- Konu Sahibi hidennisko
-
- #55.441
Benim kızım da 22. haftasındaydı benden gittiğinde. Demek ki biraz daha tutabilseydim içimde yaşama şansı olabilirmiş. Maşallah size, inşallah tamamen sağlığına kavuşur. Uzun güzel ömürlü olsun.
Evet hamd olsun yaşıyor. Cok sorunlarla karşılaştık ama Allahım ol dedikten sonra hersey oluyor. Benim kızım hep ölümün kıyısından dondü cok sabırlı ve güçlü.
iPhone 'den Kadınlar Kulübü aracılığı ile gönderildi
Ben de kulübe ve bu gruba yeni katıldım ne yazık ki. İlk hamileliğimdi, 21. haftaya kadar hiçbir sorun yaşamadan gelmiştim. Bütün kontrollerden mutlu ayrılıyorduk eşimle. Sadece ilk 14 hafta yoğun şekilde bulantı ve kusmalarım olmuştu. Sürekli yanımda annem ve kayınvaldem kalmıştı çünkü mutfağa dahi giremiyordum. Hatta o kadar rahatsızlık vermişti ki, bu hamilelik hiç de insanların abarttığı gibi mükemmel bir şey değilmiş, hayatım kabusa döndü diyordum. Ama doğanın bir harikasıymış, bir lütufmuş bilemedim.
21+1'deyken sabah hafif ağrı vardı karnımda ama bir süredir kabızlık şikayetim olduğu için ondan kaynaklandığını düşündüm. Ama akıntım da normalden daha yoğundu. İş yerindeyken daha da arttı. Rengi ve kokusunda bir gariplik yoktu, sürekli kontrol ediyordum ama sık sık tuvalete gitmeme neden olacak kadar yoğundu. En son artık küçük bir kan pıhtısı geldi, sonra da akıntıya hafif pembelik bulaşmıştı. Karın ağrım da devam edince doktorumu aradım. O bile ihtimal vermedi başta bir şeylerin ters gittiğine. Korkma atlattın kritik dönemi, en güvenli haftalardasın dedi. Ama ben içime doğmuş olacak ki telefonda çok korkuyorum, içim rahat değil diyordum ağlayarak. Doktorum da hemen muayenehanesine çağırdı, yine hâlâ 'hadi için rahat olsun, bir baktır' demişti.
Arkadaşımla hemen gittik, sonrası zaten hayatımın en kötü günüydü. Yolda artık kasıklarım iyice ağrımaya başlamıştı zaten. Önce diğer doktor baktı ultrasonla. Her şey yolunda dedi, hareket ettiğini görebiliyorduk, kalp atışlarını dinletti, yine çok iyiydi, dakikada 163. Gelişimi de çok iyi dedi, kafasını kalbini ölçtü, önden bile gidiyordu. Sonra nolur nolmaz, bir de vajinal ultrasonla bakalım dedi. İşin rengi o zaman değişti. Doktorun surat ifadesi değişti, biraz sıkıntılı bir durumla karşı karşıyayız. Bir sorunumuz varmış, pek basit bir sorun da değil. Hemen doktorunu arıyorum, sana durumu onun anlatması daha iyi olur dedi. Ondan sonra zaten hiç susmadım, bağıra bağıra ağlıyordum, bir yandan da 'bebek gidecek' diyebiliyordum. Öyle ne kadar yattım bilmiyorum, doktorum geldi, tekrar baktı ultrasonla, sonra bana durumu anlattı.
Kötü ihtimallere kulağımı tıkamıştım, öğrenmek bile istememiştim o zamana kadar, öğrenirsem çağırırım başıma gelir diye. Ama işte ne kadar öğrenmek istemesen de başına gelip öğretiveriyor. Buradaki pek çok kişinin de yaşadığı RAHİM AĞZI YETMEZLİĞİ sorunu varmış bende de.
O sırada eşim de gelmişti. Doktor tahtaya çizerek anlattı bize, normalde rahim ağzı sıkı sıkı kapalı olurmuş. Doğum sırasında sancı ve kasılmalarla açılırmış. Ama benim dokum çok esnekmiş, bebek büyüyüp ağırlaşınca taşıyamamış ve rahim ağzım açılmış. Açıklık 2cm'di. Doktorum acil selvikaj yapılacağını, plasentayı bir süngerle içeri doğru itip rahim ağzıma dikiş atılacağını, böylelikle bebeği BELKİ bir süre daha tutabileceklerini ama şansımızın çok düşük, %20 hatta daha da az olduğunu söyledi. Normalde bu aşamada doktorlar pek selvikaja kalkışmadan normal doğum yaptırıyor ama ben şansımı denemek istiyorum, sonra aklımızda kalmasın keşke yapsaydık demeyelim dedi.
Acilen hastaneye gittik, bir süre odada yattıktan sonra ameliyata alındım. Odam doğum koridorunun en sonundaydı. Pembe mavi renkli süslü kapılardan sedyede kaçınılmaz sonu bilerek, ağlayarak geçtim. Anesteziden önce hatırladığım en son şey, doktorumun elini tutup 'nolur uyandığımda iyi bir haber verin' dediğimdi.
Gözlerimi ameliyathanede açtığımda baygın halde hasta bakıcılara sordum önce 'bebeğim duruyor mu' diye. 'Bizim bilgimiz yok, doktorunuz bilgilendirecek' dediler. Belki on kere sordum aynı cevabı aldım. Asansörde hemşireye sordum defalarca, aynı cevabı aldım. Sonra koridorda doktorumu gördüm, 'olmadı' dedi, sonra zaten bağıra bağıra çırpına çırpına ağlıyordum. Kim bilir, o süslü kapılardan çıkıp baktı, acıdı üzüldü bana insanlar.
Sakinleşince ben doktorum olanları anlattı. Zaten hiç selvikaja başlayamamışlar bile. Anestesizi verdiklerinde idrar kesemi boşaltmışlar, zaten suyum çokta gelmiş, idrar kesesi dolu olunca o tutuyormuş, o da boşalınca suyum gelmiş. Bebek yaşayacak durumda değilmiş. Baygın olunca ben zaten göremedim bile bebeği.
O gece hastanede yattım. Ailem ve iş yerinden iki arkadaşım geldi. Kimseyi görmek istemedim, isteyenleri eşim iyi olmadığımı söyleyerek geri çevirdi. Telefonlara hiç çıkmadım, zaten konuşamıyordum bile ağlamaktan.
Bunlar olalı 3 haftayı biraz geçti. İlk hafta acısı çok daha kötüydü, kabullenemedim, sürekli o güne geri döndüm, her şeyi başa dönüp dönüp tekrar yaşadım, doktorun bana haberi verdiği ana gelince yine aynı acıyla ağladım. Gün geçtikçe azalıyor belki acısı ama geçmiyor. İçimdeki boşluk hissi içimi acıtıyor, sanki vücudumda bir parçam eksilmiş gibi hissediyorum. Hâlâ arada elim karnıma gidiyor. Kızımın kıpırtılarını duyamamak çok acı. Geçirdiğim 5 ayım, gelecekteki bir o kadar da zaman için kurduğum hayaller planlar...
Beni şuanda tek iyi edecek şey yeniden hamile kalmak olacak. Yeniden içimde bir can olduğunu hissetmek. Hem sevinç hem korku dolu bir sürecin beni beklediğini iyi biliyorum ama çok istiyorum yeniden hemen olsun. Bitsin bu bekleme süresi bir an önce. Sanki o zaman bu arayı unutup, hiç yaşanmamış, devam ediyormuş her şey gibi hissedeceğim.
Çok uzun yazdım biliyorum. Kimseyi sıkmak istemem, sadece bir çırpıda beni anlayan insanlara yaşadıklarımı anlatmak istedim. Yazarken bir daha yaşadım, ağladım.
Günlerdir forumda bu ve benzer konularda yazılanları okuyorum ağlayarak. İnsan başına gelmesinden korkarak kaçıyor bilmekten ama şimdi görüyorum ki ne kadar zorluk çekenler, belki daha da acısını yaşayanlar var. Bir yandan yalnız olmadığını bilmek iyi geliyor insana, bir yandan da insanların yaşadıklarına da üzülüyorsun kendi acının yanında. Her şeye rağmen terapi gibi.
Bundan sonra ben de buralardayım gibi görünüyor. Pazartesi günü doktor randevum var. Hem kontrol hem de aklımdaki her şeyi soracağım bir seans olacak. Buradan da paylaşımda bulunup kafasında soru işareti olanlara yardımcı olmaya çalışacağım.
Ben de kulübe ve bu gruba yeni katıldım ne yazık ki. İlk hamileliğimdi, 21. haftaya kadar hiçbir sorun yaşamadan gelmiştim. Bütün kontrollerden mutlu ayrılıyorduk eşimle. Sadece ilk 14 hafta yoğun şekilde bulantı ve kusmalarım olmuştu. Sürekli yanımda annem ve kayınvaldem kalmıştı çünkü mutfağa dahi giremiyordum. Hatta o kadar rahatsızlık vermişti ki, bu hamilelik hiç de insanların abarttığı gibi mükemmel bir şey değilmiş, hayatım kabusa döndü diyordum. Ama doğanın bir harikasıymış, bir lütufmuş bilemedim.
21+1'deyken sabah hafif ağrı vardı karnımda ama bir süredir kabızlık şikayetim olduğu için ondan kaynaklandığını düşündüm. Ama akıntım da normalden daha yoğundu. İş yerindeyken daha da arttı. Rengi ve kokusunda bir gariplik yoktu, sürekli kontrol ediyordum ama sık sık tuvalete gitmeme neden olacak kadar yoğundu. En son artık küçük bir kan pıhtısı geldi, sonra da akıntıya hafif pembelik bulaşmıştı. Karın ağrım da devam edince doktorumu aradım. O bile ihtimal vermedi başta bir şeylerin ters gittiğine. Korkma atlattın kritik dönemi, en güvenli haftalardasın dedi. Ama ben içime doğmuş olacak ki telefonda çok korkuyorum, içim rahat değil diyordum ağlayarak. Doktorum da hemen muayenehanesine çağırdı, yine hâlâ 'hadi için rahat olsun, bir baktır' demişti.
Arkadaşımla hemen gittik, sonrası zaten hayatımın en kötü günüydü. Yolda artık kasıklarım iyice ağrımaya başlamıştı zaten. Önce diğer doktor baktı ultrasonla. Her şey yolunda dedi, hareket ettiğini görebiliyorduk, kalp atışlarını dinletti, yine çok iyiydi, dakikada 163. Gelişimi de çok iyi dedi, kafasını kalbini ölçtü, önden bile gidiyordu. Sonra nolur nolmaz, bir de vajinal ultrasonla bakalım dedi. İşin rengi o zaman değişti. Doktorun surat ifadesi değişti, biraz sıkıntılı bir durumla karşı karşıyayız. Bir sorunumuz varmış, pek basit bir sorun da değil. Hemen doktorunu arıyorum, sana durumu onun anlatması daha iyi olur dedi. Ondan sonra zaten hiç susmadım, bağıra bağıra ağlıyordum, bir yandan da 'bebek gidecek' diyebiliyordum. Öyle ne kadar yattım bilmiyorum, doktorum geldi, tekrar baktı ultrasonla, sonra bana durumu anlattı.
Kötü ihtimallere kulağımı tıkamıştım, öğrenmek bile istememiştim o zamana kadar, öğrenirsem çağırırım başıma gelir diye. Ama işte ne kadar öğrenmek istemesen de başına gelip öğretiveriyor. Buradaki pek çok kişinin de yaşadığı RAHİM AĞZI YETMEZLİĞİ sorunu varmış bende de.
O sırada eşim de gelmişti. Doktor tahtaya çizerek anlattı bize, normalde rahim ağzı sıkı sıkı kapalı olurmuş. Doğum sırasında sancı ve kasılmalarla açılırmış. Ama benim dokum çok esnekmiş, bebek büyüyüp ağırlaşınca taşıyamamış ve rahim ağzım açılmış. Açıklık 2cm'di. Doktorum acil selvikaj yapılacağını, plasentayı bir süngerle içeri doğru itip rahim ağzıma dikiş atılacağını, böylelikle bebeği BELKİ bir süre daha tutabileceklerini ama şansımızın çok düşük, %20 hatta daha da az olduğunu söyledi. Normalde bu aşamada doktorlar pek selvikaja kalkışmadan normal doğum yaptırıyor ama ben şansımı denemek istiyorum, sonra aklımızda kalmasın keşke yapsaydık demeyelim dedi.
Acilen hastaneye gittik, bir süre odada yattıktan sonra ameliyata alındım. Odam doğum koridorunun en sonundaydı. Pembe mavi renkli süslü kapılardan sedyede kaçınılmaz sonu bilerek, ağlayarak geçtim. Anesteziden önce hatırladığım en son şey, doktorumun elini tutup 'nolur uyandığımda iyi bir haber verin' dediğimdi.
Gözlerimi ameliyathanede açtığımda baygın halde hasta bakıcılara sordum önce 'bebeğim duruyor mu' diye. 'Bizim bilgimiz yok, doktorunuz bilgilendirecek' dediler. Belki on kere sordum aynı cevabı aldım. Asansörde hemşireye sordum defalarca, aynı cevabı aldım. Sonra koridorda doktorumu gördüm, 'olmadı' dedi, sonra zaten bağıra bağıra çırpına çırpına ağlıyordum. Kim bilir, o süslü kapılardan çıkıp baktı, acıdı üzüldü bana insanlar.
Sakinleşince ben doktorum olanları anlattı. Zaten hiç selvikaja başlayamamışlar bile. Anestesizi verdiklerinde idrar kesemi boşaltmışlar, zaten suyum çokta gelmiş, idrar kesesi dolu olunca o tutuyormuş, o da boşalınca suyum gelmiş. Bebek yaşayacak durumda değilmiş. Baygın olunca ben zaten göremedim bile bebeği.
O gece hastanede yattım. Ailem ve iş yerinden iki arkadaşım geldi. Kimseyi görmek istemedim, isteyenleri eşim iyi olmadığımı söyleyerek geri çevirdi. Telefonlara hiç çıkmadım, zaten konuşamıyordum bile ağlamaktan.
Bunlar olalı 3 haftayı biraz geçti. İlk hafta acısı çok daha kötüydü, kabullenemedim, sürekli o güne geri döndüm, her şeyi başa dönüp dönüp tekrar yaşadım, doktorun bana haberi verdiği ana gelince yine aynı acıyla ağladım. Gün geçtikçe azalıyor belki acısı ama geçmiyor. İçimdeki boşluk hissi içimi acıtıyor, sanki vücudumda bir parçam eksilmiş gibi hissediyorum. Hâlâ arada elim karnıma gidiyor. Kızımın kıpırtılarını duyamamak çok acı. Geçirdiğim 5 ayım, gelecekteki bir o kadar da zaman için kurduğum hayaller planlar...
Beni şuanda tek iyi edecek şey yeniden hamile kalmak olacak. Yeniden içimde bir can olduğunu hissetmek. Hem sevinç hem korku dolu bir sürecin beni beklediğini iyi biliyorum ama çok istiyorum yeniden hemen olsun. Bitsin bu bekleme süresi bir an önce. Sanki o zaman bu arayı unutup, hiç yaşanmamış, devam ediyormuş her şey gibi hissedeceğim.
Çok uzun yazdım biliyorum. Kimseyi sıkmak istemem, sadece bir çırpıda beni anlayan insanlara yaşadıklarımı anlatmak istedim. Yazarken bir daha yaşadım, ağladım.
Günlerdir forumda bu ve benzer konularda yazılanları okuyorum ağlayarak. İnsan başına gelmesinden korkarak kaçıyor bilmekten ama şimdi görüyorum ki ne kadar zorluk çekenler, belki daha da acısını yaşayanlar var. Bir yandan yalnız olmadığını bilmek iyi geliyor insana, bir yandan da insanların yaşadıklarına da üzülüyorsun kendi acının yanında. Her şeye rağmen terapi gibi.
Bundan sonra ben de buralardayım gibi görünüyor. Pazartesi günü doktor randevum var. Hem kontrol hem de aklımdaki her şeyi soracağım bir seans olacak. Buradan da paylaşımda bulunup kafasında soru işareti olanlara yardımcı olmaya çalışacağım.
Amin canım çok sağ ol..doktorum bana da bir sonraki gebelikte serklaj yapılacak dedi...Az önce geçmiş sayfalara bakarken senin yazdıklarını da okudum ve acaba hamile kaldı mı tekrar diye son sayfalara bakıyordum şimdi yorumunu gördüm şaşırdım:)sen tekrar hamilesin galiba gözün aydın kaçıncı haftadasın serklaj yapıldı mı?önceki kaybın nasıl olmuştu?ben de sonraki gebeliğim konusunda çok korkuyorum çok endişeliyim oğlumu kaybedeli bir buçuk ay oldu çok üzülüyorum onu çok özledim(
okurken ne hissettiğimi tarif edemeyeceğim; sanki aradan 7 ay geçmiş ben yeniden yaşadığım şeyleir kaleme almak istemişim gibi. tarif ettiğin hisler, elini götürdüğün karnın, bulanmayan miden yeniden bulansın diye hıçkıra hıçkıra ağlamalar, süslü kapılar ve boş kucakla çıkılan hastane. Sınavımız zor, dediğin gibi yalnız olmadığını bilmek bir nebze ferahlatıyor, sonra yalnızlığını paylaşanlara üzülmeni sağlıyor, her türlü kısır döngü arkadaşım. 30 aralıkta kaybettim gül kokulu kızımı ben de, hala ağlıyorum geceleri, şimdi 16. haftamdayım aynı senin gibi bir yanım korksa da yeniden kaldığım yerden devam etmek içimde yeniden bir can bir umut taşımaktı beni tek iyi edecek olan; iyi miyim elbette deli gibi korkuyorum ama yeniden hayal kurmak az da olsa mutlu olabilmek güzel, inan sen de yaşayacaksın bunu, bana çok zor gelmişti gecelerce beklemek gün saymak; ama geçiyormuş geçer derlerdi de inanmazdım inn geçiyormuş arkadaşım.
kızlar 18 haftalık bebeğimi geçen sene kaybettim o dönemki doktorum hamileyken rahim ağzı boyunu hiç ölçmemişti. bebeğimi kaybettikten sonra gittiğim doktorlar rahim ağzı yetmezliği yada enfeksiyon nedeniyle kaybettiğimi söylediler. sormak istediğim rahim ağzı yetmezliğinden bebeğini kaybedenlerin belirtileri nelerdi? benim ki şöyle oldu: ilk önce hafiften başlayan kasık ağrıları sonradan şiddetlendi sürekli tuvalete çıkma isteği ve yarım saat ağrı sürdü sonunda su kesem patladı ve ağrım bitti. acile gittik bebeğin tüm suyunun boşaldığını söylediler ve ertesi gün oğlum karnımda öldü.şimdi merak ettiğim rahim ağzı yetmezliğimi bu anlamıyorum doktorlar tam bilemiyor çünkü hamileyken ölçülmesi gereken bir rahim ağzı boyu varmış . teşekürler
Merhablar çok teşekkür ederim.Bana doğumdan iki gün önce vajinal ultrasonla bakılmıştı ve normal denmişti.Ama benim son haftalarda çok fazla akıntım oluyordu 22.haftada başlamıştı akıntı ve farklıydı ben anladım ters giden bir şeyler olduğunu gittim doktora bir sorun olmadığını söyledi 2 hafta sonra tekrar gittim yine normal dedi doktor ama 2 gün sonra sancı içinde başka bir doktora gittim ve doğum yaptım((Doğumu yaptıran doktor yetmezlik var gibi dedi...Çok zor gerçekten beni en iyi sizler anlarsınız yaşamayan bilmiyor
Karidesteknesi benim Dr da her gittiğimde vajinal USG ile bakiyor ben onu sorun etmiyorum da onda hic bir sikinti yok ama spekulum serviksi sikistirdi ve acitti eliyle de resmen dikisleri kontrol etti kaydimi diye ni serviksi uyarabilir belki ama ush probu servikse baski bile.yapmiyor o sorun değil.peki senin Hunilesme kacinci haftanda uzamaya başladı bir de istirahat ediyormuydun ona.rağmen mi uzadi
Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.
cnm bencedee kesinlikle yatılmalı ben mecbur kaldım bi sürü sıkıntı vardı yapılması gereken işler vardı ufak tefek...benim doktorum hiç baştan beri ölçü vermiyor en son kasılmadan yattığımda dikişe baskı yok hunileşme yok rahim boyuda iyi dedi ama dediğim gibi kısalma varmı hiç bilmiyorum bugün 28+0 olduk Allah ın izniyle sen kaç haftalık oldun ray boyu ne durumda nidilat falan kullanıyormusunn
Bende aranıza yeni katıldım 23 haftalık bi kabım var mimik yavrum tam 8 ay direndi ama olmadı çok ağır bir imtihan Rabbim kimseye yaşatmasın suan 14 haftalık hamileyim ve iyine erken dogum riskim var bugün Dr gittim rahim boyun 3.8 dedi benim durumumda olan varmı
Anladım canım.aslında dikiş sağlam kalın bişey niye o şekilde kontrol etme gereksinimi duyduki? Kanaman ağrın bi şikayetinmi vardı?19. Haftamdan beri yatıyorum,ufak tefek şeyler ve tuvalet dışında kalkmıyorum.servixim yumuşamış zaten,bebek büyüdükçe açılıyo.dikiş hunileşme olmadan atılsa böyle olurmuydu bi fikrim yok.şuan dikişe kadar hunileşme var.inşallah 36-38 lere kadar idare edebiliriz🙏
iPhone 'den Kadınlar Kulübü aracılığı ile gönderildi
Alt bölgede agrim vardi bebek ya dikise baski yapiyorsa diye elle bakacagini söyledi.benim de Serviks su an çok yumuşak ben de bi 28 leri gorseydim inşallah Hunilesme ilerlememistir bende de Dr um dikise kadar ilerleyebilir demişti yumuşak Serviks acilmayi tetikliyor ama inşallah dikisler.engel olur buna hepimiz 38 leri görelim inşallah canim
Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.
Başın sağolsun benim dikiş atildignda 3.5 cm di dktrn ne onerdi onceki kaybina rahim ağzı yetmezliğindense dikiş gerekli gbi .gününde doğum nasip etsin rabbim
Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.
Sibel38 seninle haftalarımız yakın sanırım.benimde 27+5.senin erken atılmış serklajın değilmi?durumun bana göre iyi hunileşme açıklık yok sanırım.yatmıyomusun peki? Ne ilaçlar kullanıyosun?acaba benimde erken atılmış olsaydı hunileşmenin önüne geçilebilirmiydi bilmiyorum.benim hamilelik bu yüzden daha sıkıntılı geçiyo malesef.
iPhone 'den Kadınlar Kulübü aracılığı ile gönderildi
Gecmis olsun canim serklajdan sonra hunilesme devam eder mi siz hangi ilaclari kullaniyonuz ben sadece progesteron kullanym
Daha öncekine 20 haftalıkken dikiş atıldı ama 3 hafta dayandı çok kasılmam oldu Dr kararsız prinatologa yönlendirdi peki senin kaç haftalıkta dikiş atıldı yatıyomusun ben suanda sürekli yatış halindeyim
Bende aranıza yeni katıldım 23 haftalık bi kabım var mimik yavrum tam 8 ay direndi ama olmadı çok ağır bir imtihan Rabbim kimseye yaşatmasın suan 14 haftalık hamileyim ve iyine erken dogum riskim var bugün Dr gittim rahim boyun 3.8 dedi benim durumumda olan varmı
Gecmis olsun canim serklajdan sonra hunilesme devam eder mi siz hangi ilaclari kullaniyonuz ben sadece progesteron kullanym
Sibel38 seninle haftalarımız yakın sanırım.benimde 27+5.senin erken atılmış serklajın değilmi?durumun bana göre iyi hunileşme açıklık yok sanırım.yatmıyomusun peki? Ne ilaçlar kullanıyosun?acaba benimde erken atılmış olsaydı hunileşmenin önüne geçilebilirmiydi bilmiyorum.benim hamilelik bu yüzden daha sıkıntılı geçiyo malesef.
iPhone 'den Kadınlar Kulübü aracılığı ile gönderildi
Başın sağolsun benim dikiş atildignda 3.5 cm di dktrn ne onerdi onceki kaybina rahim ağzı yetmezliğindense dikiş gerekli gbi .gününde doğum nasip etsin rabbim
Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?