- 20 Ekim 2022
- 84
- 245
- 8
- Konu Sahibi Denizkopugu
-
- #1
Buraya yazdıklarım sadece benim hissettiklerim, benim gözümden yaşadıklarımı yansıtmakta, belki yazarsam daha iyi hissedeceğim.
Güzel çocukluk, güzel okullarda ve güzel bir evlilik, iyi bir kariyerim vardı. Evliliğimin ilk yıllarında eşimin işleri iyi değildi, evin sorumluluğunun bende olduğu dönemlerde sanırım en güzel zamanlarımızdı. Eşim işlerinin düzelmesiyle, 1. çocuğumuz oldu, onun için 2 yıl kadar kariyerime ara verdim ve geri işe döndüm. 2. çocuktan sonra maddi anlamda iyi olmamızın ve eşimin de ısrarı ile işimden ayrıldım. Eşimin bebeklerle arasının iyi olmaması nedeniyle çocukların okulu, kursu, ev içinde ilgilenilmesi gibi konularla tek başıma ilgilendim. Eşimin işlerinin yoğunlu akşam yorgun gelmesi gibi nedenlerle ev ve çocuklarla ilgili asla ondan destek istemedim, bir şeyler yapmayı da seviyorum.
2. çocukda okula başlayınca bir boşlukta kaldım, üzerine annemi kaybettim, üzülmeye bile fırsatım olmadan babamın da sorumluluğunu aldım tüm zamanımı arkadaşlarım ve babamla geçirmeye başladım. Babam ve bir kişi dışında hiç kimse sen nasılsın demedi, geceleri tek başıma ağlarken bir bardak su veren, sırtıma elini koyan olmadı. Kendime baktığım zaman hayatımın içine etmiş, kendimi hiç bir işe yaramayan birisi gibi hissetmeye başladım. Bir evin içine kapanmış, sabah çocukları okula götür akşam al yemek yap evi topla arkadaşlarını dinle babanla ilgilen... Yaptıklarımın bir görev hizmet zorumluluk gibi görünmesi çok zoruma gitti
Tüm arkadaşlarıma bir kadının çalışması gerektiği, asla eşine muhtaç olmaması gerektiği gibi nasihatlar verirken ben kendi dediklerimi yapmadım. Yıllar sonra, daha önce yaptıklarımla alakası bile olmayan bir işte çalışmaya başladım. Arkadaşlarım yüksek lisans yaptın, müdürlük yaptın şimdi asistanlık olarak çalışmak doğru mu diyorlar ama bulabildiğim bu oldu.
Eşime boşanmak istiyorum dedim, depresyonda olduğumu söyleyerek dinlemedi, kale bile almadı beni. Arkadaşlarıma boşanacağım dedim şımarık olmakla suçlandım, asistan maaşıyla nasıl yaşayacaksın dediler. İkinci konuşmamızda eşim para ile tehdit etti beni, sonra ortak arkadaşlarımıza beni şikayet edip zor duruma düşürmeye çalıştı, şimdi çocuklar benim kötü bir eş, anne olduğumu öğreterek onları üzerime gönderiyor.
Dün akşam büyük oğlumla tartıştım. Pes etmeme ramak kaldı gerçekten depresyona düşmek üzereyim
Güzel çocukluk, güzel okullarda ve güzel bir evlilik, iyi bir kariyerim vardı. Evliliğimin ilk yıllarında eşimin işleri iyi değildi, evin sorumluluğunun bende olduğu dönemlerde sanırım en güzel zamanlarımızdı. Eşim işlerinin düzelmesiyle, 1. çocuğumuz oldu, onun için 2 yıl kadar kariyerime ara verdim ve geri işe döndüm. 2. çocuktan sonra maddi anlamda iyi olmamızın ve eşimin de ısrarı ile işimden ayrıldım. Eşimin bebeklerle arasının iyi olmaması nedeniyle çocukların okulu, kursu, ev içinde ilgilenilmesi gibi konularla tek başıma ilgilendim. Eşimin işlerinin yoğunlu akşam yorgun gelmesi gibi nedenlerle ev ve çocuklarla ilgili asla ondan destek istemedim, bir şeyler yapmayı da seviyorum.
2. çocukda okula başlayınca bir boşlukta kaldım, üzerine annemi kaybettim, üzülmeye bile fırsatım olmadan babamın da sorumluluğunu aldım tüm zamanımı arkadaşlarım ve babamla geçirmeye başladım. Babam ve bir kişi dışında hiç kimse sen nasılsın demedi, geceleri tek başıma ağlarken bir bardak su veren, sırtıma elini koyan olmadı. Kendime baktığım zaman hayatımın içine etmiş, kendimi hiç bir işe yaramayan birisi gibi hissetmeye başladım. Bir evin içine kapanmış, sabah çocukları okula götür akşam al yemek yap evi topla arkadaşlarını dinle babanla ilgilen... Yaptıklarımın bir görev hizmet zorumluluk gibi görünmesi çok zoruma gitti
Tüm arkadaşlarıma bir kadının çalışması gerektiği, asla eşine muhtaç olmaması gerektiği gibi nasihatlar verirken ben kendi dediklerimi yapmadım. Yıllar sonra, daha önce yaptıklarımla alakası bile olmayan bir işte çalışmaya başladım. Arkadaşlarım yüksek lisans yaptın, müdürlük yaptın şimdi asistanlık olarak çalışmak doğru mu diyorlar ama bulabildiğim bu oldu.
Eşime boşanmak istiyorum dedim, depresyonda olduğumu söyleyerek dinlemedi, kale bile almadı beni. Arkadaşlarıma boşanacağım dedim şımarık olmakla suçlandım, asistan maaşıyla nasıl yaşayacaksın dediler. İkinci konuşmamızda eşim para ile tehdit etti beni, sonra ortak arkadaşlarımıza beni şikayet edip zor duruma düşürmeye çalıştı, şimdi çocuklar benim kötü bir eş, anne olduğumu öğreterek onları üzerime gönderiyor.
Dün akşam büyük oğlumla tartıştım. Pes etmeme ramak kaldı gerçekten depresyona düşmek üzereyim