğu bir apartmanda yaşıyorum .
Bensiz yapamazlardi sensiz bir günüm geçsin istemeyiz enerji kaynagimizsin derlerdi. Diğer komşularım da öyle.
Balon gibi sisip kendimi puf diye sönmüş hissediyorum.
sonra 
Neyse uzatmadan kisaca bazı olayları anlatim.
Çocuklarımın belli bir düzeni var uyku saati oyun saati vs. Çocukları uyuttuğum saatlerde kapıyı çalmayın kızlar bende o sırada yapamadığım işlerimi yapıyorum, bir de çocuklarımız hasta olduğu zaman birbirlerine bulastirmasinlar o zaman da görüşmeyelim diye konuştum. Bunu soylememdeki amaç onlar yüzünden benim çocuklarım çok hasta oldu.
(grip olmuş çocukla bana geliyorlardi ağzı açık büyük küçük öksürük hapşırık hepsi vardi.
ertesi gün benimkiler atesleniyordu .
Kac gece ağladım ateslerini düşüremedik sabaha kadar hastanede serum iğne ...)
ben böyle konuştukça ne kadar pimpiriklisin dediler.
Acaba buna mi alındılar?
Baska zaman hep görüşelim dedim. Her gün kapım çalınırdı
O günden sonra ayda bir daha sonra daha da seyrek...
Bir kuzenim benden büyük onun çocuğu yok. Çok gezmeyi sever.
Çocuk olduktan sonra kendini geri çekti.
Bir şey demedim.
Önceden gel bir bahçeye inelim nefes alalım derdi şimdi ben teklif ediyorum ya sen şimdi çocuklarla inmen zor olacak 1 saat hazırlık yapıyorsun zaten bahçede oturamiyoruz ki sen çocukların peşindesin hep dedi.
Tamam dedim.
Bu anlattıklarım koranadan önce.
Diğer kuzenlerim geliyor onlara Önceden hep bende vardım aralarında. Şimdi teklif bile etmiyorlar.
Korana olunca bir taraftan sevindim oh iyi ki görüşmüyoruz bir de hastalık dinlemezlerdi diyorum.
Çünkü hala çok görüşüyorlar.
Ama hala bir tarafım incinmiş kırık kendimi dışlanmış hissediyorum.
Siz benim yerimde olsanız ne düşünürdunuz ?
Daha mi rahat olurdunuz?
Ben problerimlerimi arkadan değil yuzyuze konuşmayı seviyorum. Başka türlü çözülmüyor yoksa.
Ama bu durum Başka dislanmislik sendromuna girdim.
Kendimi zorla aralarına tekrar aldırmak da istemiyorum. Ama üzülüyorum da işte. Alışkanlıklar mutluluklar kahkahalar...
Hepsi sahte miydi ?
Önceliğim çocuklarım oldu diye mi geldi yoksa tüm bunlar başıma.
Etrafımda hiç anlayışlı insan yokmuymus en çok buna üzülüyorum.
Kucuk Çocuğu olanlar sizlerinde çevreniz azaldı mi çocuktan sonra eğer öyle olduysa kendimi daha iyi hissedicem.
Oh be içime at at kangren olacaktım yazdim rahatladım
Aslında ben de kabullendim artık evet pimpirikliyim diyorum.
Ama çevrem bu konuda bana sanki uzayliymisim gibi bakıyor.
Çocuktan önce çok sosyal ve insanları mıknatıs gibi kendime çeken biriydim.
Benden önce onlar benimle görüşmek ister her ortama cagirilirdim.
Kuzenlerimin de olduğu bir apartmanda yaşıyorum .
Bensiz yapamazlardi sensiz bir günüm geçsin istemeyiz enerji kaynagimizsin derlerdi. Diğer komşularım da öyle.
Balon gibi sisip kendimi puf diye sönmüş hissediyorum.
sonra Neyse uzatmadan kisaca bazı olayları anlatim.
Çocuklarımın belli bir düzeni var uyku saati oyun saati vs. Çocukları uyuttuğum saatlerde kapıyı çalmayın kızlar bende o sırada yapamadığım işlerimi yapıyorum, bir de çocuklarımız hasta olduğu zaman birbirlerine bulastirmasinlar o zaman da görüşmeyelim diye konuştum. Bunu soylememdeki amaç onlar yüzünden benim çocuklarım çok hasta oldu.
(grip olmuş çocukla bana geliyorlardi ağzı açık büyük küçük öksürük hapşırık hepsi vardi.
ertesi gün benimkiler atesleniyordu .
Kac gece ağladım ateslerini düşüremedik sabaha kadar hastanede serum iğne ...)
ben böyle konuştukça ne kadar pimpiriklisin dediler.
Acaba buna mi alındılar?
Baska zaman hep görüşelim dedim. Her gün kapım çalınırdı
O günden sonra ayda bir daha sonra daha da seyrek...
Bir kuzenim benden büyük onun çocuğu yok. Çok gezmeyi sever.
Çocuk olduktan sonra kendini geri çekti.
Bir şey demedim.
Önceden gel bir bahçeye inelim nefes alalım derdi şimdi ben teklif ediyorum ya sen şimdi çocuklarla inmen zor olacak 1 saat hazırlık yapıyorsun zaten bahçede oturamiyoruz ki sen çocukların peşindesin hep dedi.
Tamam dedim.
Bu anlattıklarım koranadan önce.
Diğer kuzenlerim geliyor onlara Önceden hep bende vardım aralarında. Şimdi teklif bile etmiyorlar.
Korana olunca bir taraftan sevindim oh iyi ki görüşmüyoruz bir de hastalık dinlemezlerdi diyorum.
Çünkü hala çok görüşüyorlar.
Ama hala bir tarafım incinmiş kırık kendimi dışlanmış hissediyorum.
Siz benim yerimde olsanız ne düşünürdunuz ?
Daha mi rahat olurdunuz?
Ben problerimlerimi arkadan değil yuzyuze konuşmayı seviyorum. Başka türlü çözülmüyor yoksa.
Ama bu durum Başka dislanmislik sendromuna girdim.
Kendimi zorla aralarına tekrar aldırmak da istemiyorum. Ama üzülüyorum da işte. Alışkanlıklar mutluluklar kahkahalar...
Hepsi sahte miydi ?
Önceliğim çocuklarım oldu diye mi geldi yoksa tüm bunlar başıma.
Etrafımda hiç anlayışlı insan yokmuymus en çok buna üzülüyorum.
Kucuk Çocuğu olanlar sizlerinde çevreniz azaldı mi çocuktan sonra eğer öyle olduysa kendimi daha iyi hissedicem.
Oh be içime at at kangren olacaktım yazdim rahatladım
Son düzenleme:
