Merhabalar herkese öncelikle. Bir miktar iç dökme, öğüt verme ve akıl danışma niteliğinde olacağı için yazım biraz uzayabilir şimdiden uyarıda bulunayım. Sevgili hanımlar ben uzun yıllardır devam eden bir ilişkiden çıktım birkaç ay önce. Ancak normal bir ayrılık sonrası süreci yaşayamadım. Geceleri titreyerek uyanmalar, birbirini tekrar eden rüyalar -rüyaların çoğunda eski nişanlımı arıyorum, nerede olduğunu kimse bilmiyor-, panik atak krizleri ve sonrasında beni aslında bitirmeye başlayan kafa karışıklığı. Bu kafa karışıklığına genişçe değineceğim. İlişkinin ilk zamanlarında bir sorun olduğunu hissediyordum. Karşımdaki insan empati kuramıyordu ve bu benim için anlaması çok güçtü. Gerçekten böyle bir yetiye sahip değildi. Sadece benimle değildi kimseyle empati kuramazdı. Çocuğunuzu karşınıza alırsınız da empati kurmayı öğretmeye çalışırsınız ya bunu yaptım kocaman adama defalarca. Asla anlamıyordu/anlamak istemiyordu, hatta benim bu tutumumla dalga geçiyordu. Her tartışmada haklı çıkacak bir noktası oluyordu. Evet bir yanlış yaptım ama bunu senin yüzünden yaptım, evet bir hatam var ama sen böyle yapmasan yapmazdım... Bu şekilde öfke nöbetleri, saygısızlık, hakaret, küçümseme, alaycı tavırlarına kılıf bulmuştu. Tabiri caizse hep bir ''ama''sı vardı :) Bu böyle devam ettikçe ben hata yapmamaya çalıştım. Çünkü bütün huzursuzluk benim yüzümdendi bu kafama çivilenmişti. O kendini her aklamaya çalıştığında empati kurup anlamaya çalıştım. Benim yanlışlarımda ise ikimiz beraber beni eleştiriyorduk :)
Bunlara nasıl müsade ettim değil mi? Çünkü kendini, beni ve çevremizi bile manipüle etmişti. Seven, emek veren, fedakarlık eden o idi. Ben ise memnuniyetsiz, çok az sevgi kırıntısına onu mahkum etmiş vicdansızdım. Onun dışında kimse benim derdimi çekmezmiş, kimse beni onun kadar sevemezmiş hatta ailem bile. Anne ve babamın tartışmalarıyla geçti benim çocukluğum. 6-7 yaşlarında beni hakem tayin etmeye başlamışlardı şu an 29 yaşındayım ve hala aynı durum. Bu durum evet beni çok yıprattı ancak bu sayede empati kurma kabiliyetim çok gelişti, problemlere çözüm odaklı yaklaşmayı öğrendim. Bu durumun en büyük dezavantajı insanların yaptığı yanlış altında geçerli bir neden bulursam o insanı kazanmam gerektiğini düşünür oldum. Bu da hayatımda bana açıklama yapan hiçbir insana sırtımı dönememek oldu maalesef. Çok kez canım yandı bu yüzden. Her neyse bu durum haricinde ailem bebek gibi baktı bana. Onlar sayesinde çok güzel okullarda okudum ve şu anda çok iyi bir kariyer hayatına sahibim. Ama eski nişanlıma göre beni gerçekten seven sadece o vardı. Ailem, arkadaşlarım, tüm çevremin sadece amacı vardı.
Bunları şu an hatırlarken çok komik geliyor. Nasıl inanmışım diye?! İlk tanıştığımızda ayakları yere sağlam basan, kendinden emin o genç kadınken ona acımıştım. Bana hisleri olduğunu biliyordum ama aramızda dağlar kadar fark vardı. Hayata bakış açısı, eğitim, kültürel vs. her anlamda zıt iki kutuptuk. Onun beni sevmesini zamanla sevdim. İlk dönemler gerçekten bütün dünyası bendim. Hayalimdeki adam deyip tüm farkları göz ardı ettim. Bu ilk döneme love bombing deniliyormuş. Ne zamanki beni elde etti işte o zaman tüm ipler koptu. Ondan üstün olduğum hangi konu varsa o konuya değinip önemsiz olduğundan bahsetti. Böylelikle zamanla benim de özgüvenim tükendi. Ama en acısı kendi değer yargılarına benim sahip olduğuma beni ikna etti. Hiç kınamayın bu nasıl olur diye? Hayatımda ilk defa bir narsistle karşılaşıyordum ve bu ilişki bitene kadar onu egolu, bencil, empati yoksunu sanıyordum. Bütün bunları da çocukluk travmalarına bağlıyordum. Beni aşan fedakarlıklarda bulunup karşılık bekliyordu. Elbette ben de kendimce bir şeyler yapmak istiyordum karşılığında. Ama benim talep etmediğim şeyler yapıp faturasını bana çıkardığı, hikayenin sonunda benim nankör olduğum fedakarlıklardı bunlar. Aslında yazacak daha çok şey var.
Çok uzatıp sizleri sıkmak istemiyorum. Bu yazıyı yazmamın çok büyük bir nedeni bu yolu tecrübe etmeden bilinçlendirebileceğim bir kişi bile olması umudu. Eğer benzer durumlar yaşayan arkadaşlarım varsa mesaj atabilirler çok detaylı bilgi verip yardımcı olabilirim. Bu sürecin ayrılık kısmı çok zordu çünkü benim için. Yıllarca alakalı alakasız her konuda suçlandığım için kendimi suçladım aylarca. Hala bile bazen acaba sorun bende miydi diye tek tük geliyor aklıma. Merak etmeyin bunlar sürecin doğal parçasıymış. Benzer tecrübelere sahip arkadaşlarım bu süreci daha hızlı atabilmem için önerilerde bulunursanız çok sevinirim. Bu arada şunu da belirtmek isterim bende de kişiye bağımlı olma sıkıntısı varmış ne yazık ki. Şu an tek istediğim özgüvenli o eski kızı geri bulmak ve kendi eksiklerimi onarmak. Sevgiyle kalın
Bunlara nasıl müsade ettim değil mi? Çünkü kendini, beni ve çevremizi bile manipüle etmişti. Seven, emek veren, fedakarlık eden o idi. Ben ise memnuniyetsiz, çok az sevgi kırıntısına onu mahkum etmiş vicdansızdım. Onun dışında kimse benim derdimi çekmezmiş, kimse beni onun kadar sevemezmiş hatta ailem bile. Anne ve babamın tartışmalarıyla geçti benim çocukluğum. 6-7 yaşlarında beni hakem tayin etmeye başlamışlardı şu an 29 yaşındayım ve hala aynı durum. Bu durum evet beni çok yıprattı ancak bu sayede empati kurma kabiliyetim çok gelişti, problemlere çözüm odaklı yaklaşmayı öğrendim. Bu durumun en büyük dezavantajı insanların yaptığı yanlış altında geçerli bir neden bulursam o insanı kazanmam gerektiğini düşünür oldum. Bu da hayatımda bana açıklama yapan hiçbir insana sırtımı dönememek oldu maalesef. Çok kez canım yandı bu yüzden. Her neyse bu durum haricinde ailem bebek gibi baktı bana. Onlar sayesinde çok güzel okullarda okudum ve şu anda çok iyi bir kariyer hayatına sahibim. Ama eski nişanlıma göre beni gerçekten seven sadece o vardı. Ailem, arkadaşlarım, tüm çevremin sadece amacı vardı.
Bunları şu an hatırlarken çok komik geliyor. Nasıl inanmışım diye?! İlk tanıştığımızda ayakları yere sağlam basan, kendinden emin o genç kadınken ona acımıştım. Bana hisleri olduğunu biliyordum ama aramızda dağlar kadar fark vardı. Hayata bakış açısı, eğitim, kültürel vs. her anlamda zıt iki kutuptuk. Onun beni sevmesini zamanla sevdim. İlk dönemler gerçekten bütün dünyası bendim. Hayalimdeki adam deyip tüm farkları göz ardı ettim. Bu ilk döneme love bombing deniliyormuş. Ne zamanki beni elde etti işte o zaman tüm ipler koptu. Ondan üstün olduğum hangi konu varsa o konuya değinip önemsiz olduğundan bahsetti. Böylelikle zamanla benim de özgüvenim tükendi. Ama en acısı kendi değer yargılarına benim sahip olduğuma beni ikna etti. Hiç kınamayın bu nasıl olur diye? Hayatımda ilk defa bir narsistle karşılaşıyordum ve bu ilişki bitene kadar onu egolu, bencil, empati yoksunu sanıyordum. Bütün bunları da çocukluk travmalarına bağlıyordum. Beni aşan fedakarlıklarda bulunup karşılık bekliyordu. Elbette ben de kendimce bir şeyler yapmak istiyordum karşılığında. Ama benim talep etmediğim şeyler yapıp faturasını bana çıkardığı, hikayenin sonunda benim nankör olduğum fedakarlıklardı bunlar. Aslında yazacak daha çok şey var.
Çok uzatıp sizleri sıkmak istemiyorum. Bu yazıyı yazmamın çok büyük bir nedeni bu yolu tecrübe etmeden bilinçlendirebileceğim bir kişi bile olması umudu. Eğer benzer durumlar yaşayan arkadaşlarım varsa mesaj atabilirler çok detaylı bilgi verip yardımcı olabilirim. Bu sürecin ayrılık kısmı çok zordu çünkü benim için. Yıllarca alakalı alakasız her konuda suçlandığım için kendimi suçladım aylarca. Hala bile bazen acaba sorun bende miydi diye tek tük geliyor aklıma. Merak etmeyin bunlar sürecin doğal parçasıymış. Benzer tecrübelere sahip arkadaşlarım bu süreci daha hızlı atabilmem için önerilerde bulunursanız çok sevinirim. Bu arada şunu da belirtmek isterim bende de kişiye bağımlı olma sıkıntısı varmış ne yazık ki. Şu an tek istediğim özgüvenli o eski kızı geri bulmak ve kendi eksiklerimi onarmak. Sevgiyle kalın
