Herkesin yazdıklarını okudum. Teşekkür ederim herkese. Herkes aynı fikir de, ben de öyleyim. Bu saatten sonra saflık yapıp ona dönemeyecek kadar uyandım maalesef. Affetmek istesem, tutup da affedebileceğim bir tarafı yok. İş kabalıkta değil, terbiyesizlikte değil, yerin dibinde artık. Beni çok yanında isteyen adam , evlenmek ister. Evlenmeyi bekler. Ama bu, öyle değil. Bana evliliğin konusunu açmadı hiç. Ve bana, seni seviyorum ama seni senin beni sevdiğin kadar sevmiyorum. Dağları delmem senin için ,Çok sevmiyorum dedi.Sonra da kalkıp, benim içiin değerlisin özelsin farkın var diğerlerinden filan. Ben onu hiç anlamadım. Buraya da bu başlığı bundan açtım. O benim, tüm söylediklerini yutacağımı sandı. Yoksa kimse bu kadar açık konuşmaz. Ama bu cümleleri duyarken inanın bana, ondan çok kendimden nefret ettim. Bir yorum yapan kişi aile düzenin var demiş. Benim annemle babam ayrı. Ben bi anneme gider kalırım bi babama. Arada sırada arkadaşlarımda kalıyorum. O da bunu bildiği için derdi, arkadaşıma gidiyorum de bize gel. İnanın bana istesem yapardım. Ama sorumluluklarımı unutamadım. Sorumsuz biri olamıyorum. Yani oturduğu yer, merkeze baya uzak. Hadi ben evine gittim, bana bişey yapmasına izin vermedim. Yani o noktayı geçiyorum bile düşünün. Ama diyorum ya evin içinde bana bişey olsa, ölsem kalsam.. Gazetelerde çıkmıcak mı,tüm akrabalar dostlar öğrenmicek mi? Bu kız nerdeyken öldü? Bir erkeğin evinde... Bunu istemezdim. Babamın o an hissettiklerini bilmek istemezdim. Babama anneme o şeyi yaşatmazdım.Hep bunu düşündüm daha çok.