Psikolojik sorunum var diye eziyorlar

Psikolojik sorunlarım var dediğimde ise biraz susuyorlar

Sonra da insanlar "Psikolojik durumunun ardına sığınıyorsun" diyorlar, e derler böyle söylerseniz.
Hayat görüşünüzü, arkadaşlarınızın onayına tabii tutmak ve bunun üzerine tartışıp durmak, efor sarf etmek zorunda değilsiniz.

İş ortamında mecburi birlikte olmanız gerekenler ile belli bir iletişim mesafesinde kalır özel konulara dahil olmazsınız, özel hayatınızdakileri de ayıklayıp görüşmezsiniz olur biter.
 
Son düzenleme:
Kadın-erkek ilişkileri, evlilik, aile konuları konuşulduğunda beni kimse ciddiye almıyor, sert tepkilerle karşılaşıyorum. Neden böyle davranıyorlar?

Ofiste ve arkadaş çevremde bir konu hakkında tartışırken benim düşüncelerime önce tuhaf tuhaf bakıyorlar, sonra bir sessizlik hakim oluyor. Daha da konuşacak olursam, psikolojik sorunlarımı yüzüme vuruyorlar ve ciddiye almıyorlar beni.

Sen bu işlerden anlamazsın, çünkü sorun bu işleri çözecek olan kafanda diyorlar. Bazen ben daha da üsteliyorum, sağlık sorunlarımı yüzüme vurmayın, bana düşüncelerinizle gelin diyorum, bu defa şöyle diyorlar: "Hasta olmanın arkasına saklanıp, saçma sapan, ahlak dışı şeyler söylüyorsun. Eleştirildiğinde ise, hasta olmanın arkasına saklanıyorsun. Ya saçma sapan şeyler konuşma ya da konuşuyorsan gelen eleştirileri kabul et. Psikolojik sorunların, sana dokunulmazlık kazandırmıyor."

Mesela kadın-erkek ilişkileri konusunda, kadının sınırsız bir şekilde dilediği her şeyi yaşamasını önerdiğimde, bana bakışları bir anda değişiyor. Geçen gün 22 yaşındaki bir kızın dedikodusunu yapıyorduk. 22 yaşlarında. Daha önce üç farklı erkekle ilişkisi olmuştu. Şimdi yeni birini bulmuş, onunla evlenecek. Ben bu kızın yaptığının gayet normal olduğunu savununca, bana bön bön baktılar.

Başka bir olay daha anlatayım. Ofisteki bir arkadaş kocasından boşanmak üzere. Ben ona sürekli destek oluyorum. Bir yıldır, daha genç ve yakışıklı bir adamla çıkıyor. İkisi bir arada gitmeyince ona boşanmasını önerdim ve sürekli ona bu konuda destek oluyorum. İki çocuğu var, onlar da biraz sorun yaşayacak fakat fikirlerimle bu konuda onu ikna etmeyi başardım sayılır. Bir avukat arkadaşımla da görüştüm, yardımcı olacak. Galiba gelecek ay işlemler bitecek. Mesela bu konuda bana acımasızca saldırıyor diğerleri. Sanki ben boşandırmışım gibi... Ofise çocukları geldiğinde onlar da bana bön bön bakıyor, halbuki ben onlarla da konuşup ilgilenmeye çalışıyorum.

Özetleyecek olursam, neden çevremdeki insanlar bana acımasız biriymişim gibi davranıyorlar? Sanki yuva yıkan, ahlaksız, kötü bir kadınmışım gibi, her söylediğime, her düşünceme karşı çıkıyorlar. Psikolojik sorunlarım var dediğimde ise biraz susuyorlar, sonra farklı şekilde üzerime geliyorlar. Bu sorunun altından nasıl kalkabilirim, lütfen yardım edin.
İkisi bir arada gitmeyince derken eşiyle resmi olarak evliyken başka adamla sevgili yani biz buna aldatma diyoruz, dolayısıyla da size tepki göstermeleri normal gibi geldi, bir de örnek vereyim çok yakın arkadaşım dahi olsa bu adamdan boşan demem ya da keskin bir ifadeyle bu kişiden ayrıl demem, sadece yapılan yanlışları söylerim boşanmak ya da devam etmek ona kalır, fazla müdahilsiniz bence biraz geri durun
 
Sonra da insanlar "Psikolojik durumunun ardına sığınıyorsun" diyorlar, e derler böyle söylerseniz.
Hayat görüşünüz, arkadaşlarınızın onayına tabii olmak ve bunun üzerine tartışıp durmak, efor sarf etmek zorunda değilsiniz.
İş ortamında mecburi birlikte olmanız gerekenler ile belli bir iletişim mesafesinde kalır özel konulara dahil olmazsınız, özel hayatınızdakileri de ayıklayıp görüşmezsiniz olur biter.
Hayat görüşümü, başkasının veya kendimin onayına göre düzenlemek istemiyorum. Beni mutlu edecek görüşlere göre yaşamak istiyorum.
Başkası zaten umurumda değil de kendim de hayat görüşümden şüphe etmeye başladım.
Hayatı ciddi ciddi sorgular oldum. 40'a yaklaştığım için olabilir mi? Belki de bize şimdiye kadar öğretilen, anlatılan yaşam şekli, koca bir kandırmacadan ibaretti... Aldatılmış gibi hissediyorum kendimi :KK43:
 
Çevreniz sizin kadar esnek veya "geniş " düşünmüyor olabilir. Bir arkadasa muhafazakar dedigi icin takilmissiniz ama orada anlatilan sey, kafa yapisi/mantalite/zihniyet denen şey. Yani biriyle evliyken baska adamla görüşüyor yani kocasini aldatıyor, toplumsal açıdan "ahlaksizlik" yapıyor. Tabii ki kimseyi ilgilendirmez onun özelidir ama insanlar bu kadar kabullenici ya da aaa nolacak diyecek yapida değiller. Bence de etik değil ama onun hayatı sonuçta, siz de bu sekilde düşünüp saygi duyuyor olabilirsiniz ama bunu insanlarin gözüne sokmayın. Yorum da yapmayın. Ne yanında olun ne karşısında. Ne kadar sivrilirseniz o kadar yargılanırsınız maalesef.
Muhafazakar yapı da bu işte, daha geleneksel bir zihniyet hakim insanlarda, istediği kadar ust duzey olsun ya da eğitimli.
Bunun sizin psikolojik sorunlarinizla alakali oldugunu düşünmüyorum ama çok uçlarda yorum yapanlar zaten kabul görmez.
Ek: rahatsızlığınız ne, bipolar falan mi?
 
Sanki bizim ofisden biri yazıyormuş gibi hissettim. Kötü mü yapmışım?
Aa siz de yani cidden çekilir dert değilsiniz.
Kadın evli, siz arkadaşınızla tanıştırıyorsunuz.
Buna isteyen istediğini yapsın diyorsunuz, laf edilince de psikolojik sorunlarım var diye susturuyorsunuz.

E buna da laf edilmeyecekse neye edilecek?
Her şeyin bir sınırı vardır, başkasının özgürlüğünün/hakkının başladığı yerde benimki ya da sizinki biter, bu kadar basit.
Evli biri başkasıyla flört edemez, bu kadar basit.
Bu savunulamaz, bu kadar basit.

Rahatça hiçbir ahlak kuralı olmadan at koşturmak ya da bunu savunmak fikir özgürlüğü değildir.

Hayır bir marifet gibi kötü mü yapmışım, siz de ofisimdekiler gibisiniz felan.

Yine de oyumu troll olmanızdan yana kullanmak isterim.
 
Uzun uzun yazıp silmek durumunda kaldım.
Bana normal gelmediniz.
Psikolojik durumunuzu kastetmiyorum.
Böyle yorumları okuyunca, iş arkadaşlarım beni kk'da takip mi ediyorlar diye endişleniyorum. Halbuki evden giriyorum ve kimse fark etmesin diye ofisteki hesabı kullanmamıştım, yeni bir hesap almıştım. Suna sen misin kız? Doğru söyle bak, Pazartesi günü hesabını sorarım.
 
X