- 20 Ağustos 2015
- 460
- 388
- 33
- Konu Sahibi misslola35
- #1
Kızlar iyi geceler. Daha yeni yeni ne yaptığımı idrak edebildiğim bir konu var.
Birkaç gün önce memleketten bir arkadaş (Cinsiyeti erkek), bana sosyal medyadan kız arkadaşını görmek için bulunduğum şehre geleceğini ve geldiğinde de oturup kahve içer,eski günleri yad ederiz,beraber otururuz diye mesaj attı. Bende seve seve kabul ettim,kız arkadaşıyla da farklı üniversitelerde olduğumuz halde ara sıra görüşüyoruz.Bu yüzden niyetinden hiç şüphelenmedim.
Gelecekleri günde benim bulunduğum yer otogara yakın olduğu için karşılamaya gittik kız arkadaşıyla. Daha önceki konularımda bahsettiğim biri vardı biliyorsunuz, baktım onunla beraber bulunduğumuz yere doğru geliyor.
Afalladım kalakaldım öyle..Hem onun gelişi,hem durumu bilmediğini düşündüğüm birinin sanki hep haberdarmış gibi davranması salaklaştırdı beni.Hiç aklıma gelmedi böyle bir şey olacağı.Şaşkın şaşkın resmi bir şekilde selamlaştık,otogardan çıkıp bir kafeye gittik.Gıkımı çıkaramadım zaten nasılsın napıyorsun muhabbeti dışında,daha çok kendi aralarında konuştular.O da benden bir şeyler bekliyor gibi bakıp durdu.Bende rahatsız oldum önceden yapmam gerekeni yapıp gideyim işim var dedim.Arkadaşın kız arkadaşı da ne işin var gidemezsin diye zorla diretti.Bir şey de diyemedim.
Biraz zaman geçtik,bu ikisi bir bahaneyle bizi yalnız bıraktı.Bir süre sonra emrivaki yaptığı için özür dilediğini,benimle konuşmak için tek şansının bu olduğunu söyledi.
Bende ne konuşmasından bahsediyorsun nişanlısın sen,ne hakkında konuşacağız ki diye söylendim.
O da benden yalnızca bazı cevaplar almasına gerek duyduğunu,amacının kötü olmadığını falan söyledi.Bende nişanlısına ayıp olacağını uygunsuz olacağını söyledim, o da yalnızca sohbet etmenin kötü bir şey olmadığını tamamen mesafeyi koruyacağı konusunda söz verdi.
Biraz sakinleştikten sonra diğerlerinden ayrıldık,başka bir yere geçtik oturduk.Gerçekten eskiden olduğu gibi saatlerce sohbet ettik,neden olmadığına dair sorularını da sordu başta asabiyetle yaklaşsam da sonra bende güvensizliğimi ve ailevi durumlarımı anlattım, o sadece dinledi.O da benden etkilendiğini fakat benim onu kendimden uzak tuttuğum için benden vazgeçtiğini,kendi nişan sürecini anlattı yani epey bir muhabbet ettik.Sonunda da keşke bazı şeyleri önceden bu şekilde konuşabilseydik her şeyin farklı olacağını söyledi.Nişanlısını anlattı,onun hakkında konuştuk onun çok iyi biri olduğundan,sevdiğinden saygı duyduğundan falan.Ağustos ayında da düğünü varmış,düğün hazırlıklarından bahsetti.Eskileri anıp güldük...
Sonra da ayrıldık,birbirimize mutlu olmamız konusunda karşılıklı dileklerde bulunduk ve ayrıldık.
Daha yeni yeni bir şeyler kafama dank etmeye başladı.Dün gayet rahatlamıştım halbuki bu muhabbetten sonra,kendimi gerçekten tam anlamıyla geçte olsa ifade edebildim,onun mutlu olacağına inanarak rahatça uyumuştum.
Fakat şu anda içim içimi yiyor,yanlış mı yaptım,kötü mü yaptım diye...Nişanlı bir adam sonuçta bu yüzden vicdan azabından ölüyorum.Yanlış mı yaptım ha kızlar?Konuştuğum her bir cümle,yaptığım her hareketi düşünüyorum,kötü mü yaptım diye.Er ya da geç bu konuşmanın sanki aramızda olacağını biliyordum fakat ne bileyim içime sinmeyen bir şeyler var.Onu hala yanlış olsa da sevdiğimi biliyorum ama bu konuşmayı yapmamızın zamanlaması beni düşündürüyor ve özellikle nişanlısı açısından düşününce kahroldum onun adına.Sizin düşünceleriniz ne?
Birkaç gün önce memleketten bir arkadaş (Cinsiyeti erkek), bana sosyal medyadan kız arkadaşını görmek için bulunduğum şehre geleceğini ve geldiğinde de oturup kahve içer,eski günleri yad ederiz,beraber otururuz diye mesaj attı. Bende seve seve kabul ettim,kız arkadaşıyla da farklı üniversitelerde olduğumuz halde ara sıra görüşüyoruz.Bu yüzden niyetinden hiç şüphelenmedim.
Gelecekleri günde benim bulunduğum yer otogara yakın olduğu için karşılamaya gittik kız arkadaşıyla. Daha önceki konularımda bahsettiğim biri vardı biliyorsunuz, baktım onunla beraber bulunduğumuz yere doğru geliyor.
Afalladım kalakaldım öyle..Hem onun gelişi,hem durumu bilmediğini düşündüğüm birinin sanki hep haberdarmış gibi davranması salaklaştırdı beni.Hiç aklıma gelmedi böyle bir şey olacağı.Şaşkın şaşkın resmi bir şekilde selamlaştık,otogardan çıkıp bir kafeye gittik.Gıkımı çıkaramadım zaten nasılsın napıyorsun muhabbeti dışında,daha çok kendi aralarında konuştular.O da benden bir şeyler bekliyor gibi bakıp durdu.Bende rahatsız oldum önceden yapmam gerekeni yapıp gideyim işim var dedim.Arkadaşın kız arkadaşı da ne işin var gidemezsin diye zorla diretti.Bir şey de diyemedim.
Biraz zaman geçtik,bu ikisi bir bahaneyle bizi yalnız bıraktı.Bir süre sonra emrivaki yaptığı için özür dilediğini,benimle konuşmak için tek şansının bu olduğunu söyledi.
Bende ne konuşmasından bahsediyorsun nişanlısın sen,ne hakkında konuşacağız ki diye söylendim.
O da benden yalnızca bazı cevaplar almasına gerek duyduğunu,amacının kötü olmadığını falan söyledi.Bende nişanlısına ayıp olacağını uygunsuz olacağını söyledim, o da yalnızca sohbet etmenin kötü bir şey olmadığını tamamen mesafeyi koruyacağı konusunda söz verdi.
Biraz sakinleştikten sonra diğerlerinden ayrıldık,başka bir yere geçtik oturduk.Gerçekten eskiden olduğu gibi saatlerce sohbet ettik,neden olmadığına dair sorularını da sordu başta asabiyetle yaklaşsam da sonra bende güvensizliğimi ve ailevi durumlarımı anlattım, o sadece dinledi.O da benden etkilendiğini fakat benim onu kendimden uzak tuttuğum için benden vazgeçtiğini,kendi nişan sürecini anlattı yani epey bir muhabbet ettik.Sonunda da keşke bazı şeyleri önceden bu şekilde konuşabilseydik her şeyin farklı olacağını söyledi.Nişanlısını anlattı,onun hakkında konuştuk onun çok iyi biri olduğundan,sevdiğinden saygı duyduğundan falan.Ağustos ayında da düğünü varmış,düğün hazırlıklarından bahsetti.Eskileri anıp güldük...
Sonra da ayrıldık,birbirimize mutlu olmamız konusunda karşılıklı dileklerde bulunduk ve ayrıldık.
Daha yeni yeni bir şeyler kafama dank etmeye başladı.Dün gayet rahatlamıştım halbuki bu muhabbetten sonra,kendimi gerçekten tam anlamıyla geçte olsa ifade edebildim,onun mutlu olacağına inanarak rahatça uyumuştum.
Fakat şu anda içim içimi yiyor,yanlış mı yaptım,kötü mü yaptım diye...Nişanlı bir adam sonuçta bu yüzden vicdan azabından ölüyorum.Yanlış mı yaptım ha kızlar?Konuştuğum her bir cümle,yaptığım her hareketi düşünüyorum,kötü mü yaptım diye.Er ya da geç bu konuşmanın sanki aramızda olacağını biliyordum fakat ne bileyim içime sinmeyen bir şeyler var.Onu hala yanlış olsa da sevdiğimi biliyorum ama bu konuşmayı yapmamızın zamanlaması beni düşündürüyor ve özellikle nişanlısı açısından düşününce kahroldum onun adına.Sizin düşünceleriniz ne?