- 24 Ekim 2012
- 8.286
- 9.877
- 248
- Konu Sahibi okeanoss00
- #1
Herkese iyi akşamlar. En son yaşadığım olaydan sonra destek almam gerektiğinin farkına vardım lakin ilaç tedavisi mi olmalı yoksa psikolog yeterli olur mu kararsız kaldım.
Devlet memuru bir babanın çocuğuyum. Babam psikolojik sorunları olan bir insan. Bizi dövmedi ama sürekli bağırmaları, annemi sindirmesi sebebiyle annemin ona cevap verememesi. Çoğu zaman kızacak korkusuyla derdini bile anlatamadığı bir adam. Ben bu nedenle hep asiydim ama herkese her şeye kendimi ispatlama anlatma ihtiyacı duyuyorum.
En önemli sorunumsa öfke kontrolü. Sinirlendiğim zaman nevrim dönüyor. Ses tonumu ayarlayamiyorum o kadar yüksek çıkıyor ki çoğu zaman sakinleştigimde boğazım ağrıyor. Nazımı çeken insanlara yaptığımı farkettigim bir de hakaret mevzusu var. Küfür etmiyorum ama salak mısın sen, anlamada kıtlık mi yaşıyorsun, aptal olabilir misin acaba gibi sorular şeklinde hakaret cümleleri çıkıyor ağzımdan. Bunları söylemezsem içimde volkanlar patlıyor sanki sakinlesemiyorum. Hırsımı alamayıp kendimi anlatamıyorsam ağlama da geliyor peşinden. Haklı da olsam haksız duruma düşüyorum. Bazen patlatasim geliyor bir tane. O konuda vukuatim yok ama ya bir gün onu da yaparsam diye korkuyorum. Sinir anında çok fenA gözüm dönüyor.
Maddi sıkıntılar dışında güzel giden bir evliligim var. Beni seven bir eşim. Ama bu ağız dolusu bağırmalar geçmezse eşim benden elbet birgün bikacak. Kolay da evlenmedim 7 sene bekledik birbirimizi. Böyle olmamın sebebinin babamdan ve bize yaşattıklarından olduğunu düşünüyorum. Çünkü çoğu zaman annem gibi olmayacağım derken buluyorum kendimi. Ya da anneme ben sen değilim derken. Ne yapmalı hangisi çözüm olur?
Devlet memuru bir babanın çocuğuyum. Babam psikolojik sorunları olan bir insan. Bizi dövmedi ama sürekli bağırmaları, annemi sindirmesi sebebiyle annemin ona cevap verememesi. Çoğu zaman kızacak korkusuyla derdini bile anlatamadığı bir adam. Ben bu nedenle hep asiydim ama herkese her şeye kendimi ispatlama anlatma ihtiyacı duyuyorum.
En önemli sorunumsa öfke kontrolü. Sinirlendiğim zaman nevrim dönüyor. Ses tonumu ayarlayamiyorum o kadar yüksek çıkıyor ki çoğu zaman sakinleştigimde boğazım ağrıyor. Nazımı çeken insanlara yaptığımı farkettigim bir de hakaret mevzusu var. Küfür etmiyorum ama salak mısın sen, anlamada kıtlık mi yaşıyorsun, aptal olabilir misin acaba gibi sorular şeklinde hakaret cümleleri çıkıyor ağzımdan. Bunları söylemezsem içimde volkanlar patlıyor sanki sakinlesemiyorum. Hırsımı alamayıp kendimi anlatamıyorsam ağlama da geliyor peşinden. Haklı da olsam haksız duruma düşüyorum. Bazen patlatasim geliyor bir tane. O konuda vukuatim yok ama ya bir gün onu da yaparsam diye korkuyorum. Sinir anında çok fenA gözüm dönüyor.
Maddi sıkıntılar dışında güzel giden bir evliligim var. Beni seven bir eşim. Ama bu ağız dolusu bağırmalar geçmezse eşim benden elbet birgün bikacak. Kolay da evlenmedim 7 sene bekledik birbirimizi. Böyle olmamın sebebinin babamdan ve bize yaşattıklarından olduğunu düşünüyorum. Çünkü çoğu zaman annem gibi olmayacağım derken buluyorum kendimi. Ya da anneme ben sen değilim derken. Ne yapmalı hangisi çözüm olur?
