Evlendiğimden beri evimle ilgili mutsuzum bişey yapamıyorum canım bişey yapmak da istemiyor.
Arkadaslar evim küçük ikiarti bir 65m2 .
Küçük olan oda baya küçük net ferah bi alan değil evin hiçbir yeri ferah değil.
Evlendiğimden beri bu evde kendine dair net bir alan olurturamadim.
Fazla esyam yok masam sandalyem yok onun yerine orta sehpam var kitaplığım yok ,TV unitem var .oturma odası bebeğin mama sandalyesi ve iki koltuktan ibaret dipdibe .malesef L koltuk almadığım için çok sıkıntı yaşadım.banyo o kadar küçük ki aynada kendime makyaj yapmadım gelmiyor.evde surda oturayım kitap okuyayım diyeceğim güzel ferah bi yer yok. Apartman yan binanın duvarına bakıyor .dışarda manzara namına bişey yok. Balkon aşırı küçük sandalye masa var minik ama asla rahat değil beş dk oturabiliyorum.evde tek alanim var oturma odam masam orda .mutfağımda yer yok masa ve sandalye yine yok.orta alan kare ve aşırı küçük.
Sabah uyanır uyanmaz dolayısıyla oturma odasına geliyorum çocuğu oraya getiriyorum sehpada herşeyi hallediyoruz yeme içme kahvaltı vs..
Eve biri gelince yatılı dltabiki benim için mahkumiyet başlıyor sabah kalkınca ayakta kalıyorum resmen .camasirini oturma odasının camindaki ipe asıyorum ,ne çamaşır asabiliyorum ne bı is.bi kaç gün bile zor tahammül ediyorum.
Aslında bu apartmanda yaşayan ve benim gibi bebekli olup evinden memnun olan var.bir kaç komşumla samimiyim ev sahibi hatta onlar. Evlerinden memnun olduklarını idare ettiklerini söylüyorlar .peki ben neden bu kadar mutsuzum hiçbir işe odaklanamiyorum rahat edemiyorum diye düşündüm durdum sevemedim sevmeye çalıştım olmadı. Evim eski bina da değil yeni bina temiz ama rahat bir yer yok dediğim gibi.
Sanırım benim kendi ailemin evi çok büyüktü dört artı birdi kendi odam vardı çocukluktan itibaren hep rahat büyüdüm ailemin durumu çok iyi. Hiç 150 M2 evden aşağısında oturmadim . Çift banyo kiler geniş alan büyük balkonlar vardı evinizde bilenlir bilir küçük şehirlerin evleri daha büyük olur. O kadar rahat büyüdüm ki. Sanırım evlenince alışamadım. Bütçemiz bu eve yetiyordu anca .olsun dedim ilk başta . Önem vermedim .eşimle kutluyum çünkü vs. Ama hiç öyle değilmiş .
Sizde de hoyle oluyor mu yoksa tüm suçu eve mi atıyorum gerçekten.
Depresyona sürükledi ev beni kalkmak bile istemiyorum. Bir ev bu kadar etkili olur mu sizce.
Kendime ait masam sandalyem kitaplığım bişey ya bişey şurası da bana ait diyeceğim bı alan olmaması ne kadar kötüymüş farketmemisim
Sorun evimin çok küçük olması değil, zamanla anladim . Buna alışık olmamamdi. Çünkü komşularım gayet mutlu ,yetinmisler, normal bu tarz artinhep evler kafasindalar.
Misafir ağırlamak ayrı dert ,yatılı geliyor kg kb birde en az on gün bazen bir ay .. inanın cinnetlik oluyorum. Gelen geç kalkıyor mesela öğlen birde kimi ikide. Bir iki gün bile idare renk zorken ben bir hafta can cekisiyorum. Eşim kimseye laf söyleyemiyor .ben artık konuscak ama kötü olma pahasına çünkü laf anlatmakla ömür tuketecegim
Sizinde yer mekan psikolojinizi bu denli etkiler mi. Ki ben hep şuna inanırdım.bir insan içinde temiz titiz olmak varsa en kotu evde en kotu mutfakta bile kendini gösterir. Çalışma biseyler yapma isteği varsa bu ortama bağlı değil kişinin azmine bağlı sadece sanırdım .hiç öyle değilmiş şimdi anlıyorum.
