- 4 Ağustos 2018
- 406
- 290
- 18
- Konu Sahibi Bir iki Dort
- #1
Evlilik yapmayi dusunmuyordum.Ta ki suanki erkek arkadasima kadar..Cunku evlilige karsi bir korku olustu icimde
En kisa sekilde anlatacak olursam, anne ve babam kendimi bildim bileli kavga eder.ikisi de hem hakli hem haksizdir..ikisini de cok seviyorum.Ama annem bana karsi hep acimasiz ,daha sert oldu. Beni hep asagiladi, kucuk dusurdu baskalainin yaninda .Ben hep odama kapanir ssessizce aglardim.Bana karsi sanki ofkeli,sanki beni sevmiyor.. hic begenmiyor beni, hep kotuluyor kendi ailesinin yaninda.Babama da bazen oyle yapiyor. Kendimi hep cirkin beceriksiz hissettim.hicbir zaman kendimde birseyler basaracak guc bulamadim hep pes ederdim.nasil olduysa calistim,is hayatina atildim.Ama o yine devam ediyor beni ezmeye,kotu davranmaya..
Beni cok sevdigini biluyorum.Hatta cok umursadigini da.ama babam gibi davranmiyor bana.Babam hep nazik,hep ellerimi tutar hep guleryuzludur.
Annem ise bana karsi buzdolabi gibidir.Asla bir derdimi anlatamam.cunku oradaki hatamdan vurur beni ..asla beni mutlu eden bir konuyu konusamam.Nasil oluyorsa is benim beceriksizligime, ev isi yapmayisima gelir. Mesela alisveris yapsak, konuyu paraya getirir,kendim odesem bile .Veya " hersey para verip almak degil.ben az sey aliyorum ama sizden daha iyi alir,cok daha guzel yakistiririm" deyiveriyor.Masada bir cicek gorsem" ne gzuel ,annecim ilerde kahvalti hazirladigimda boyle hos seyler koyacagim" desem "sen once kahvalti hazirlamayi ogren" lafini duyuyorum.
Sanki bir savas icindeyiz..
Ve ben buna cok uzuluyorum..
Lisede ,universite okurken asla erkek arkadasim olmasini istemediler,ben de sozlerinden cikmadim.
Simdi bir wrkek arkadasim var,onu istemiyor.Daha once de baskalari olmustu ,en kucuk seylere o kadar moralimi bozdu ki (mesela cok gorusuyorsunuz,cok uzun surdu,gec geldiniz) icimden geldigi gibi devam edemeyecegimi gorup ayrilmak istedim.cunku nasilsa karsimdaki benim durgunlugumu gorup benden ayrilacakti.
.ben annemin benim mutlu olmami istemedigini dusunuyorum .ama kimsenin buna inanmayacagini biliyorum.ve ins yaniliyorumdur.
Hayatima giren kimseyi istemiyor.Hayatima giren kisiler de beni istemeyecek onun yuzunden
belki de hic mutlu olamiyacagim.
Gercekten bu yuzden beraberligim biter mi? Erkek arkadasim benim inandigim bir insan.o anneme takilmiyor.ama ben ielrisi icim korkuyorum.illaki mutlu olmak icin ailemizden uzakta mi yasamaliyiz?
En kisa sekilde anlatacak olursam, anne ve babam kendimi bildim bileli kavga eder.ikisi de hem hakli hem haksizdir..ikisini de cok seviyorum.Ama annem bana karsi hep acimasiz ,daha sert oldu. Beni hep asagiladi, kucuk dusurdu baskalainin yaninda .Ben hep odama kapanir ssessizce aglardim.Bana karsi sanki ofkeli,sanki beni sevmiyor.. hic begenmiyor beni, hep kotuluyor kendi ailesinin yaninda.Babama da bazen oyle yapiyor. Kendimi hep cirkin beceriksiz hissettim.hicbir zaman kendimde birseyler basaracak guc bulamadim hep pes ederdim.nasil olduysa calistim,is hayatina atildim.Ama o yine devam ediyor beni ezmeye,kotu davranmaya..
Beni cok sevdigini biluyorum.Hatta cok umursadigini da.ama babam gibi davranmiyor bana.Babam hep nazik,hep ellerimi tutar hep guleryuzludur.
Annem ise bana karsi buzdolabi gibidir.Asla bir derdimi anlatamam.cunku oradaki hatamdan vurur beni ..asla beni mutlu eden bir konuyu konusamam.Nasil oluyorsa is benim beceriksizligime, ev isi yapmayisima gelir. Mesela alisveris yapsak, konuyu paraya getirir,kendim odesem bile .Veya " hersey para verip almak degil.ben az sey aliyorum ama sizden daha iyi alir,cok daha guzel yakistiririm" deyiveriyor.Masada bir cicek gorsem" ne gzuel ,annecim ilerde kahvalti hazirladigimda boyle hos seyler koyacagim" desem "sen once kahvalti hazirlamayi ogren" lafini duyuyorum.
Sanki bir savas icindeyiz..
Ve ben buna cok uzuluyorum..
Lisede ,universite okurken asla erkek arkadasim olmasini istemediler,ben de sozlerinden cikmadim.
Simdi bir wrkek arkadasim var,onu istemiyor.Daha once de baskalari olmustu ,en kucuk seylere o kadar moralimi bozdu ki (mesela cok gorusuyorsunuz,cok uzun surdu,gec geldiniz) icimden geldigi gibi devam edemeyecegimi gorup ayrilmak istedim.cunku nasilsa karsimdaki benim durgunlugumu gorup benden ayrilacakti.
.ben annemin benim mutlu olmami istemedigini dusunuyorum .ama kimsenin buna inanmayacagini biliyorum.ve ins yaniliyorumdur.
Hayatima giren kimseyi istemiyor.Hayatima giren kisiler de beni istemeyecek onun yuzunden

Gercekten bu yuzden beraberligim biter mi? Erkek arkadasim benim inandigim bir insan.o anneme takilmiyor.ama ben ielrisi icim korkuyorum.illaki mutlu olmak icin ailemizden uzakta mi yasamaliyiz?